Η δικαίωση της Εύας

Κωνσταντίνος Μάγνης

Μαράζι το είχε ο Μέσι που δεν είχε πάρει ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο. Κατανοητό. Θα έπρεπε να έχουμε και εμείς μαράζι το μαράζι του Μέσι; Αυτό δεν είναι κατανοητό. Ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά με τον μηχανισμό σύμφωνα με τον οποίο όταν πονάει ο σταρ πονάει κι ο λαός, όταν γελάει ο σταρ, γελάει κι ο λαός, όταν κλαίει, κλαίμε όλοι κι όταν ηδονίζεται, ηδονιζόμαστε μαζί του. Βέβαια, όταν μετράει τα λεφτά του συμβολαίου και των διαφημίσεων, εκεί ο σταρ είναι μόνος του, με τον λογιστή και τον χρηματιστή του.

Ο τελικός πάντως ήταν φοβερό παιχνίδι. Και κάπως μη ερμηνεύσιμο, για όσους είναι αμύητοι των μεγάλων μεταπτώσεων που μπορούν να ενεργοποιηθούν σε έναν αγώνα με παίκτες ικανούς για όλα, ικανούς όμως επίσης να καταρρακώνει ο ένας την αυτοπεποίθηση του άλλου. Εκεί που έβλεπες τους Αργεντίνους να έχουν κυριαρχήσει και να έχουν μετατρέψει τους Γάλλους σε έναν άχρωμο, άτονο και άγευστο αντίπαλο, για πότε το 2-0 έγινε 2-1 και 2-2, είδηση δεν το πήραμε. Νομίσαμε πως η τελετή είχε λήξει και το πουλί είχε πετάξει και απορροφηθήκαμε σε άλλες περισπάσεις για να μας εκδικηθεί ο θεός των τελικών, σύμφωνα με τον οποίο τα πάντα γίνονται όταν πετάξει το μάτι σου αλλού, όταν πας στο ψυγείο για μια μπύρα ή φυσικά όταν πας στην τουαλέτα εξ αιτίας της μπύρας που λέγαμε. Στο ποδόσφαιρο (σχεδόν) τα πάντα είναι δυνατά, ιδιαίτερα όταν στην ομάδα σου
έχεις Εμπαπέδες.

Ηταν ο πιο συναρπαστικός, χορταστικός τελικός που θυμόμαστε, στην πιο καθηλωτική διοργάνωση που μπορεί να ανακαλέσει η μνήμη μας, άλλωστε για να μην ανακαλέσει η μνήμη κάτι ισοδύναμο, πάει να πει πως δεν υπήρξε, δεν τα ξεχνάς αυτά. Ο φίλος δίπλα λέει πως την Κυριακή το απόγευμα επήλθε η ολοκλήρωση της δικαίωσης για την Εύα Καϊλή: Σωστά τα είπε για το Κατάρ η Εύα μας και αδίκως την έχουν μπουζουριάσει. Μια χαρά ήταν η διοργάνωση, 172 γκολ μπήκανε, σασπένς είχε, νεκρούς εργάτες δεν πήρε το μάτι μας, μοντέλα σαγηνευτικά κυκλοφορούσαν στις κερκίδες, όσο για τα ανθρώπινα δικαιώματα οι λαοί στην Ασία έχουν αποδείξει ότι μπορούν να ζουν και χωρίς αυτά, έχουν δική τους κουλτούρα, κατ’ αρχάς θέλουν οι ίδιοι τις γυναίκες τους συσκευασμένες σε σκούρα περιτυλίγματα σαν κοριούς, η πολλή ελευθερία είναι σαν το οξυγόνο: Σε μεγάλες
ποσότητες σε ζαλίζει, κι άμα ανάψει, η φλόγα γίνεται πελώρια, δεν είναι να παίζεις με δαύτα.

Για τον Μέσι λέγαμε. Αναγνωρίζεται ως ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, και πράγματι ήταν σπουδαίος σ’ αυτό το τουρνουά, δαιμόνιος στις επινοήσεις και ανατριχιαστικά αποφασιστικός, αλλά δεν έπαυε να έχει δίπλα του κάτι παίκτες που αλωνίζανε σαν ξέφρενες μηχανές του γκαζόν, θα μου πεις και ο Πελέ είχε δίπλα του τον Ζαϊρζίνιο, τον Ζέρσον, τον Τοστάο, τον Ριβελίνιο, για να είσαι στην Εθνική Βραζιλίας ή Αργεντινής κάποια μπάλα θα ξέρεις, δεν μπορεί. Όμως, άλλο πράγμα ένας εύλογος ανθρωποκεντρισμός- αυτή άλλωστε είναι η πεμπτουσία του αθλητισμού, το βλέμμα πάνω στην προσπάθεια του αθλητή- και άλλη η αφόρητη προσωποκεντρίλα, των αλλεπάλληλων πλάνων στον Μέσι, τον Ρονάλντο, τον Εμπαπέ, φωτογραφίες, μυθοποιητικοί χαρακτηρισμοί και αποθεώσεις τύπου Οκταβιανού Αυγούστου, ένας πληθωρισμός από δημοσιότητα που αποσπά την προσοχή μας από την ουσία του αθλήματος που είναι η φάση, ο αγώνας, οι στιγμές, η λειτουργία μιας ομάδας, τα πάνω της, τα κάτω της. Πόσα καντάρια σταρίτιδας του σταρ μπορεί να έχουμε ανάγκη σαν κοινωνίες και σαν άνθρωποι;

Παράξενη αίσθηση, ο τελικός τελειώνει μέσα σε ιαχές, προβολείς, πυροτεχνήματα και κλάματα και οι δρόμοι αντί να αδειάσουν, φωτίζονται. Αμέσως μετά τα «γκοοολ», ακούγεται «Χριστός Γεννάται σήμερον». Παράταιρο να έχεις Μουντιάλ με στολισμένα έλατα και ψώνια. Και τα καλοκαίρια; Θα μας φύγουν απ’ τα χέρια; Μας τρομάζει η ιδέα ενός άδειου Ιουλίου, μιας ημέρας ατέλειωτης, αχανούς, πληκτικής. Τι ωραίος θα ήταν ο χειμώνας αν δεν είχε όλα όσα κάνουν το καλοκαίρι ελκυστικότερο. Περίπλοκη αυτή η διατύπωση, αλλά μας μπλοκάρει το μυαλό ο PELOPONNISOS FM που ξεκίνησε να παίζει σήμερα. Να δούμε τι άλλο θα γίνει εδώ, Μαιζώνος 206.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News