Αβραάμ εγέννησε… Γκορμπατσόφ!
Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιούδαν και τους αδελφούς αυτού.
Με αυτόν τον τρόπο ξεκινάει, ως γνωστόν, το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, περιγράφοντας το γενεαλογικό δένδρο του Ιησού. Στην περίπτωση της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ενώσεως, αν θεωρήσουμε ως «Προπάτορα Αδάμ» τον Κάρολο Μαρξ και «Πατριάρχη» τον Βλαδίμηρο Λένιν, το αντίστοιχο… κατεβατό θα μπορούσε να πάει Στάλιν εγέννησε Μαλενκόβ, Μαλενκόβ εγέννησε Χρουτσόφ (αφού δεν τη γλίτωσε την πιστολιά ο έρμος ο Λαυρέντης Μπέρια), Χρουτσόφ εγέννησε Μπρέζνιεφ, Μπρέζνιεφ εγέννησε Αντρόποφ, Αντρόποφ εγέννησε Τσερνιένκο και… η συντέλεια του κόσμου ήρθε με τον Γκορμπατσόφ!
Οπως οι παλιές ιστορίες της Βίβλου με τον Δαβίδ και τον Σολομώντα, τον Σαμψών, τη Δαλιδά και τον Ιωνά που τον κατάπιε το κήτος, αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν μέρος μιας παγκόσμιας θρησκευτικής κληρονομιάς, έτσι και η άλλοτε αχανής σοβιετική αυτοκρατορία, που άρχιζε από τα Ουράλια όρη κι έφτανε μέχρι τη Σιβηρία και τον Βερίγγειο πορθμό, ήταν γεμάτη με θρύλους και δοξασίες, με βαλσαμωμένους πρίγκηπες που χειροκροτούσαν τα στρατά από τα μπαλκόνια της «Κόκκινης Πλατείας», με δολοφονημένους πολιτικούς αντιπάλους στις εσχατιές του Μεξικό, με «μεγάλους παταρούληδες» και «μουζίκους» και με παρακοιμώμενους που θα ζήλευαν ο Τσιμισκής και η σουλτάνα Χουρέμ μαζί.
Βέβαια, η βυζαντινή αυτοκρατορία διένυσε 1.123 χρόνια ζωής και η Οθωμανική περίπου τα μισά, ενώ το καθεστώς των λαϊκών κομισάριων που θα έσωζε τη «μαμά Ρωσία» από τους «κακούς Τσάρους» και τους «δυτικοσπουδασμένους φιλελεύθερους» άντεξε-δεν άντεξε 74 χρόνια.
Και η βόμβα έσκασε στα χέρια του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Ο οποίος «πήρε επάνω τους τις αμαρτίες του παλιού κόσμου». Η σημειολογία είναι φοβερή. Ας μας επιτραπεί αυτή η υπερβολή, που δεν είναι δα και για αφορισμό…
Τα γεγονότα, άλλωστε, μιλούν από μόνα τους. Και μας θυμίζουν, παράλληλα, το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ηγέτης τη μια ημέρα και αποδιοπομπαίος τράγος την άλλη. Γιατί τα πάντα εξαρτώνται από την οπτική πλευρά που βλέπει κανείς τη ζωή. Η Ιστορία, όμως, (πρέπει να) είναι πάνω από οπτικές. Πιστεύεις στη Δημοκρατία; Είσαι δημοκράτης. Πιστεύεις στην εκκαθάριση των πολιτικών σου αντιπάλων; Είσαι… κάτι άλλο. Πιστεύεις στις μεταρρυθμίσεις με κοινωνικό πρόσημο, στην ελευθερία του Τύπου, στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης; Είσαι φιλεύθερος. Πιστεύεις στη φίμωση, στα βασανιστήρια στις εξορίες; Τότε είσαι οπαδός του Τσαουσέσκου που όλοι ξέρουμε το τέλος που είχε μέσα στα ίδια του τα Παλάτια. Πιστεύεις ότι κάθε 4 χρόνια πρέπει να γίνονται εκλογές; Οτι δικαιούσαι να ταξιδεύεις ελεύθερα στο εξωτερικό με την οικογένειά σου; Οτι μπορείς να ανοίξεις μια ιδιωτική επιχείρηση και να κάνεις επενδύσεις; Αυτόν τον κόσμο θέλησε για την πατρίδα του ο Γκορμπατσόφ. Ο «Γκόρμπι» των παιδικών μας χρόνων. Ο άνθρωπος με το βλαντί που σε κάθε του συνάντηση με τον Ρίγκαν, η ειρήνη ερχόταν όλο και πιο κοντά στον πλανήτη. Κι αν κατηγορήθηκε ότι του άρεσε η πίτσα («Χατ»), η απάντηση που μπορεί να δώσει κανείς είναι μια: Ακόμη και ο Στάλιν θα σκότωνε για ένα κομμάτι «Μαργαρίτα»!
Υ.Γ.: Κύριε Μάγνη, ο καλύτερος κακός στις ταινίες Τζέιμς Μποντ ήταν η Ρόζα Κλεμπ. Από τη Ρωσία (με αγάπη) κι αυτή…
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
