Η νέα on-line ζωή: Το καλύτερο από τους δύο κόσμους…

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΓΑΡΙΑ*

Γενάρης του 2020. Είχα μόλις γυρίσει από το Λονδίνο μετά από 6,5 χρόνια, με συμφωνία να εργάζομαι μόνιμα από τα γραφεία μας στην Ελλάδα. Κάτι ψίθυροι για έναν ιό από την ανατολή, αλλά δεν έδωσα σημασία. Είχα επιστρέψει! Λίγες εβδομάδες αργότερα, ήρθαν τα SMS. H χαρά της επιστροφής έγινε εγκλεισμός, ο ήλιος και ο ρημαδοκαφές τέσσερις τοίχοι. Τα όνειρα μιας νέας καριέρας πνίγηκαν στο ασταμάτητο κλάμα της δίχρονης κόρης μου που έχασε τις κούνιες. H εξώπορτα σφάλισε, και η οθόνη του υπολογιστή εγκαταστάθηκε μόνιμα στο σαλόνι σαν πόλτεργκαιστ.
H μουντή ζωή του Λονδίνου που γύρεψα να αφήσω χτύπησε με το σκυθρωπό της πρόσωπο την πόρτα μου στην Αθήνα. «Σουρπράιζ μπέιμπι!»
Πλέον εργάζομαι και ζω πίσω από μια οθόνη – αλλά μήπως αυτό δεν έκανα πάντα; Ναι, δεν υπάρχει η επικοινωνία του γραφείου, όμως οι νέοι έτσι και αλλιώς έβαζαν ακουστικά χρόνια τώρα. «Τι λέει ο μπάρμπας;». Ναι, δεν μπορώ να αγοράσω πράγματα στα μαγαζιά. Αλλά ούτε αυτό με πειράζει. 6,5 χρόνια Amazon, φιλαράκια γίναμε με τον ταχυδρόμο. Ξέρω, δεν είναι το ίδιο με τους αλμπάνηδες που πουλάνε από το Facebook, τα κούριερ που καταρρέουν και κάτι…click-and-collect (;;), αλλά δεν έχει πλάκα χωρίς λίγη Ελληνική φολκλόρ.
Εκπαίδευση online; Ούτε εκεί άλλαξε τίποτα. Επικοινωνία online; Πέρασα 6,5 χρόνια να βλέπω τον πατέρα μου να γερνάει από το facetime.
Μην περιμένετε κάποιο ρομαντικό ξέσπασμα. Η ζωή σας τους τελευταίους 8 μήνες ήταν η ζωή μου για χρόνια σε μια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη. Αυτή για την οποία οι φίλοι μου έλεγαν πως «με ζήλευαν».
Μόλις, όμως, τελειώσει η καραντίνα, μπορούμε να έχουμε το καλύτερο από τους δύο κόσμους. Από εδώ και μπρος θα πηγαίνουμε στο «γραφείο» μόνο όταν έχουμε κάποιο λόγο, όχι βεβαίως γιατί οι διευθυντές μαλάκωσαν αλλά γιατί το νοίκι, η θέρμανση και ο καφές κοστίζουν. Οι «φίλοι» θα πρέπει να αναζητηθούν εκτός δουλειάς. Ο χαμένος χρόνος σε «μήτινγκ», κίνηση και ΜΜΜ θα γίνει κερδισμένος με τα παιδιά μας και στο γυμναστήριο. Το -άγευστο πλέον- σάντουιτς του γραφείου μπορεί να γίνει σπιτικό φαγητό και υγεία.
Μετά το εμβόλιο, ο ήλιος, η βόλτα και ο καφές θα ξαναγίνουν δικά μας. Τα επαγγέλματα που απαιτούν φυσική παρουσία θα συνεχίσουν σαν να μη συνέβη τίποτα. Και οι υπόλοιποι; Τι να σας πω; Προσωπικό πράγμα η ευτυχία και η δυστυχία. Εμένα πάντως, ούτε το μετρό, ούτε το γραφείο θα μου λείψουν. Ας είναι καλά το online.
* Ο Γιώργος Λαγαρίας είναι οικονομολόγος.