Η Πάτρα για πάντα στο μυαλό του

Γιάννης Λάμπρου

Ο Αλί είχε πρόβλημα με το πόδι του, τραγικό ενθύμιο μιας έκρηξης. Κούτσαινε εμφανώς, κάτι που τις περισσότερες φορές του δημιουργούσε αρκετά προβλήματα. Είχε επίσης και σαφή ασιατικά χαρακτηριστικά προσώπου με τραβηγμένα μάτια και υπόλευκο δέρμα. Ο Αλί όμως ήταν και ανήσυχο πνεύμα. Κατάφερε να διασχίσει βουνά και λαγκάδια σέρνοντας το ρημαγμένο πόδι του και να περάσει σε κάποιο ελληνικό νησί, σε ένα ταξίδι που δεν είχε γυρισμό. Η διαμονή του στον καταυλισμό είχε έναν και μόνο σκοπό. Να βρίσκεται όσο το δυνατόν πιο κοντά στο λιμάνι με σκοπό την ενδοχώρα της Ευρώπης. Και τα κατάφερε.

Πέρασε σαν κύριος, με το μπαστουνάκι του, αναμεμειγμένος με ένα γκρουπ Κορεατών τουριστών. Η εικόνα του αποτέλεσε έστω για μια φορά έναν πολύτιμο σύμμαχο ενώ η ψυχραιμία του και η χρήση Αγγλικών έδιωχναν κάθε υποψία ελέγχου. Ο Αλί κατάφερε να φτάσει στη Δανία. Εμαθε γρήγορα τη γλώσσα, απέκτησε νομιμοποιητικά έγγραφα και δουλεύει σήμερα για ένα διεθνή οργανισμό που ασχολείται με πρόσφυγες. Τα παιδιά του θα ζήσουν σε έναν κόσμο όπως τον είχε ονειρευτεί ο Αλί, μακριά από πόλεμο, πείνα και φανατισμό. Πιθανά να αντιμετωπίσουν προβλήματα, όπως όλοι οι νέοι της εποχής μας, ανεργία, χαμηλό βιοτικό επίπεδο, στερήσεις, αλλά θα έχουν τουλάχιστον την ευκαιρία μιας καλύτερης ζωής.

Στην πρώτη ευκαιρία θα ταξιδέψουν ίσως πάλι στα πάτρια εδάφη, το Αφγανιστάν, αναζητώντας τις ρίζες τους και το χωριό από όπου ξεκίνησε το ταξίδι του ο πρόγονός τους. Θα τους υποδεχτούν μακρινοί συγγενείς και όλο το χωριό θα λέει για τους Δανούς που πρόκοψαν και για τα τόσα λάθη που κάνουν μιλώντας τη μητρική τους γλώσσα. Κι αυτοί όμως, θα έχουν να λένε για τη φιλοξενία, για την ομορφιά των απάτητων βουνών αλλά και για το πόσο πίσω είναι σαν κοινωνία. Θα αφήσουν και μια δωρεά για το τζαμί του χωριού προσευχόμενοι για το καλό του τόπου. Στην επιστροφή θα περάσουν πάλι από την Πάτρα. Θα ρίξουν μια σύντομη ματιά στην πόλη που έγινε για λίγο καταφύγιο στο ταξίδι του Αλί. Θα αποστρέψουν το βλέμμα ξανά προς τη θάλασσα με ένα αίσθημα λύπησης για τα πέτρινα, ή μάλλον για τα τσίγκινα, χρόνια του καταυλισμού. Τότε που λερώνονταν στις λάσπες του οι ζωές των ανθρώπων.

Ο Αλί θα τους μιλήσει για ανθρώπους άδολους, συμπονετικούς, καθημερινούς που του στάθηκαν στα δύσκολα χωρίς να τον ξέρουν. Για τη Φούλα που τους περίθαλψε, τον Ανδρέα που τους έφερε ξύλα, τη Βιβή που τους έμαθε Ελληνικά, τον Λάμπρο που τους κέρναγε ψητά αβγά. Για μια υπέροχη ομάδα ανθρώπων που έγιναν το μοναδικό του στήριγμα όταν τα πάντα ήσαν μάταια. Ναι, δεν θα τους ξεχάσει. Μερικούς τους έχει βρει ήδη στο facebook. Τους έγραψε, του απάντησαν. Τους ρώτησε γιατί τα έκαναν αυτά. Ολοι του απάντησαν το ίδιο. Γιατί μόνο μέσα από την αλληλεγγύη υπάρχουμε.

ΥΓ. Κάθε σχέση με ονόματα και καταστάσεις είναι πραγματική. Το μόνο που διαφέρει είναι το όνομα του Αλί. Στη θέση του μπορείτε να βάλετε Τζαμάλ, Αμίν ή ό,τι άλλο θέλετε. Οι ιστορίες των ανθρώπων που πέρασαν από την Πάτρα ως πρόσφυγες είναι αναρίθμητες και μοναδικές. Πολλές δεν είχαν αίσια κατάληξη. Το σίγουρο όμως είναι ότι η Πάτρα αποτυπώθηκε για πάντα στο μυαλό τους.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News