Ο πλοίαρχος νέμω
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Σήμερα απο-
σήμερα αποχωρίζεται
το γιότ από τον κύρη
τον Ντίμτρι και τον Γιούρι
(παραδοσιακό νησιώτικο του Εύξεινου Πόντου)
Για λόγους ανεξαρτήτως της θελήσεώς μας, απέχουμε εξαιρετικά από τον κίνδυνο να κατασχέσουν το γιοτ μας δυτικές κυβερνήσεις, σαν αντίποινα σε όσα απεργάζεται ο Πούτιν σε βάρος της Ουκρανίας. Κατ’ αρχάς, δεν είμαστε Ρώσοι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Το ερώτημα αν, πέραν αυτού, έχουμε και γιοτ μεγάλων διαστάσεων δεν θα το απαντήσουμε, γιατί εμπίπτει στην περιοχή των προσωπικών δεδομένων. Επιτέλους, ας προστατεύσουμε τον εαυτό μας λιγουλάκι.
Να πούμε την αμαρτία μας: Χαζέψαμε, όπως οι περισσότεροι, πάνω στην είδηση ότι ρώσος κροίσος με λίγα γράμματα αλλά πολλά σύμφωνα, βρέθηκε χωρίς το γιότ του, αξίας 500 εκατομμυρίων, διότι του το δέσμευσαν. Θα πεις, ο Μάρτης είναι μετεωρολογικά
αφερέγγυος και δεν προσφέρεται για ταξίδια, αλλά αυτό ισχύει για τα μέγκα γιότ της πλέμπας. Ένα γιότ 500 εκατομμυρίων, μπορεί να πλεύσει με ασφάλεια ακόμα και με κύματα ηφαιστείου Σαντορίνης.
Πάντα είχες την απορία τι απόλαυση σου δίνει ένα σκάφος με εκατό μέτρα μήκος. Σαν να πλέεις μέσα στην Παντάνασσα. Οι άνθρωποι εκεί μέσα μιλούν μέσω κινητού και εντοπίζουν ο ένας τον άλλον με γκουγκλ μαπ. «Ηρθε εν τέλει η γυναίκα σου μαζί;» «Δεν ξέρω ακόμα».
Αλλά κάθε άνθρωπος έχει τα γούστα του και τις ανασφάλειές του. Στο κάτω κάτω, ο μεγιστάνας δεν αγόρασε το γιοτ με δικά μας λεφτά (ή τέλος πάντων, αν το έκανε, το έκανε πολύ περίτεχνα). Απλώς, μερικές φορές μας πιάνει το παράπονο ότι η τσέπη μας δεν μας αφήνει τα περιθώρια να μας σχολιάσουν για τις επιλογές μας.
Δεν είναι στις προθέσεις μας η κατάθεση συμπάθειας για τους πλουτοκράτες με τα πλωτά μεγαθήρια. Αλλά μας ερέθισε το ερώτημα της νομικής και ηθικής βάσης μιας τέτοιας κατάσχεσης. Αν ο μεγιστάν έχει πλουτίσει παρανόμως, περιμέναμε να κάνει ντου η χώρα του στη γειτονιά για να ενοχληθούμε; Αν ο πλούτος είναι νόμιμος, η δέσμευση περιουσιακών στοιχείων γίνεται επειδή είναι ρώσος; Από πότε η εθνική καταγωγή καθίσταται ενοχοποιητικός παράγοντας σε μια δημοκρατική πολιτεία; «Θα στενοχωρηθούμε για τους ολιγάρχες;» ξέσπασε συνομιλητής μας, όταν διατυπώσαμε τα ερωτήματα. Όχι, φυσικά και δεν θα στενοχωρηθούμε. Αυτό που μας στενοχωρεί είναι η σχετικοποίηση και βέβαια η αναίρεση ενός δικαιώματος, ανεξαρτήτως βαθμίδας του θιγομένου, σε ένα δημοκρατικό καθεστώς. Αν σήμερα ένα κράτος δημεύσει την περιουσία ενός πολίτη για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και εντυπώσεων, αύριο ο πολίτης που θα στερηθεί δικαιωμάτων του και αγαθών του, μπορεί να μην είναι ο μεγιστάνας, αλλά εσύ κι εγώ.
Ουσιαστικά η δέσμευση των γιοτ μας λέει ότι ο δυτικός κόσμος έχει πεποίθηση ότι οι ρώσοι μεγαλολεφτάδες νέμονται την προνομιακή τους σύνδεση με το μετακομμουνιστικό νεοκαπιταλιστικό καθεστώς της πρώην Σοβιετίας, ως ευλογημένα και επιτήδεια συνεταιράκια της νομενκλατούρας που ανέλαβε την εξουσία και τη διαχείριση των εθνικών πόρων και των νέων τεχνολογιών, μέσα σε μια αναμπουμπούλα που μετέτρεψε απλά στελέχη κρατικών επιχειρήσεων σε ιδιοκτήτες βιομηχανιών και ενεργειακών μονάδων. Αν αυτό πιστεύουμε, και μάλλον ορθά το πιστεύουμε, όσο ο Πούτιν ήταν στοιχειωδώς μαζεμένος, κάναμε τα στραβά μάτια, καθώς οι νεοκαρχαρίες αγόραζαν τις Μάντσεστερ και τις Τσέλσι και σήκωναν τη σημαία του δυτικού ποδοσφαιροκαπιταλισμού, ανεβάζοντας την
τιμή της φανέλας στα παγκόσμια χρηματιστήρια.
Αλλά τώρα ο Πούτιν μπήκε στην Ουκρανία.
Και τώρα αφυπνίζεται το ενδιαφέρον μας για ισότητα και δικαιοσύνη.
Και δεσμεύουμε τα γιοτ των προπετών,αλαζόνων, σκληροτράχηλων και χοντροκομμένων μεγιστάνοφ και οι κοινωνίες χειροκροτούν.
Δεν είμαστε με τη Ρωσία. Αλλά πότε πήγαμε με την Υποκρισία;
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
