Η οικογένεια που ξέρουμε

Κωνσταντίνος Μάγνης

Κάλεσε τους δημοσιογράφους ο Α. Κατσανιώτης το Σάββατο για ένα καφεδάκι των εξηγήσεων για τη στάση του απέναντι στον γάμο των ομοφύλων. Εκεί, σαν απολογητής του παραδοσιακού τμήματος των ψηφοφόρων, ο αχαιός βουλευτής της ΝΔ εξήγησε ότι στην κοινωνία σοβεί ένας ταυτοτικός φόβος, η ανησυχία ότι το μέλλον απεργάζεται την κατάλυση των συστατικών στοιχείων του κοινωνικού ιστού, μέσα από την παγκοσμιοποίηση, τη νόθευση των πολιτισμικών μας στοιχείων. Ο γάμος των ομοφύλων είναι προανάκρουσμα αλλά και κορύφωση ταυτόχρονα, αφού χτυπά τον πυρήνα της παραδοσιακής κοινωνικής δομής που είναι η οικογένεια «όπως την ξέραμε». Ταυτόχρονα- το πήγε παραπέρα- όταν μια ορθόδοξη ευρωπαϊκή χώρα υιοθετεί ένα τέτοιο νομοθέτημα, αυτό αποτελεί χτύπημα στα ορθόδοξα πατριαρχεία της οικουμένης, από τα οποία οξυγονώνεται και μένει όρθιος ο Ελληνισμός.

Μπορούμε να καταλάβουμε όλοι ότι η ανησυχία του συντηρητικού πληθυσμού- δεν είναι μόνο οι Ελληνες συντηρητικοί που πάσχον για κοινωνικές και πολιτισμικές αλλοιώσεις- συνιστά πολιτική παράμετρο μεγατόνων, όπως έχει διαπιστωθεί με τις γνωστές στροφές προς τα άκρα και τις ξενοφοβικές πολιτικές επιλογές, με κορύφωση την ψήφο στον Τραμπ και το Brexit. Την ίδια στιγμή όμως δεν μπορεί η φοβία και η ανασφάλεια του συντηρητικού πολίτη να γίνεται ο αποφασιστικός παράγοντας χάραξης πολιτικής για τις ηγεσίες, όταν προκύπτουν τεράστια ζητήματα με υπερεθνικό περιεχόμενο που υποχρεώνουν σε προσαρμογές. Προσαρμογές διττής, δυνητικά, μορφής: Παραγωγικές, δυναμικές, αισιόδοξες, από τη μια, ή με απομονωτικό, φοβικό χαρακτήρα από την άλλη. Οι ομοφυλόφιλοι συμπολίτες κατά κανόνα αποδεικνύονται γόνιμοι επαγγελματικοί, κοινωνικοί εταίροι. Γιατί να μην ισχύσει το ίδιο και στην οικογενειακή τους εκδοχή;

Είναι να απορεί κανείς που μας προκαλεί ανασφάλεια και δέος η πιθανότητα να δούμε ομόφυλους να επισημοποιούνται ως κοινωνικό σχήμα με τη μορφή οικογένειας, ενώ καταπίνουμε αμάσητες κάποια άλλα φαινόμενα που υπονομεύουν τον κοινωνικό ιστό καίρια και εμπρηστικά. Μιλάμε για την αδυναμία του εθνικού χώρου να δίνει ελπίδα και προοπτική στους νέους ανθρώπους: Σπουδές μειωμένης ανταγωνιστικότητας, προβληματική δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αστείοι πρώτοι μισθοί, πανάκριβη ή εν ανεπαρκεία στέγη, περιορισμένες προοπτικές επαγγελματικής εξέλιξης, προβληματική χρηματοδότηση σε επενδυτικά σχέδια. Βάλτωμα και στασιμότητα στην περιφερειακή Ελλάδα, καπουτσίνο, αναρτήσεις και μούχλα. Θεωρούμε προβληματικό να παντρεύεται ένας άνθρωπος την ερωτική του επιλογή και να συζούν επισημοποιημένα από την πολιτεία, και αντιμετωπίζουμε παθητικά το φαινόμενο να διαβιεί ο 25άρης και ο 30άρης με τους γονείς και τους παππούδες του, ανήμπορος να ανοίξει φτερά. Εκδηλώνουμε αναφυλαξία για την εθνική νάρκη της υπογεννητικότητας, εθελοτυφλώντας ως προς τις οικονομικές και πολιτικές αιτίες του φαινομένου, γιατί κυρίως μας ενδιαφέρει η ενοχοποίηση των νέων και όχι η απελευθέρωσή τους κατά τις φυσικές επιταγές της ηλικίας τους.

Δεν ξέρουμε ο «παραδοσιακός πολίτης» τι ακριβώς επιθυμεί να προστατεύσει καθαγιάζοντας την έννοια της συντήρησης. Η οικογένεια «όπως την ξέραμε» ωστόσο έχει άλλους σοβαρούς αντιπάλους, και όχι τους ομόφυλους και τις προτιμήσεις της, αν και ο σκληρότερος αντίπαλός της είναι η τάση να την εξιδανικεύουμε ως φετίχ αντί να βλέπουμε την ουσία και την υγεία των πολυθρύλητων κοινωνικών δομών, που στην Ελλάδα πάσχουν επίσης από την κτητικότητα των μεγάλων και τους αχαλίνωτους εγωισμούς, τις ανασφάλειες και τις δικτατορίες κάποιων «παραδοσιακών» που ευνουχίζουν ανατρέφοντας. Αν μαγικά- και ασφαλώς όχι χιτλερικώ τω τρόπω, προς θεού- εξέλιπαν οι ομόφυλοι, όλα στην οικογένεια και στην κοινωνική μας μικροκλίμακα θα ήτανε εντάξει;

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News