Μαθήματα πατριδογνωσίας
«Μπορεί κάποιος να μάθει ιστορία μέσα από τον κινηματογράφο ή το θέατρο;». Αυτή είναι μια ερώτηση που έχω κάνει σε σκηνοθέτες και ηθοποιούς κάποιες φορές. Και οι απαντήσεις διίστανται, όπως διίσταται και το κατά πόσο πιστά έχουν αποδοθεί κάποια γεγονότα δεδομένου ότι εμπλέκεται η μυθοπλασία – κυρίως στον κινηματογράφο.
Όμως, τα υπαίθρια μαθήματα πατριδογνωσίας που μπορεί κανείς να απολαύσει στον κινούμενο κινηματογράφο του Σινέ Παντάνασσα, αυτόν που στήνεται για λίγη ώρα και μετά ξεστήνεται, δίνουν ξεκάθαρη απάντηση. Ο λόγος για τη δράση «Χώρα, σε βλέπω» που έχουμε την ευκαιρία να δούμε – μέρος της – στην Πάτρα χάρις στον Νίκο Καββαδία και τον «γυμνό οφθαλμό» με την οικονομική υποστήριξη της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος.
Και όπως φαίνεται η πόλη αγκάλιασε αυτές τις προβολές. Το βράδυ της Τετάρτης είδαμε κάτι που πραγματικά δεν περιμέναμε. Παιδιά 20-25 χρόνων, ρίχνοντας κατά πολύ τον μέσο όρο ηλικίας όσων εδώ και χρόνια παρακολουθούμε τις προβολές, να έχουν γεμίσει τα καθίσματα από νωρίς για να δουν δύο ντοκιμαντέρ πολιτικά, που ίσως για κάποιους δεν «ταίριαζαν» σε μια καλοκαιρινή, ζεστή βραδιά.
Αυτά τα παιδιά έκατσαν από την αρχή για να δουν το ντοκιμαντέρ «Οι 100 ώρες του Μάη» των Δήμου Θέου και Φώτου Λαμπρινού με θέμα τις 100 τελευταίες ώρες του Γρηγόρη Λαμπράκη μετά το φονικό χτύπημα της 22ης Μαΐου του 1963 και στη συνέχεια τα «Μέγαρα» των Σάκη Μανιάτη και Γιώργου Τσεμπερόπουλου για την «επανάσταση» των κατοίκων των Μεγάρων ενάντια στην απόφαση της Χούντας ν’ απαλλοτριώσει μια μεγάλη αγροτική περιοχή για την εγκατάσταση διυλιστηρίου πετρελαίου. Μια «επανάσταση» που τους έφερε στις 16 Νοεμβρίου του 1973, μία μέρα πριν τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο, στην Αθήνα με τα κοστούμια τους να διεκδικήσουν το δίκιο τους.
Ποιος θα το περίμενε, νέοι άνθρωποι το 2022 να γεμίσουν έναν χώρο για να μάθουν για τις τελευταίες ώρες του Λαμπράκη ή για μία άγνωστη σε πολλούς ιστορία αντίστασης κατοίκων μίας περιοχής; Και μάλιστα, χωρίς αυτή η εκδήλωση να εντάσσεται σε κάποιο πολιτικό πλαίσιο, να μην είναι διοργανωμένη από κάποιον πολιτικό χώρο.
Και ναι, μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει τις προβολές αυτές ως μαθήματα πατριδογνωσίας, καθώς μέσα από αυτά τα ντοκιμαντέρ, όπως και από τα τρία πρώτα που προβλήθηκαν («Το Οικόπεδο» του Θόδωρου Μαραγκού, «Στα Τουρκοβούνια» του Λευτέρη Ξανθόπουλου και το «Ρομ» του Μενέλαου Καραμαγγιώλη) αλλά και αυτά που θα ακολουθήσουν, ο θεατής μπορεί να δει ή να μάθει μικρά και μεγάλα γεγονότα που ίσως μέχρι σήμερα αγνοούσε. Γεγονότα και πρόσωπα για τα οποία ίσως κανείς δεν του είχε μιλήσει μέχρι σήμερα.
Όποιος τολμάει, μπορεί να κοιτάξει και να δει.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
