Γιώργος Σαμούρης: Στον βωμό των ηρώων του Πολυτεχνείου ο 23χρονος Πατρινός- Συγκλονίζει στην «Π» ο αιώνιος φίλος του Αλέκος Φάκαλος
Ο Πατρινός Αλέκος Φάκαλος και πρώην αντιδήμαρχος περιγράφει στην «Πελοπόννησο» έναν πραγματικό ήρωα του Πολυτεχνείου που άφησε την τελευταία του πνοή από μια σφαίρα σχεδόν εξ επαφής, τον Γιώργο Σαμούρη.
Μέσα από τις αναμνήσεις του, ο συμπολίτης και πρώην αντιδήμαρχος Πάτρας Αλέκος Φάκαλος μας περιγράφει έναν πραγματικό ήρωα που άφησε την τελευταία του πνοή από μια σφαίρα σχεδόν εξ επαφής, τον Γιώργο Σαμούρη.
«Αυτές τις μέρες μια πίκρα το μυαλό μου και την ψυχή μου διαπερνά.
Δεν έχει σχέση μ’ αυτό που λέμε γιορτή του Πολυτεχνείου, δεν έχει σχέση με συνθήματα και πολιτικές νεολαίας, με καταθέσεις στεφάνων από περιφρουρούμενους πολιτικούς, δεν έχει σχέση με όσους εξαργύρωσαν τον ηγετικό τους ρόλο εκείνο το τριήμερο με καριέρες, δεν έχει σχέση με πορείες χωρισμένες σε μπλοκ, δεν έχει σχέση με φωτιές και επεισόδια.Εχει σχέση με θυσίες.Θυσίες μέσα στο προαύλιο και στους γύρω δρόμους, παιδιών που ήρθαν αντιμέτωποι με τις αδέσποτες από τις γύρω ταράτσες των “ανελεύθερων ” σκοπευτών, με τις κάννες των περιστρόφων κολλημένες στον λαιμό τους ή αντιμέτωποι με το αδίστακτα επελαύνον τανκ στην καγκελόπορτα της εισόδου του προαύλιου του Πολυτεχνείου.
Μια από αυτές της θυσίες έζησα με οδύνη, την πρωτόγνωρη οδύνη που αγγίζει έναν 23χρονο ο άδικος θάνατος του φίλου του.
Ο Γιώργος Σαμούρης ήταν ένα αρχοντόπουλο, ευγενής καλοσυνάτος, αγαθός και ευχάριστος, ένα παιδί που άξιζε να τον έχεις φίλο.
Γνωριστήκαμε στις 16 Ιουλίου 1950 όταν οι μανάδες μας κοιλοπονούσαν δίπλα-δίπλα στη κλινική του Λάζαρη, πίσω από την Παντάνασσα. Ξανασυναντηθήκαμε 1η Οκτωβρίου 1962, πρωτάκια στο πρώτο Γυμνάσιο εκεί στην Νόρμαν.
Ο Γιώργος Σαμούρης στη σχολική 5η εκδρομή στο μνημείο των Θερμοπυλών
Από τότε μέχρι την Τρίτη το βράδυ της 14 Νοεμβρίου 1973, ζήσαμε, χαρήκαμε τα άγουρα χρόνια και μέρα με τη μέρα στέριωνε η φιλία μας.Εκείνο το βράδυ ήρθε από το μαγαζί μας στην Αγίου Ανδρέου μέχρι να φτάσει η ώρα να πάρει το λεωφορείο του ΟΣΕ στις 10. Ταξίδευε για να μαζέψει τα πράγματα από το φοιτητικό του σπίτι στο Κουκάκι μιας και μόλις είχε τελειώσει την Πάντειο.
Μιλήσαμε γελάσαμε, ήταν και η συμπάθεια του πατέρα μου αφού ο Γιώργος ήταν το παιδί του Ανδρέα Σαμούρη, του αγαπητού γιατρού της Πάτρας πού πρόωρα χάθηκε.
Ο ξεσηκωμός τον έφερε την Παρασκευή τ’ απόγευμα στα Εξάρχεια, την ώρα πού έβραζε ο τόπος μέσα και γύρω από το Πολυτεχνείο και εκεί στην Καλιδρομίου, εκεί με μια σφαίρα σχεδόν εξ επαφής τον χάσαμε.
Ούτε το όνομά του δεν είπαν στις ειδήσεις ούτε στην κηδεία του μας άφησαν να πάμε.Ο Γιώργος δεν ανήκε σε κανέναν, έστω κι αν μετά θέλησαν οι διάφοροι να τον οικειοποιηθούν.
Το ελεύθερο φρόνημά του και το αψύ του χαρακτήρα του τον έκαναν να αντιδράσει σε κάποιο μπλόκο και η αντίδραση αυτή ήταν η μοιραία.
Αυτή η θυσία του Γιώργου και των άλλων παιδιών εκείνου του τριημέρου είναι το πραγματικό και διαχρονικό μήνυμα του Πολυτεχνείου.
Πενήντα χρόνια πέρασαν από εκείνο τα βράδυ από αυτή τη θυσία κι αυτή η λεγόμενη “γενιά του Πολυτεχνείου”, εμείς δηλαδή, που σήμερα βρισκόμαστε στη γενιά των ηλικιωμένων, μένει και θα μένει με την αμφιβολία αν ξεχάστηκε και παραδόθηκε στην αβελτηρία του ευδαιμονισμού της και άφησε ανολοκλήρωτο το μήνυμα και τη θυσία του Πολυτεχνείου».
Διαβάστε επίσης
Σακελλαροπούλου για Πολυτεχνείο: Χρέος μας η προάσπιση της δημοκρατίας με το ίδιο πάθος
Επέτειος Πολυτεχνείου: Συγκεντρώσεις και πορείες με επίκαιρα συνθήματα σήμερα στην Πάτρα
Οι κατηγορούμενοι της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στο Πανεπιστήμιο Πατρών
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
