Με βήμα ταχύ
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Είναι σαν να τρύπησε ο χρόνος, περίπου σαν τα νοερά χαντάκια που σου την έστηναν όταν έπαιζες «Φιδάκι» μικρός, εκείνη η τρομερή γκίνια, που ενώ προπορευόσουν με άνεση, λίγα τετραγωνάκια πριν την έξοδο και τον θρίαμβο, σε κατάπινε η κουφάλα και σε επέστρεφε έναν και δύο γύρους παρακάτω και φτου κι από την αρχή, με ένα ζάρι. Ετσι και σήμερα Δευτέρα 2 Μαϊου, το πρωί ήταν σαν να ξυπνούσες σε Κούλουμα, ίδια ερημιά, ίδιο άσπρο ο
ουρανός, μείον οι χαρταετοί και τα ξεχασμένα ζευγαράκια που μαζεύονται από τα κλαμπ σαν Σταχτομπούτες που με κολοκύθα έφυγαν, με κολοκύθα επιστρέφουν, με αυτή την ενδυμασία που έχει καθιερωθεί στα τελευταία καρναβάλια, σαν να πηγαίνεις στο
γυμναστήριο με ετερόκλητες φόρμες και τι σερτ. Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό: Εχει μπει ήδη ο Μάιος, απλά ο Απρίλιος βιάστηκε λιγάκι στο φινάλε του και μαγιάτεψε εκείνος, ενώ ο
Μάιος το παίζει σκουντούφλης. Δεν μαζεύουμε ούτε βιόλα, ούτε κρίνα. Γύρω γύρω βροχή και στην πόλη αργία νεκρική. Εδώ και καιρό, δεν σε διορθώνει κανείς, αν μιλήσεις για αργία και όχι για απεργία. Είναι σαν να σταματήσαμε να κοροϊδευόμαστε.
Πάει καιρός που ο όρος «αιτήματα» έχει φύγει από την εργασιακή μας ζωή. Όχι πως δεν υπάρχουν παράπονα, δυσλειτουργίες, ανάγκες, αδικίες, αλλά έχει ατονήσει το νόημα της διεκδίκησης. Αυξήθηκαν οι εργοδότες με όψη και διαθέσεις διαδηλωτή, τα χτυπήματα στις επιχειρήσεις είναι αλλεπάλληλα, κρίση, πτώση ζήτησης, πανδημίες, ενεργειακό κόστος, εντάξει, δεν λένε όλοι την πλήρη αλήθεια, αλλά όσοι τη λένε, η αλήθειά τους είναι
κατηγορίας λυγμού ρέγκας.
Πάει επίσης καιρός που διαχωρίζουμε τη θέση μας σε σχέση με τη μονοτονία των προσχηματικών πορειών όπου παίζεται ένα αργόσυρτο, χιλιοπαιγμένο σενάριο που υπηρετεί τις γνωστές σκοπιμότητες που πλήττεις ακόμα και να κατονομάσεις. Από την
άλλη πλευρά, βέβαια, δεν παραβλέπεις ότι ο συνδικαλισμός δεν παύει να αποτελεί ομπρέλα για τον εργαζόμενο. Περιορίζει καταφανώς τα περιθώρια για αυθαιρεσίες και ωμότητα. Αλλά είναι ανάγκη να προκαλεί τόση κόπωση όταν επιμένει να παραβλέπει
αμείλικτα δεδομένα και πραγματικότητες στη διεθνή και την εγχώρια οικονομία; Γιατί υπάρχει τόση δυστοκία στο κατέβασμα ιδεών που απαντούν πιο γόνιμα στη συνθήκη της εποχής και τις προκλήσεις του μέλλοντος; Ναι, η συντηρητική στάση είναι μια μορφή άμυνας, μια στρατηγική «δεν ξέρω τι μου λες, εμένα με ενδιαφέρουν τα δικαιώματά μας», αλλά μήπως η συντήρηση συμβάλλει στη διαιώνιση μιας συνθήκης που πριονίζει τη θέση
μας παρά βελτιώνει την προοπτική μας;
Αλλά αυτές οι ερωτήσεις χάνονται μέσα στη λευκάδα της ερημιάς και σβήνουν μαζί με τον ήχο της εξάτμισης των οχημάτων που περνούν αραιά αραιά και σκόρπια. Ο Μάιος μας έφτασε. Ενας άνδρας απέναντι περπατά με βήμα ταχύ, αλλά μάλλον είναι καρδιοπαθής που γυμνάζει την καρδιά του. Αν το καλοσκεφτείς, είναι μια αισιόδοξη εικόνα.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
