Κανένας δεν θα μείνει

Κωνσταντίνος Μάγνης

Η Κυριακή των Βαϊων, ήταν των βαϊων, των κλάδων και των άμμων. Ο νοτιανατολικός άνεμος ανακάτευε την πανίδα και έκρυβε τον κόσμο μέσα σε σύννεφα από χώμα. Ξημερώσαμε σε μια απόκοσμη συνθήκη λευκόγκριζου ουρανού. Τη διαδέχθηκε η μαυρίλα της Μεγάλης Δευτέρας, όπου ακόμα και τώρα το ξημέρωμα αναβάλλει τον εαυτό του, λες και η ημέρα έχει άδεια και δεν λέει να σηκωθεί.

Η μύτη των αλλεργικών τρέχει μέρες τώρα. Δεν ξέρουν τι βρίσκουν στην άνοιξη οι ανυποψίαστοι της γύρης και της σκόνης, αλλά εκείνοι βρίσκουν ανελέητη καταρροή, δύσπνοια και εξανθήματα. Είναι παράδοξο ότι ο άνθρωπος μπορεί να νικήσει τον φονικότερο ιό, αλλά δεν μπορεί να αναχαιτίσει τον μηχανισμό της αλλεργίας, σχεδόν δεν τον έχει αποκωδικοποιήσει, το μόνο που σου συνιστούν είναι κορτιζόνες, χαρτομάντηλα και αποστείρωση.

Είναι οι μέρες που ο περισσότερος κόσμος πονοκεφαλιάζει πάνω στο ερώτημα πού βρήκε την κεταμίνη η Ρούλα. Αυτό κανονικά θα έπρεπε να είναι αποκλειστικό βάσανο των ανακριτικών αρχών, που άλλωστε κάνουν φύλλο φτερό τα σημεία που αφήνει τα ίχνη του ο σύγχρονος άνθρωπος, δηλαδή τα τάμπλετ, τα κοινωνικά δίκτυα, τα άι φον, τα λαπ τοπ. Αλλά τη συγκεκριμένη υπόθεση την έχουμε πάρει πολύ προσωπικά, εν μέρει επειδή η παιδοκτονία ερεθίζει τις συνειδήσεις μας, εν μέρει επειδή αναπτύξαμε έναν ακράτητο νικολουλισμό, που άλλωστε είναι απότοκος της φιλοπερίεργης φύσης του ανθρώπου και της ανάγκης του να εξηγεί, αν και καθένας μας δυσκολεύεται να εξηγήσει τον εαυτό, ενίοτε ούτε καν υποψιαζόμαστε ότι χρειάζεται, αλλά και γιατί να χρειάζεται αφού εμείς είμαστε οι «καλά» και οι «σωστά».

Εσύ τώρα δεν έχεις απορία περί κεταμίνης, με την έννοια ότι κανείς δεν διερωτάται πού βρήκε το καλάσνικοφ ή τα εκρηκτικά κάποιος που ανατινάζει ένα ΑΤΜ. Θα πεις, βέβαια, ότι η κεταμίνη ακούγεται ως σατανικό εργαλείο, και η διαδρομή της θα μας φωτίσει ακόμα περισσότερο τον σκοτεινό νου μιας γυναίκας με απόκοσμο ψυχισμό.

Το απόκοσμο την Κυριακή είναι ο ουρανός. Μια ήσυχη πορεία μέσα στο γκρίζο, με κύματα να υπογραμμίζουν το τοπίο σαν λευκές πινελιές ενός Βαν Γκογκ με τα αυτιά του κομμένα και ριγμένα στον γιαλό ως κοχύλια. Το παιδί μέσα σου είναι γεμάτο απορίες. Χρόνια και χρόνια θυμάσαι φτιαριές της ερήμου στα μπαλκόνια, στα κράσπεδα, στα παρμπρίζ, ένα χιόνι Αφρικής να θάβει τα αυτοκίνητα. Γιατί δεν φτιάχνουμε αμμάνθρωπο; Γιατί δεν αναφωνούμε «το στρωσε»; Γιατί δεν τελειώνει η Σαχάρα με τόση κλοπή υλικού εκ του ανέμου; Πόσο μεγαλειώδες είναι το μηχανικό δυναμικό του αέρα που καταφέρνει να ταξιδεύει το χώμα τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα; Πώς καταφέρνουν τα χελιδόνια να έρχονται μαύρα παρ’ όλα αυτά;

Οι γεωλόγοι λένε πώς κάποτε με την Αφρική είμαστε ένα. Η γη μας είχε λιοντάρια και μαμούθ. Μπορεί και πιθήκους και μαϊμούθ. Τρύπωσε ανάμεσά μας ένα γεωλογικό πρωί η Μεσόγειος. Η άμμος έρχεται σαν συμβολική υπόμνηση καταγωγής. Η αρχαία μάνα απλώνει τη σκιά της στον ουρανό της ψυχής μας. Το κλίμα αλλάζει τώρα και θα επιστρέψουμε στο παρελθόν μας σαν προθάλαμος των αχανών ερήμων.

Τα λιοντάρια θα κυκλοφορήσουν και πάλι. Και άλλα θηρία. Διαβάζουμε εφημερίδα, ακούμε ειδήσεις και κάνουμε προπόνηση. Ποιος ξέρει; Μπορεί να μας εξαφανίσει όλους η αλλεργία που δεν είδαμε ακόμα. Ενας Πούτιν των αυτοάνοσων αντιδράσεων, που θα καβαλήσει την ήπειρό μας, από πορθμό Βερίγγειο ή Πισπιρίγκειο και θα μας αφανίσει, σαν να εισπνέουμε κεταμίνη από την ατμόσφαιρα και το τζόγκινκ να μας σκοτώνει.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News