Νόμος έκτρωμα
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Oταν η αμερικανική πολιτεία απαγόρευε τη διακίνηση αλκοόλ, έγιναν πάμπλουτοι κάποιοι άνθρωποι σαν τον Αλ Καπόνε και τον Λάκι Λουτσιάνο, κάποιες εκατοντάδες ή και χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους στο πλαίσιο των ανταγωνισμών που δημιούργησε η παράνομη εμπορία του αλκοόλ, και μια κοινωνία μυήθηκε στο νυκτερινό ξεσάλωμα σε συνθήκη ζούλας και διαφθοράς. Η διαφθορά συνίστατο σε εξαγορά της αστυνομίας και του πολιτικού κόσμου. Πήρε πολλά χρόνια στο σύστημα να συνειδητοποιήσει την πατάτα που είχε διαπράξει, μολονότι έγινε γρήγορα φανερό τι συνέβαινε στο ημίφως: Η αμερικανική δημοκρατική πολιτεία είχε μερικώς ακυρωθεί από τη δικτατορία του μαύρου χρήματος και την τρομοκρατία της φθηνής βίας. Απλά, για χρόνια, οι στυλοβάτες του συστήματος, άνθρωποι προσωπικά ανεπίληπτοι, συντηρητικοί και ηθικοπλάστες της κακιάς ώρας, πίστευαν ότι αρκούσε η δραστική αστυνόμευση ώστε η κατάσταση να ελεγχθεί. Αλλά και αν δεν ελεγχόταν, σε ελεύθερη χώρα ζούμε. Καθένας είναι ελεύθερος να διαλέγει τον Ιησού ή τον Μαμμωνά. Αλλωστε οι κήρυκες των απαγορεύσεων και της αποστείρωσης ζούσαν ως επί το πλείστον σε καθαρές γειτονιές και δεν τους άγγιζε η ανομία.
Και τώρα οι αμερικανοί δικαστές κηρύσσουν εκτός νόμου τις αμβλώσεις. Δεν το θεωρούμε πιθανό να αγνοούν την ιστορία της πατρίδας τους ή να έχουν διαφορές με την κοινή λογική, ανεξαρτήτως της νομικής και της ηθικής βάσης της απόφασης, και όλα αυτά τα φιλοσοφικά και πομπώδη περί του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση του σώματος και τα ηθικοϊατρικά περί του από ποια ημέρα και πάνω ένα έμβρυο θεωρείται ζωή, για τα οποία μπορεί να τσακωνόμαστε για μήνες, όπως σε κάθε συζήτηση που διερευνά τα όρια της ελευθερίας.
Τι συμβαίνει με τους δικαστές των ΗΠΑ; Κάποιοι μιλούν για υπερ-συντηρικοποίηση του σώματος, και μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά μας δυσκολεύει το ερώτημα πώς γίνεται και οπισθοδρομούν ιδεολογικά οι άνθρωποι που χειρίζονται τους νόμους, κατά τεκμήριο πολυσπουδαγμένοι και ευρυμαθείς. Ποιος ξέρει; Η μόρφωση δεν είναι βέβαιο ότι σε κάνει ανθρωπιστή, ή σε κάνει ανθρωπιστή που προστατεύει το Είδος σε βάρος του Ανθρώπου. Ο ρήγας έχει δύο φιγούρες, τραβήξαμε την ανεστραμμένη τώρα: Ισως ο ακαδημαϊσμός σε εξωθεί προς την περιχαράκωση, μέσω της οποίας η κοινωνία, εφόσον ξεστρατίζει από τις παραδόσεις που αντλούνται από την κοιτίδα του έθνους (ενός έθνους ιδεαλιστών, ευλαβών, χρυσοθήρων, τυχοδιωκτών, όλων μαζί, τυλιγμένων με μια σημαία, με κοινό τόπο τις Αρχές, τη Δύναμη και του Δεσμούς των Προγόνων) είναι είτε για συμμάζεμα, είτε για τα μπάζα.
Σκέψου ένα μοντέλο δικαστή αδιάφορου για τον άνθρωπο ή και χαιρέκακου. Σου λέει, εγώ αποφασίζω, εσύ φρόντισε να μην παρανομήσεις. Παίρνε μέτρα αποτροπής. Και αν τρυπήσει η άμυνα, συγχαρητήρια: Εκανες ένα βήμα για την αντιμετώπιση του δημογραφικού, χαρίζοντας στο έθνος ένα αμερικανάκι, που θα το αναθρέψεις, θα το μάθεις Τοπ Γκαν, θα του δωρίζεις τα Χριστούγεννα το πρώτο του μπαζούκα. Εάν όμως επιμείνεις σε πλάγιο ξεφόρτωμα της εγκυμοσύνης, ας σε κάψει ο κύριος ή ας σε βρει ο σερίφης και όποιος φτάσει πρώτος. Σκέψου έναν δικαστή που εκδίδει νόμους που στάζουν αποστροφή για την κοινωνία και τις ελευθερίες της. Σκέψου έναν δικαστή που διαλέγει στρατόπεδο και κηρύσσει τον πόλεμο κατά του ημίσεως του λαού. Σκέψου ένα κράτος με αυτόν τον δικαστή. Σκέψου έναν πλανήτη που να διοικείται από Πούτιν και σερίφηδες και μεγάλους αδελφούς, και μαυραγορίτες μαιευτήρες, με τη μισή κοινωνία να διατείνεται «καλά μας κάνουν, γιατί είχαμε ξεφύγει». Ελλάδα 1967, να γιατί δεν βγήκε ο κόσμος στους δρόμους, άλλο αν έγινε αντιστασιακός μόλις η χούντα έπεσε.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
