Η Αναστασία Ευσταθίου στην “Π” για τον “Σταθμάρχη”: Για εμάς είναι ο δικός μας ήρωας
Σε μια πραγματική ιστορία που εξελίσσεται τον Νοέμβριο του 1943 και τα απόνερα αυτής, είναι βασισμένο το νέου βιβλίο της Αναστασίας Ευσταθίου “Ο Σταθμάρχης”.
Μια πραγματική ιστορία που εξελίσσεται τον Νοέμβριο του 1943 και τα απόνερα αυτής, είναι ο κεντρικός πυρήνας του νέου βιβλίο της Αναστασίας Ευσταθίου «Ο Σταθμάρχης» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Ηδύφωνο».
Όμως, πώς προέκυψε το συγκεκριμένο βιβλίο; «Κάθε πνευματικό παιδί όπως λέμε εμείς οι συγγραφείς, ζυμώνεται μέσα μας χρόνια. Δεν είναι κάτι που γεννήθηκε στην εποχή αυτή τη δύσκολη που ζούμε. Πιστεύω όμως ότι η αφορμή ήταν αυτοί οι δίσεκτοι καιροί που ζούμε σήμερα, η Ελλάδα έχει κυλιστεί στην πρόσφατη πανδημία δύο χρόνια και έχουμε ακόμα μέλλον όπως φαίνεται με τις μεταλλάξεις, έχουμε περάσει 10 χρόνια την κρίση με τα μνημόνια… Νομίζω ότι επειδή και ο Σταθμάρχης έζησε στα δύσκολα, βγήκε τώρα» μας λέει χαρακτηριστικά η Αναστασία Ευσταθίου, σημειώνοντας χαρακτηριστικά πως επρόκειτο για την κατάλληλη στιγμή.
Το όνομα του Σταθμάρχη ήταν Ανδρέας Ανδριανόπουλος – Παμπούκης, και ήταν ο παππούς του συζύγου της Ανδρέα Διαμαντόπουλου. Ο Σταθμάρχης μαζί με την μητέρα του, την σύζυγό του και τις δύο κόρες του, 11 και 13 χρόνων, ζούσε στο δωμάτιο που υπήρχε στον σταθμό του τρένου και προβλεπόταν για την διαμονή των σταθμαρχών.
«Απ’ ό,τι φαίνεται από τις μαρτυρίες που έχουν συλλέξει από την οικογένεια και άλλους αλλά και από ιστορικές πηγές, ο Σταθμάρχης ήταν οργανωμένος στην Αντίσταση. Μια νύχτα του Νοεμβρίου του 1943, ήρθε μια αμαξοστοιχία, μόνο που αυτή δεν ήταν ούτε εμπορική, ούτε επιβατική, ούτε είχε τα συνήθη φορτία. Ήταν μια αμαξοστοιχία που ήρθε στη 1 τη νύχτα, συντάραξε όλη την πόλη, γιατί κατέβηκαν οι Γερμανοί και μαζί τους ήταν και οι “διευκολυντές” όπως τους λέω, με τα πέτσινα, με τις κουκούλες, και αυτοί υπέδειξαν κάποιους ανθρώπους από την Αιγείρα» σημειώνει η κυρία Ευσταθίου και συνεχίζει: «Μπήκαν στο δωμάτιο του Σταθμάρχη, τον πήραν, ψάχνοντας να βρουν το κρυμμένο του όπλο. Φυσικά η οικογένεια δεν γνώριζε κάτι. Ο ίδιος φόρεσε το πηλίκιό του και όδευσε προς το βαγόνι που τον οδήγησαν οι Γερμανοί και μαζί με αυτόν άλλοι 11 από τα χωριά της Αιγείρας. Ανέβηκαν στο τρένο το οποίο δεν είχε επιστροφή. Έκανε μία στάση στο Αίγιο, στις φυλακές, και μετά όλους που έπιασαν, τους αντιστασιακούς καθ’ υπόδειξη των δοσίλογων, τους πήγαν στην Πάτρα και φυλακίστηκαν στις φυλακές Λυμπερόπουλου. Μετά από εννέα μέρες, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς».
Στο βιβλίο την ιστορία αφηγείται η κόρη του, Χριστίνα Παμπούκη, μέσα από την πένα της Αναστασίας Ευσταθίου, μιλώντας παράλληλα και για τα χρόνια που ακολούθησαν, τον πολιτικό και κοινωνικό στιγματισμό της οικογένειας.
«Βασίζομαι στο πραγματικό γεγονός το οποίο όμως το διάνθισα με μυθοπλασία κάνοντας παράλληλα μία μεγάλη ιστορική έρευνα, ψάχνοντας εφημερίδες και άλλες ιστορικές πηγές» επισημαίνει η κ. Ευσταθίου και τονίζει: «Όλα αυτά, με βοήθησαν να εντάξω αυτό το πραγματικό γεγονός και να το δώσω και εγώ με την πένα μου το εισιτήριο για ένα λογοτεχνικό ταξίδι».
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΚΟΥΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ
Η Αναστασία Ευσταθίου άκουσε για πρώτη φορά την ιστορία του Σταθμάρχη το 1985, όταν παντρεύτηκε τον Ανδρέα Διαμαντόπουλο από την σύζυγό του, Κατίναμ «η οποία ήταν μια καταπληκτική γυναίκα που δεν έβγαλε τα μαύρα από πάνω της ποτέ, δεν μπήκε ξανά σε τρένο στη ζωή της ποτέ, δεν πήγε στην Αιγείρα ποτέ ξανά, αλλά έφτιαχνε τα πρόσφορα, μεγάλωνε τα εγγόνια της και σε εμένα που ήμουν νύφη στο σπίτι μου έλεγε πολλές ιστορίες, οι οποίες μέσα μου καταγράφονταν με ένα αόρατο μελάνι».
Και όπως σημειώνει η συγγραφέας, κατά κάποιο τρόπο ήταν λες και το πνεύμα του σταθμάρχη δεν είχε φύγει ποτέ από το σπίτι. «Ήταν άπιαστο και ήταν σαν να μην έβρισκε ανάπαυση». Ήταν άραγε η συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου και ένα χρέος που έπρεπε να εκπληρωθεί; «Αυτό αναφέρεται και μέσα στο βιβλίο, ότι ήταν ένα χρέος ανεξόφλητο προς τον παππού, προς τον άνθρωπο αυτό» τονίζει χαρακτηριστικά και συνεχίζει: «Ένα χρέος της οικογένειας προς αυτόν τον άνθρωπο, που έπρεπε να ειπωθεί η αλήθεια του και να συμπαρασύρει μαζί της όλο το πόλεμο στην περιοχή, την Κατοχή, τα μετεμφυλιακά χρόνια του φόβου που οι πόρτες ήταν κλειστές, που οι σκιές το βράδυ δούλευαν κανονικά…».
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΗΡΩΑΣ
Ο «Σταθμάρχης» στάθηκε η αφορμή για να βγουν στο φως και άλλες ιστορίες, καθώς πολλοί ήταν αυτοί που πλησίασαν την κ. Ευσταθίου και της αφηγήθηκαν δικά τους κομμάτια μνήμης. «Είναι ιστορίες που σκέφτηκα να τις φυλάξω και ίσως κάποια στιγμή γράψω και κάτι άλλο» μας λέει
Και όταν της ζητάμε πώς θα χαρακτήριζε η ίδια τον Ανδρέα Ανδριανόπουλος – Παμπούκης, μέσα από τα όσα έμαθε για αυτόν, η Αναστασία Ευσταθίου επισημαίνει: «Θα σας τον περιέγραφα ως έναν ακέραιο, ανεξάρτητο, δυναμικό άνθρωπο. Για εμάς είναι ο δικός μας ήρωας». Και πλέον ήρθε η στιγμή αυτός ο ήρωας να αναγνωριστεί καθώς στην πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου στον Λόγγο, σημειώθηκε πως θα ενταχθεί στους τοπικούς ήρωες του 1940, στο Μουσείο Ιστορίας και Λαογραφίας που υπάρχει εκεί.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
