Θέατρο: Μια εκκεντρική παριζιάνα
Το ευρύ κοινό γνώρισε «Την τρελή του Σαγιό» (La Folle de Chaillot, 1943) από τη μεταφορά της στον κινηματογράφο με την υπέροχη Κάθριν Χέπμπορν στο ρόλο της αλαφροΐσκιωτης και ιδεαλίστριας ηρωίδας του Ζαν Ζιρωντού. Το δημοφιλές όμως έργο του Γάλλου δραματουργού είχε ήδη διαγράψει μια διεθνή περπατησιά στη σκηνή, κερδίζοντας μια σημαντική θέση στο σύγχρονο ρεπερτόριο των θεάτρων του κόσμου.
Η γραφική κόμισσα Αυρηλία –γαλλιστί Ορελί- μια «ωραία τρελή» των παριζιάνικων δρόμων, εκκεντρική στο ντύσιμο και τους τρόπους, βιώνει την ομορφιά και την αλήθεια της ζωής, αντικρίζοντας τον κόσμο με τα δικά της μάτια. Αυθόρμητη και λυτρωμένη από υλικές δεσμεύσεις, παραμένει μια ευτυχισμένη κλοσάρ, που εξακολουθεί να ονειροπολεί, μέχρι που το ποιητικό της σύμπαν δέχεται την επίθεση εχθρικών δυνάμεων.
Απληστοι και χρηματόδουλοι κερδοσκόποι επιχειρούν να αφαιμάξουν το παρισινό υπέδαφος με στόχο τον πλουτισμό τους από το πετρέλαιο, αδιαφορώντας για την καταστροφή. Τότε είναι η στιγμή που έχεις την αίσθηση ότι η ηρωίδα του Ζιρωντού απεκδύεται την ποιητική της φύση, αποφασισμένη να ματαιώσει τα αδηφάγα σχέδιά τους.
Απέναντι στα τρωκτικά του συμφέροντος, της μεσιτείας και της κομπίνας, αντιτάσσει τον δικό της κόσμο και οργανώνει σε ενιαίο μέτωπο τη φτωχολογιά της συνοικίας του Σαγιό, καταφέρνοντας με τη βοήθειά της να ρίξει στους υπονόμους του Παρισιού όλο αυτό το σμήνος του εκμεταλλευτών. Ταπεινοί ρακοσυλλέκτες, πλανόδιοι τραγουδιστές, ευέλικτοι σαλτιμπάγκοι, άνθρωποι μεροκαματιάρηδες, στρατεύονται στο πλευρό της Ορελί και ο αγώνας τους τελεσφορεί.
Διαμορφώνει έτσι στην «Τρελή του Σαγιό» ο Γάλλος δραματουργός μια γοητευτική ατμόσφαιρα, που ισορροπεί ανάμεσα στο υπαρκτό και το φαντασιακό, στο λογικό και το ονειρικό, έναν μετεωρισμό –συνώνυμο της φινετσάτης γραφής του, μέσω της οποίας το γαλλικό θέατρο ξανασμίγει με το ποιητικό αίσθημα, που απουσίαζε για δεκαετίες. Βαθύτερα το έργο αποτελεί καταγγελία της ανθρώπινης απληστίας και της τυραννίας του χρήματος, που δολοφονεί τις πηγές της πραγματικής ζωής στο όνομα μιας μηχανικής και τεχνοκρατικής βαρβαρότητας.
Μέσα στην καταχνιά του πολέμου ο Ζιρωντού, με όχημα την ποιητική ηρωίδα του, υψώνει από το γερμανοκρατούμενο Παρίσι (1945) μήνυμα φωτεινό, με το οποίο υπερασπίζεται την ομορφιά και την ποίηση της φύσης και της ζωής απέναντι σε όσους επιχειρούν να την εξουδετερώσουν. Στον παραλογισμό της λογικής των κερδοσκόπων του πολέμου, αντιπαραθέτει την παραφροσύνη της ποίησης της Τρελής του Σαγιό, με ηττημένους όσους άκοσμα και βίαια σπαταλούν την ανθρώπινη ζωή και νικητές όσους όμορφα και γλυκά αγωνίζονται να τη συντηρήσουν μέσα από το χιούμορ, το συναίσθημα και την αγάπη.
Το κλασικό έργο παρουσιάζεται με απανωτές sold-out παραστάσεις στο «Παλλάς», ένα χώρο που έχει συνδέσει το όνομά του με το μεγάλο θέαμα, σε διασκευή-σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου ως Ορελί, ένα ρόλο με παρελθόν καθηλωτικών ερμηνειών: από την Κυβέλη, την Παξινού και τη Βαλάκου έως τη Διαμαντίδου και την Μπεμπεδέλη. Καταλυτική η συνεισφορά της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, η οποία υπογράφει την πρωτότυπη μουσική της παράστασης, παίζει βιολί και τραγουδά επί σκηνής. Την εκκεντρική παριζιάνα περιβάλλει εικοσαμελής θίασος, με την ενδυματολογική αισθητική της Ντένης Βαχλιώτη και τη σκηνογραφική επιμέλεια της Μαρίας Φιλίππου.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
