Κώστας Αλεξόπουλος: «Ο πλανήτης μπορεί να χρειάζεται επανεκκίνηση»

Με μακρά πορεία στην αθλητική δημοσιογραφία, έχοντας, πλέον, υποκύψει οριστικά στο μακροχρόνιο, επίμονο φλερτ της μυθιστοριογραφίας, χαρίζει στο αναγνωστικό κοινό το δεύτερο βιβλίο του, με τίτλο «Το λικέρ της Μαργαρίτας» (εκδ. Αττικός). Μια ιστορία, η οποία εκτυλίσσεται το διάστημα 1922-1994, προβάλλοντας την αντοχή του ανθρώπου, τη σημασία της συλλογικότητας, τη δύναμη της αγάπης. Ο Κώστας Αλεξόπουλος θα βρίσκεται στην Πάτρα και το «Πολύεδρο» την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου (ώρα 20:30) για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του και ανοίγει στην «Π» την πόρτα του συγγραφικού εργαστηρίου του.

 

-«Το λικέρ της Μαργαρίτας» καλύπτει την περίοδο από το 1922 έως το 1994. Τι πυροδότησε την ιδέα της συγγραφής του και γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα να υφάνετε την ιστορία σας;

Για το βιβλίο αυτό υπήρξε πολύ μεγάλη προετοιμασία. Το υλικό που συγκεντρώθηκε γεμίζει ακόμα δύο βιβλία. Αφησα στην άκρη ιστορίες που σίγουρα θα συγκινήσουν. Ισως στο εγγύς μέλλον γράψω ακόμα ένα. Θα δούμε. Καλά να είμαστε, καταρχάς.

 

-Ενας κατεστραμμένος τόπος -το χωριό της ιστορίας σας- με την έλευση σε αυτό ξεριζωμένων από τη Σμύρνη αναγεννιέται. Τι μήνυμα θελήσατε να περάσετε μέσα από τη ζωογόνο σύμπραξη που περιγράφετε;

Χαίρομαι για την ερώτηση. Ζούμε σε μια εποχή που οι ανθρώπινες σχέσεις καταστρέφουν κάθε αναζωογονητικό κύτταρο του εγκεφάλου μας και οι κοινωνίες γύρω μας, αδιάφορες εντελώς, καταρρέουν. Οι άνθρωποι μένουν μόνοι, επειδή δεν είναι πια διαθέσιμοι να συνεργαστούν, να καταλάβουν, να προσφέρουν. Μας ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός μας, δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε, ακόμα και για σχέσεις που δείχνουν πως έχουν προοπτική. Ισως ο πλανήτης έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Μπορεί και να χρειάζεται επανεκκίνηση.

 

-Οι ήρωές σας κουβαλούν απώλειες και βαθιά τραύματα, που τους διαμορφώνουν ανάλογα, με το Καλό και το Κακό να παλεύουν, διεκδικώντας τη νίκη. Πώς βιώσατε τη δημιουργία τους και ποιος σας παίδεψε περισσότερο;

Οι χαρακτήρες κάθε βιβλίου εμπεριέχουν εκ των προτέρων μια δυσκολία, προϋποθέτουν προσπάθεια, μέχρι να είναι ολοκληρωμένοι για να τεθούν στην κρίση του κοινού, των αναγνωστών εν προκειμένω, για να μην ξεχαστούν εύκολα –κάτι που δεν είναι καλό. Ομως, παρ’ όλα αυτά, είναι άνθρωποι που λίγο πολύ έχουμε συναντήσει ή και συναναστραφεί στη ζωή μας, έχουμε μιλήσει μαζί τους στον δρόμο ή έχουμε ακούσει από περιγραφές τρίτων στοιχεία που απαρτίζουν την προσωπικότητά τους.

 

-Συμβολίζει κάτι το «λικέρ» από ροδοπέταλα που παρασκευάζει η ηλικιωμένη Μαργαρίτα για να το επιλέξετε ως τίτλο;

Η γιαγιά Μαργαρίτα είναι ένα πρόσωπο αγγελικό, που πρωταγωνιστεί στις ιστορίες του βιβλίου, αφού αναπληρώνει τη μητέρα της μικρής Μαργαρίτας, όταν αυτή πεθαίνει, μόλις λίγες μέρες μετά τη γέννα. Είναι η προσωποποίηση της αγάπης και της δοτικότητας, της κοινωνικής προσφοράς και της ανιδιοτέλειας. Ερωτευμένη με τον Τζώρτζη της μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής της. Οταν πια η μικρή Μαργαρίτα μεγαλώνει και δεν την έχει ανάγκη πια εκείνη… φεύγει. Μετά από λίγο καιρό την ακολουθούν οι τριανταφυλλιές του κήπου της. Το λικέρ της Μαργαρίτας δεν θα το πετύχαινε ξανά καμιά άλλη στο χωριό. Ούτε τα υλικά της συνταγής είχαν, αλλά, κυρίως, ούτε τα τριαντάφυλλα.

 

– Η νεαρή Μαργαρίτα φαίνεται να είναι στοιχειωμένη από μια «κατάρα». Είναι το στοιχείο του μύθου και του μεταφυσικού σκόπιμο εργαλείο στη γραφή σας;

Το μεταφυσικό είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στα βιβλία μου. Σε ό,τι αφορά στη Μαργαρίτα, όντως ήταν σημαδεμένη από μια θρησκευτική προκατάληψη, από τις πολλές που εφεύρισκε ο ανθρώπινος νους, εκείνες τις εποχές. Αν το ξανασκεφτούμε, πάντως, το μεταφυσικό αποτελεί στοιχείο της σκέψης μας ακόμα και σήμερα. Κι είναι αυτό το στοιχείο που ίσως προσδίδει λίγη συναρπαστικότητα, που λείπει από την καθημερινότητά μας. Ολοι θέλουμε να ζήσουμε κάτι  πιο φευγάτο και λαμπερό. Ας είναι και με κάποια τολμηρή μεταφυσική μας σκέψη.

 

– Η έλλειψη αγάπης στα παιδιά δημιουργεί τέρατα, όπως φαίνεται στους χαρακτήρες του Τιμολέοντα και του Νάνου. Τι θέλατε να αναδείξετε μέσα από αυτούς τους αντι-ήρωες;

Ζούμε σε εποχές βίας. Και ενδοοικογενειακής. Δεδομένου ότι η οικογένεια είναι η κυψέλη κάθε κοινωνίας, μη μας ξενίζει η εικόνα του δρόμου, όπου νεαρά παιδιά σκοτώνουν, ληστεύουν, επιτίθενται σε συνομήλικούς τους. Ολο και πιο συχνά τέτοια κρούσματα. Στην πλειοψηφία τους έχουν υποστεί ή ζήσει στο περιβάλλον τους βία. Τα παιδιά πρέπει να ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο κι εμείς τους ξεριζώνουμε την ψυχή. Υπάρχουν γονείς σε όλους τους λαούς του κόσμου, που ξεσπούν για κάθε στεναχώρια τους στα παιδιά. Οσο πιο μικρό είναι ένα παιδί που δέχεται βίαιες συμπεριφορές τόσο πιο επικίνδυνο θα γίνει όταν αρχίσει να διαχειρίζεται επιθετικά όπλα.

 

– Οι δύο Μαργαρίτες σας έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τη φύση, μιλώντας η μια στα τριαντάφυλλα, η άλλη στις παπαρούνες. Σκέψεις και προβληματισμούς σας έχει τύχει να σας εκμαιεύσουν φυτά ή λουλούδια;

Κάθε μυθιστόρημα πρέπει να έχει τη δυναμική να αγγίξει τις ψυχές των αναγνωστών του. Εχω δει ανθρώπους να μιλούν μόνοι τους στον δρόμο, κάποιους άλλους να κοιτάζουν αμίλητοι ένα ηλιοβασίλεμα. Πιστεύω πως υπάρχουν γύρω μας πολλοί που θα ήθελαν να λένε τις σκέψεις τους σε ένα λουλούδι που ξέρουν ότι δεν θα αποκαλύψει σε κανέναν το παραμικρό, μα φοβούνται μην εκτεθούν στα μάτια κάποιου περαστικού. Πιστεύω ότι είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας.

 

– Αθλητική δημοσιογραφία και πεζογραφία. Πού συναντιούνται και πώς αλληλεπιδρούν;

Λατρεύω τη γλώσσα μας. Καθημερινά, ακούω ή διαβάζω καινούργιες λέξεις. Τα Ελληνικά είναι ο ορισμός του άπειρου. Πάντα έγραφα. Είναι ψυχική έκφραση, ένα ψώνιο που με τριβέλιζε από χρόνια και που από ένα πείσμα «έσκασε» μέσα μου κι έβγαλε από την ψυχή μου όμορφα λόγια. Λατρεύω αυτό που κάνω, ειλικρινά, ξενυχτώ χωρίς ρολόι δίπλα μου όταν γράφω. Κι όταν τελειώνω, λειτουργώ απευθείας ως αναγνώστης. Αν κάποιο κεφάλαιο μου περάσει αδιάφορο υποδόρια, δεν υπάρχει περίπτωση να το αφήσω έτσι. Θα το ξαναγράψω τόσες φορές μέχρι να με συγκινήσει.

 

-Κλείνοντας, επειδή αναφέρεστε στην κατάρα που βαραίνει τη Μαργαρίτα, ποια θεωρείτε κατάρα της εποχής μας;

Πάσχουμε από βαριάς μορφής μεγαλοϊδεατισμό. Νομίζουμε πως είμαστε κάτι πολύ ανώτερο από όλους τους άλλους γύρω μας. Και ανάλογα συμπεριφερόμαστε. Το σύμπαν βλέπει…

 

 

 

 

 

 

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News