Κλέφτης κι αστυνόμοι
Ο διευθυντής σύνταξης της «Π» Κωνσταντίνος Μάγνης γράφει για την υπόθεση στο Πέραμα
Ο νεαρός έκλεψε αυτοκίνητο, οι αστυνομικοί τον καταδίωξαν, εκείνος το τράβηξε στα άκρα και μάλιστα κινήθηκε εποχούμενος εναντίον τους, παραβλέποντας την πιθανότητα να τραυματίσει άσχημα κάποιον από αυτούς, ή και αυτό ακριβώς επιδιώκοντας.
Η συνέχεια ήταν να βρεθεί νεκρός, καθώς τον πυροβόλησαν σχεδόν όλοι.
Και τώρα -μέσα σε έναν πανελλήνιο σάλο- εξετάζεται, και ορθώς, εάν οι αστυνομικοί έδρασαν αντιεπαγγελματικά, πρόχειρα, καταχρηστικά, υπό το κράτος πανικού, αντιϋπηρεσιακά, ενδεχομένως και ασυνείδητα.
Πράγματι, σαν πολίτης διερωτάσαι εύλογα ποια είναι η διαβάθμιση της αντίδρασης απέναντι σε μια έκνομη, επεισοδιακή δραστηριότητα και αν, πριν φτάσουν οι ένοπλοι ένστολοι στην κατάστηθη χρήση πυρός, είχαν εξαντλήσει τα περιθώρια για αναίμακτη διαχείριση του παραβατικού νέου.
Δυστυχώς στη χώρα μας, όπου καλούμαστε να έχουμε άποψη για οτιδήποτε, η υποκειμενική μας ματιά είναι σε μεγάλο βαθμό συνάρτηση της παραταξιακής μας συμπάθειας.
Αν είσαι ΝΔ θα εξαντλήσεις την προσπάθεια να βρεις ελαφρυντικά στους αστυνομικούς (θα θέλεις να έχουν, κι ας μην έχουν, γιατί εξ αντιλήψεως είσαι «με τους καλούς», γιατί δεν μπορεί αστυνομικός να μην είναι «καλός»), κι αν είσαι ΣΥΡΙΖΑ θα αναζητήσεις οπωσδήποτε αντιστοιχίες ανάμεσα στο περιστατικό και την περίπτωση Φλόιντ στις ΗΠΑ, γενικεύοντας ισοπεδωτικά: Η ΕΛΑΣ ρέπει στη βία, η κυβέρνηση την ενθαρρύνει διότι είναι υπέρ του αστυνομικού κράτους και κατά των ελευθεριών κ.λπ., κ.λπ.
Η αντικειμενική θεώρηση, ωστόσο, μιλά για δύο διαφορετικά πράγματα. Είναι άλλο ζήτημα η κλοπή και η παράφορη συμπεριφορά κόντρα στους κανόνες του δικαίου και της κοινής λογικής, και είναι άλλο η αψυχολόγητη ή ίσως και βάρβαρη διαχείριση του περιστατικού. Τυχαίνει, βέβαια, το ένα να προκάλεσε το άλλο, αλλά δεν ήταν ο αποκλειστικός του παράγων: Στην αντίδραση των αστυνομικών ενδεχομένως επέδρασε ένα ποσοστό ανεπάρκειάς τους. Είναι πλέον δουλειά του δικαστή να σταθμίσει και να καταλογίσει. Υπερβαίνει τα φόντα του απλού πολίτη.
Με δεδομένο ότι ο νεκρός βρίσκεται στην πλευρά των περιθωριακών, το φως του προβολέα θα πέσει στην περιοχή της εξουσίας. Λογικό. Είναι οι ισχυροί και το όπλο τους βγάζει καπνό ακόμα. Η δημοκρατία έχει λόγους να ελέγχει τις πράξεις των φορέων του κράτους και να φρεσκάρει τις γραμμές των ορίων τους.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε αυτό το παράδοξο μοντέλο που εξαπλώνεται σαν φαινόμενο στον καιρό μας: Του νέου ανθρώπου που δρα χωρίς επίγνωση των συνεπειών της ακρότητας. Του ανήκει το αυτοκίνητο, το ακαταδίωκτο, το ατιμώρητο. Μια εκδοχή ανισορροπίας. Μια ατσάλινη πεποίθηση ότι βιώνεις μια παρ’ αξίαν ανισότητα. Ισως και να πρόκειται για τοξική φόρτιση που προκαλεί το απωθημένο του αδικαίωτου καταναλωτισμού. Είσαι 20 χρονών και δεν έχεις αυτοκίνητο. Κάποτε ήταν απολύτως φυσιολογικό. Στις μέρες μας ακούγεται σαν κατατρεγμός. Ακούς κι ακούς συνέχεια για ληστείες μεταξύ εφήβων με τρόπαιο ένα κινητό τηλέφωνο. Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα: Ο ροκ στίχος ακούγεται σαν παρωδία πια, έτσι όπως αλέθεται σε νεανικά μυαλά.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
