Η παιδική ασθένεια
Mια παιδική ασθένεια του περιφερειακού τύπου από την οποία δεν ξεφεύγεις εύκολα- στους ορισμούς κυβερνήσεων πρέπει να έχεις κι εσύ κάτι να λες, πέρα από όσα σχολιάζει ο κεντρικός τύπος που έχει πλεονέκτημα στις πηγές των πληροφοριών- είναι το αχαιόμετρο στη ζύγιση των κυβερνητικών σχημάτων: Ενας υπουργός από την Αχαϊα, ίσον μέτρια μεταχείριση. Ενας υφυπουργός, ίσον τσιγγουνιές. Κανένας, ίσον απαξίωση. Δύο υπουργοί, α, τότε θα δεις τίτλους για φρουρούς της Αχαϊας, ενώ στην πραγματικότητα κλείνεις μάτι στην οπισθοδρομική, παλαιοκομματική λειτουργία του πολιτικού συστήματος, σύμφωνα με την οποία ο υπουργός «κοιτάζει την περιοχή του», αναλαμβάνει δηλαδή αποστολή προνομιακού μεσολαβητή για δουλειές που δεν εμπίπτουν καν στον τομέα του. Η αντίληψη αυτή, βέβαια, είναι ιστορικά και πρακτικά θεμελιωμένη. Η χώρα μας ακόμα και σήμερα λειτουργεί πάνω στο μοντέλο του «δικού μας ανθρώπου», είτε αυτός βρίσκεται στο υπουργείο, είτε στο νοσοκομείο, είτε στην αστυνομία. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν πολιτεύονται πρόσωπα με καταγωγή από τα σώματα ασφαλείας, τις εφορίες, τις πολεοδομίες, κατά κανόνα σαρώνουν, ενώ αντίθετα ο κόσμος φυσιολογικά έπρεπε να τους ακούει και να παγώνει, καθότι Ιαβέρηδες. Ναι, πώς.
Θα ήταν χρήσιμο πέρα από τοπικισμούς, που συχνά αποτελούν συνώνυμο ενός κακομοίρικου αισθήματος μειονεξίας, να διαβάζαμε το ζήτημα από την ανάποδη: Για ποιο λόγο η περιοχή μας αναδεικνύει στην πολιτική σκηνή των οποίων το ειδικό βάρος δεν υπολογίζεται ιδιαιτέρως από τα κέντρα των αποφάσεων; Κάνοντας μια αναδρομή σε βάθος δεκαετιών, η Αχαϊα είδε υπουργούς στα πρόσωπα των Γιάννη Βασιλειάδη και Σπήλιου Σπηλιωτόπουλου και αν. υπουργό στην περίπτωση της Σίας Αναγνωστοπούλου. Κατά τα λοιπά, η αξιοποίηση των αχαιών βουλευτών έφτανε μέχρι υφυπουργείο και όχι με όρους ανέλιξης. Αλλά αυτό ισχύει, με μερικές εξαιρέσεις, και για την περίπτωση της συντριπτικής πλειοψηφίας των περιφερειακών νομών. Η εξήγηση ανάγεται στην αναπαραγόμενη και διευρυνόμενη ανισότητα μεταξύ Κέντρου και Περιφέρειας, ένα φαινόμενο που έχει προσλάβει σχεδόν πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Στην Ελλάδα, τα πάντα είναι η Αθήνα. Η Περιφέρεια είναι τουρισμός, μερικές δυναμικές πανεπιστημιακές σχολές, η αγροτική οικονομία, και τα τσιπουράδικα. Το βλέπεις και το ακούς στην προσπάθεια των πολιτικών αρχηγών να κολακέψουν με γαλιφιές τις περιφερειακές κοινωνίες κατά τις προεκλογικές εξορμήσεις, ενώ θα έπρεπε να καταλάβουν ότι αυτή η υπερσυγκέντρωση και η επικυριαρχία του κέντρου, ενώ ξεκίνησε κάποτε ως σύμπτωμα του απορφανισμού της περιφέρειας και της ανορθολογικής διαχείρισης των πόρων τους, εξελίχθηκε πλέον σε αιτία διεύρυνσης του προβλήματος και σε εξήγηση της κακοδαιμονίας της χώρας.
Η Ευρώπη των Περιφερειών προσπαθεί να ανατάξει την ανισότητα αυτή. Η επιτυχία του εγχειρήματος δεν είναι εξασφαλισμένη, γιατί οι πόροι πέφτουν στο κενό όσο δεν υπάρχει κατάλληλο ανθρώπινο περιφερειακό κεφάλαιο για να ηγηθεί μιας αναπτυξιακής μεταρρύθμισης πολλών διαστάσεων. Αλλά δεν έχουμε άλλο όπλο στα χέρια μας. Είναι και η ψήφος μας, αλλά αυτή επίσης πέφτει στο κενό, όσο οι ταλαντούχοι άνθρωποι σε πολύ μικρή κλίμακα συγκινούνται από αυτό το πράγμα που λέγεται πολιτική και κυρίως ψάχνουν και βρίσκουν κάτι να κάνουν στη ζωή τους. Μακριά από εδώ, οι περισσότεροι. Αυτοεκπληρούμενη προφητεία: Δεν έχει ζωή εδώ, σου λέει. Φεύγεις, και πράγματι δεν έχει ζωή εδώ. Είναι η παιδική ασθένεια που σε γεννάει γέρο, μίζερο και γκρινιάρη. Αμα γεννηθείς αισιόδοξος, δεν θα περάσεις καλά.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
