Είσαι εδώ, είσαι υγιής…

της ΜΑΡΙΖΑΣ ΠΛΙΑΚΑ *

Σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν …, δυο χρόνια …, τέσσερα χρόνια πριν, ………. σε ενημερώνουν σχετικά, κάποια από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης… κι εσύ κολλάς και κοιτάζεις τις φωτογραφίες, τα σχόλια, τις δημοσιεύσεις που κάποτε είχες κάνει κι αναπολείς και μερικές φορές τις αναδημοσιεύεις…

Τι είναι άραγε εκείνο που μας κάνει αυτό το διάστημα, όλο και περισσότερο, να ξαναβάζουμε φωτογραφίες περασμένων χρόνων, φωτογραφίες βγαλμένες από τα χρονοντούλαπα ή φωτογραφίες οι οποίες δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα ή αξία είτε για εμάς τους ίδιους, είτε για τους γύρω μας; Κάποιες ευχάριστες αναμνήσεις, μερικές όμορφες στιγμές που περάσαμε ή μήπως όλο αυτό το απαγορευτικό μη και μη και η ανάγκη να γυρίσουμε και πάλι στην καθημερινότητα, στη ρουτίνα μας; Μην κάνεις αυτό, μη συναντήσεις τους φίλους, μην πας εκεί, μην πας κοντά, μη μείνεις πολύ, μην είναι κλειστός ο χώρος…μη…μη…μη… Άγχος, ανησυχία, φόβος που παραμονεύει και δεν ξέρεις πώς και από πού να προφυλαχτείς… Και τελικά είναι πολλές οι φορές, πολύ περισσότερες απ’ όσες θα ήθελες κι απ’ όσες μπορείς ν’ αντέξεις, που μένεις μέσα και κολλάς σε μια οθόνη…

Κι εκεί που τα κορόιδευα όλα αυτά, πιάνω τον εαυτό μου να κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Να νιώθει, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει το γιατί, την ανάγκη να κάνει μια δημοσίευση, να αναρτήσει μια φωτογραφία, όχι κάτι σημαντικό… Το χριστουγεννιάτικο δέντρο σου, μια στολισμένη γωνιά του σπιτιού σου, που έτσι κι αλλιώς λίγοι θα το επισκεφθούν φέτος, τον σκύλο σου ν ΄απολαμβάνει τον πρωινό χειμωνιάτικο ήλιο στον κήπο, κυνηγώντας τις δεκοχτούρες που ελεύθερες πετούν από κλαδί σε κλαδί, φτερουγίζοντας ανέμελα… Να νιώθεις την ανάγκη να φωνάξεις μια καλημέρα μέσα από ένα κλικ του φωτογραφικού φακού σου.

Κλικ, στο δυνατό φως του ήλιου το ξημέρωμα, αυτές τις πανέμορφες κατά τα άλλα χειμωνιάτικες μέρες που διανύουμε, κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας.

Κλικ, στο καφεδάκι στον κήπο με τον σύντροφό σου.

Κλικ, στη βόλτα που θα πας, έχοντας και κάποιες τύψεις που βγήκες, φωτογραφίζοντας το γατάκι που σε ακολουθεί, έναν κάκτο που άνθισε μέσα σ΄ αυτόν τον δύσκολο Δεκέμβρη, τη γαλήνη της θάλασσας, την επιβλητική γέφυρα του Ρίου, ένα ακόμη όμορφο κατακόκκινο ηλιοβασίλεμα.

Και αντιλαμβάνεσαι τελικά, ότι αυτά είναι τα σημαντικά στη ζωή. Απλά τρέχοντας στην καθημερινότητα και προσπαθώντας να τα προλάβεις όλα, στο τέλος τα στριμώχνεις και δε τους δίνεις όσο χώρο και αξία τους έπρεπε.

Και να, ανεβάζεις και πάλι το χριστουγεννιάτικο δέντρο σου με ήλιο, με βροχή… Ποιον άραγε εκεί έξω να τον ενδιαφέρει; Χαζεύεις στο internet και βλέπεις εκατοντάδες παραπλήσιες φωτογραφίες, σκέψεις, ευχές για έναν καλύτερο χρόνο. Σπίτια στολισμένα από τις αρχές Νοέμβρη, νιώθοντας την ανάγκη να προσθέσουμε όλοι μας μια νότα χαράς δίπλα μας, ξεγελώντας το άγχος, τη μοναξιά, την απομόνωση, την κούραση από όλο αυτό που ζούμε ένα χρόνο σχεδόν τώρα.

Φτάσαμε τους εκατό θανάτους την ημέρα, εκατοντάδες νέοι να ψάχνουν να βρουν τρόπο διασκέδασης για να ξεφύγουν από τη μαυρίλα που μας έχει περικυκλώσει, μαγαζιά κλειστά, άνθρωποι άνεργοι, οικονομικά προβλήματα να γιγαντώνονται, τηλεόραση με ειδήσεις που σε φορτώνουν και με άλλες έγνοιες, παιδάκια κλεισμένα στο σπίτι μπροστά σε μια οθόνη όλη την ημέρα, μακριά από τους φίλους και τους παιδότοπους, μακριά από το παιχνίδι που είναι το βασικότερο στην ηλικία τους… κι εμείς οι μεγαλύτεροι να ψάχνουμε να κρατήσουμε τις απαραίτητες ισορροπίες…

Και ναι, μια φωτογραφία, παλιά ή καινούρια, ίσως τελικά βοηθά να ξεχαστείς, να δραπετεύσεις για λίγο στις σκέψεις, στις αναμνήσεις σου, στα όνειρά σου για το αύριο…

Κι ένα νέο κλικ, στο πρωινό καφεδάκι σου, δίπλα στα αχνιστά κουλουράκια που σε περιμένουν να τα απολαύσεις…

Κι ένα νέο κλικ, στην καινούρια ημέρα, γιατί είσαι εδώ, είσαι υγιής κι αυτό είναι το σημαντικό, προσμένοντας την έξοδο από το τούνελ…

*Η Μαρίζα Πλιάκα είναι εκπαιδευτικός.