Η οικονομία του “διαφόρου”
Του Παναγιώτη Βούρτση
Μέχρι πριν από κάποια χρόνια, τρεις με τεσσερις δεκαετίες, όταν κάποιος αποφάσιζε να ανοίξει ένα κατάστημα τον ρωτούσαν τι θα φτιάχνει. Σήμερα η αντίστοιχη ερώτηση είναι τι θα πουλάς. Η πρώτη περίπτωση υπάγεται στο δευτερογενή τομέα αφού παράγεις προϊόντα αξιοποιώντας πρώτες ύλες (πρωτογενή στοιχεία της παραγωγής). Η δεύτερη περίπτωση είναι στην ουσία μια τριτογενής υπηρεσία και ενώ στην πρώτη περίπτωση η δευτερογενής παραγωγή συμπαρίσερνε και τον πρωτογενή τομέα, στη σύγχρονη εποχή το κέρδος είναι μόνο άμεσο. Είναι το διάφορο. Δηλαδή η διαφορά πόσο το αγόρασες από τον χοντρέμπορο και με τι καπέλο θα πουληθεί στη λιανική από τον λιανικό πωλητή.
Έτσι λοιπόν έχουμε επιπλάδικα χωρίς ξυλουργούς. Ρούχα χωρίς μοδίστρες, ρούχα χωρίς Ράφτη ,παπούτσια χωρίς υποδηματοποιούς και άλλα παρόμοια.
Ο τρόπος λειτουργίας της σύγχρονης οικονομίας δεν είναι απαραίτητα κακός αφού τις περισσότερες φορές λειτουργεί.
Το πρόβλημα όμως είναι τεράστιο σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Ο εύκολος δρόμος του “αγόρασε και πούλησε” δεν λειτουργεί καθώς οι τράπεζες δεν διευκολύνουν την πληρωμή στις χώρες κατασκευής. Ετσι το παραγωγικό σπιραλ “αγοράζω, εκθέτω και πουλάω” με κέρδος σχεδόν εξαφανίζεται.
Αν όμως ένα τραπέζι δημιουργείτο από την αρχή εσωτερικά στη χώρα και ο ξυλοκόπος και ο μεταφορέας και ο ξυλουργος-καταστηματάρχης θα έβγαζαν ο καθένας το εργατικό κέρδος, έτσι ένα τραπέζι θα έδινε εργατικό εισόδημα σε 3 ανθρώπους οι οποίοι θα τα χρησιμοποιήσουν να ντύσουν τα παιδιά τους, να πληρώσουν τους φόρους. Με απλά λόγια τα χρήματα θα έκαναν τον κύκλο τους.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
