Αχαΐα: Ο Αιγιώτης που έσωσε 18 ναυαγούς στο Αιγαίο

Ηταν βράδυ 17ης Αυγούστου του 1993, όταν η φουρτουνιασμένη θάλασσα του Αιγαίου, θα τάρασσε τις χαλαρές οικογενειακές στιγμές του Αιγιώτη Χρύσανθου Πολιτόπουλου. Γιόρταζε με την οικογένεια του τα γενέθλια της κόρης του, όταν κλήθηκε να συνδράμει στη διάσωση ναυαγών, ένα ναυτικό μίλι από το λιμάνι της Μυκόνου.

Πλωτό δελφίνι με 11 επιβάτες και 7 άτομα πλήρωμα μετά τον απόπλου του με προορισμό την Πάρο, προσέκρουσε σε βράχια. Αμέσως σήμανε συναγερμός. Ο κ. Πολιτόπουλος ιδιοκτήτης σχολής αυτοδυτών στο νησί, χωρίς δεύτερη σκέψη πήρε το φουσκωτό του και έσπευσε κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες στο σημείο του ναυαγίου, στο στενό μεταξύ Δήλου και Μυκόνου. Με τη συνδρομή του Πατρινού Λιμενικού, Αναστάσιου Μπαλαούρα, που υπηρετούσε τότε στη Μύκονο προσέγγισαν με κίνδυνο ζωής και τελικά κατάφεραν να διασώσουν από το ημιβυθισμένο σκαρί 18 ψυχές.

«Η περιοχή εκεί είναι γεμάτη βράχια, υφάλους. Δεν μπορούσε να πάει κανένας άλλος. Δεν μπορούσαν άλλα σκάφη να προσεγγίσουν. Έπνεαν άνεμοι 9-10 μποφόρ. Επικρατούσε χάος, σκοτάδι πίσσα, τα κύματα ήταν βουνά! Που πάμε;… μου λέει ο Τάσος, θα πνιγούμε… Μην φοβάσαι του απαντώ πάμε να σώσουμε τον κόσμο, θα τα καταφέρουμε, θα βάλει η Παναγία το χέρι της. Φτάσαμε εκεί ακούγαμε φωνές. Το δελφίνι ήταν καρφωμένο με την πλώρη μέσα στη θάλασσα. Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί στη πρύμνη και από το φτερό που εξείχε, αρχίσαμε να τους μεταφέρουμε έναν έναν. Κάναμε προσπάθεια να προσεγγίσουμε και τα κύματα μας απομάκρυναν, μας κουκούλωναν και πάλι από την αρχή. Κάποια στιγμή φάνηκε μια ντακότα, έριξε φωτιστικές βολίδες. Ήταν μια δύσκολη επιχείρηση που διήρκεσε δυόμιση ώρες. Καταφέραμε και βάλαμε τον κόσμο στο φουσκωτό, ο ένας πάνω στον άλλο. Το νερό έμπαινε από τη μια μεριά και έβγαινε από την άλλη. Η μηχανή μέσα στη θάλασσα να «κοχλάζει» και εγώ να λέω Παναγία μου βοήθα μας, να μην σβήσει να μπορέσουμε να βγούμε έξω. Μας σκέπαζε κυριολεκτικά όλους το νερό. Δυο τουρίστριες είχαν πιαστεί από τα πόδια μου σφιχτά και εγώ προσπαθούσα να της ηρεμήσω. Ριψοκινδυνεύσαμε, αλλά όταν ξέρεις ότι κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές δεν σκέφτεσαι το φόβο. Εκείνη την ώρα βγαίνει μια ανώτερη δύναμη από μέσα σου και θέλεις να σώσεις τον άνθρωπο που κινδυνεύει», θυμάται περιγράφοντας στην «ΠτΚ» τις δραματικές στιγμές της επιχείρησης διάσωσης.

Το ναυάγιο της Μυκόνου, έχει αποτυπωθεί στη ψυχή και το μυαλό του και 28 χρόνια μετά, με βεβαιότητα μπορεί να πει πως ήταν και για τον ίδιο ένα μάθημα ζωής.

«Έρχονται όλα αυτά στο μυαλό μου και σκέφτομαι τι είναι η ζωή; τελικά ένα τίποτα. Ανά πάσα στιγμή, έχουμε την ανάγκη του άλλου. Στην κατάλληλη στιγμή, πρέπει ν’ απλώσεις το χέρι και να βοηθήσεις».

Στις 29 Δεκεμβρίου του 1994 στους Χρύσανθο Πολιτόπουλο και Αναστάσιο Μπαλαούρα απονέμεται από την Ακαδημία Αθηνών το Βραβείο Θάρρους και Ανθρωπιάς.

Η αυτοθυσία και το σθένος που επέδειξαν σε μια ιδιαιτέρως δύσκολη συνθήκη δικαίως τους προσέδωσαν τον χαρακτηρισμό των σύγχρονων ηρώων. «Για εμένα το βραβείο είναι ένας μεγάλος τίτλος τιμής. Μου έδωσε θάρρος. Ακόμα και σήμερα θα το ξαναέκανα. Η ζωή μας βρίσκεται μέσα σε τόσους κινδύνους, ο ένας έχει ανάγκη τον άλλον».

Ο Λέλος Σιαβελής, τότε δήμαρχος Αιγίου στην προσωπική συγχαρητήρια επιστολή προς τον κ. Πολιτόπουλο, έκανε ιδιαίτερη μνεία στη γενναιότητα του, αναφέροντας μεταξύ άλλων «η πράξη σας αυτή τιμά όχι μόνο εσάς, αλλά και εμάς τους συμπατριώτες σας, που νιώθουμε ιδιαίτερα συγκινημένοι και περήφανοι για το κατόρθωμά σας, με το οποίο γίνατε παράδειγμα προς μίμηση για όλους».

Ευχαριστήρια επιστολή δέχθηκε λίγους μήνες μετά το ναυάγιο και από τρεις Ιταλίδες διασωθείσες. Κρατά επαφή μέχρι και σήμερα με κάποιους από τους διασωθέντες. «Είναι άνθρωποι οι οποίοι ποτέ δεν ξέχασαν, με παίρνουν τηλέφωνο και αναπολούμε υπό άλλες συνθήκες τα περασμένα και όχι μόνο», μας λέει.

Χωρίς ίχνος έπαρσης και έχοντας βιώσει και συμμετάσχει σε διασώσεις πολλών ατόμων από τα νερά του Αιγαίου και όχι μόνο, δηλώνει ότι τίποτα δεν το φοβίζει, παρά μόνο ο Θεός.

Αποδίδει το «άτρωτο» του χαρακτήρα του σε μεγάλο βαθμό στην εκπαίδευση που έλαβε ως στέλεχος του Πολεμικού Ναυτικού και της Ομάδας Υποβρύχιων Καταστροφών (ΟΥΚ). «Ζούσα και συνεχίζω να ζω επικινδύνως. H θάλασσα είναι ο έρωτας μου, εκτός από δουλειά είναι η πρώτη μου αγάπη, την αντιμετωπίζω πάντα με σεβασμό», επισημαίνει.

Πριν από περίπου 15 χρόνια και ενώ εργαζόταν ως υπάλληλος στην ΕΒΟ Αιγίου και ήταν ήδη εκπαιδευτής αυτοδυτών και διατηρούσε σχολή στην περιοχή, ενημερώθηκε από συνάδελφο του πως αγνοείτο στη λίμνη Τσιβλού ένας νεαρός, από το χωριό Περιστέρα. Ο 18χρονος, μαζί με μέλη της οικογένειας του που είχαν επισκεφθεί το σημείο θέλησαν να βγάλουν μια αναμνηστική φωτογραφία, το έδαφος όμως υποχώρησε, με αποτέλεσμα να παρασυρθεί ο νεαρός.

Ο κ. Πολιτόπουλος μετέβη στην περιοχή και συμμετείχε στις έρευνες. Βούτηξε στα 20 μέτρα και ψάχνοντας στα «τυφλά», καθώς όπως λέει ήταν μηδενική η ορατότητα, εντόπισε τη σορό του 18χρονου. «Για να βεβαιωθώ ότι ήταν ο αγνοούμενος αναγκάστηκα να τον φέρω κοντά στο πρόσωπο μου, στη μάσκα μου», θυμάται με συγκίνηση. (Γιάννης Καλαμπόκης).

Από τις πιο δύσκολες στιγμές που βίωσε και κλήθηκε να διαχειριστεί, όπως αποκαλύπτει στην «Π» ήταν εκείνη που βρήκε νεκρό τον καλύτερο του φίλου στη θαλάσσια περιοχή στο Νυδρί στη Λευκάδα. «Το προηγούμενο βράδυ ήμασταν μαζί και την επομένη ημέρα πήγε για ψαροντούφεκο, χάθηκε τον αναζητούσε και το Λιμενικό. Τελικά τον ανέσυρα νεκρό από τα 40 μέτρα», αναφέρει.

Τα τελευταία χρόνια μένει μόνιμα στην Ακολη, όπου και πάλι «έπιασε» λιμάνι… δίπλα στο κύμα.

Κατάγεται από την ορεινή Ναυπακτία και από την Τέμενη Αιγίου.

Σε νεαρή ηλικία εισήχθη στη Σχολή Μόνιμων Τεχνιτών Αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού. Στη συνέχεια, έγινε δεκτός στη μονάδα υποβρύχιων καταστροφών. Παραιτήθηκε από το Σώμα και φοίτησε στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων και ως καπετάνιος, όπως λέει έχει φέρει δυο με τρεις φορές «γύρω» την υδρόγειο σφαίρα.

Τελικά τον «κέρδισε» ο τουριστικός τομέας, όπου δραστηριοποιήθηκε επί σειρά ετών στη Μύκονο, έχοντας τουριστικό σκάφος και σχολή αυτοδυτών, ενώ τους χειμερινούς μήνες οπότε και επέστρεφε στην Αιγιάλεια σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Πατρών, παρέδιδε μαθήματα κατάδυσης και ναυαγοσωστικής στην πισίνα του Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος.

Πλέον, αυτό που επιθυμεί είναι να «μυήσει» στα μυστικά της θάλασσας τους νέους ανθρώπους. Να τους παρακινήσει ν’ ασχοληθούν και να δραστηριοποιηθούν σε επαγγέλματα που σχετίζονται με αυτήν, την πρώτη και παντοτινή του αγαπημένη.

Της

ΜΑΡΙΑΣ Κ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

papagian@pelop.gr