Οι συμμορίες
Του Βασίλη Μαγκλάρα, αρθρογράφος.
Οταν η βία γίνεται «αρετή» στα πειραγμένα μυαλά μιας υποβόσκουσας κοινωνίας, τότε το είδος των ανθρώπων δεν υπολείπεται σε τίποτα από το θηριοτροφείο που εκτρέφει. Οταν μάλιστα η βαρβαρότητα γίνεται τρόπαιο χλεύης, τότε μπορούμε να πούμε ότι η λαφυραγώγηση καταναλώνει και τα τελευταία ψήγματα του πολιτισμού μας.
Θυμάμαι την ταινία του Σκορσέζε «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης». Μου είχε κάνει εντύπωση η βιαιότητα σκηνών, που ξεπερνούσαν τα όρια επικράτησης μιας συμμορίας, επιδιώκοντας ανελέητα την καταστροφή της αντιπάλου. Διέκρινες μέσα από ένα νοσηρό κλίμα μιας «Underground» ατμόσφαιρας την εξόντωση στην υποχθόνια σκέψη τους, που οι εγκληματικές πράξεις φάνταζαν ηρωικά κατορθώματα. Η δε επίδειξη του εγκλήματός τους, η αναγνώριση της υπεροχής τους.
Εδώ κι αρκετό καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας διαρκώς διογκούμενης βίας από ανήλικα άτομα. Τα ραντεβού παιδιών, που σχηματίζουν ομάδες για συμπλοκές σε πλατείες και πάρκα, προκειμένου να λύσουν ανύπαρκτες διαφορές τους, κοσμεί το «αξιόμαχον» της νεολαίας μας. Οι επιθέσεις σε συνομήλικους, για ασήμαντη αφορμή, μόνο και μόνο για να εκφράσουν τον «τσαμπουκά» τους, δείχνει την καλλιέργεια σε πρότυπα που εμφυσά η κοινωνία μας. Μόνιμη επωδός, είναι: σιδερογροθιές, σουγιάδες, κλοπές κινητών, χρημάτων και το ειδεχθέστερο, ο εξευτελισμός από την ανάρτηση της βιντεοσκόπησής τους.
Θα περίμενε κανείς ότι αυτά διαδραματίζονται στις φτωχογειτονιές της Αθήνας, που οι δυσκολίες απελπίζουν τους ανθρώπους. Θα πίστευε κάποιος ότι τα παιδιά ενός «κατώτερου Θεού» αναζητούν διεξόδους στους οικονομικούς και κοινωνικούς φραγμούς. Ομως τα παιδιά της ανάγκης έχουν άλλες προτεραιότητες στη ζωή τους. Κατάκτησή τους δεν είναι η βία ή διά της βίας, αλλά ο καθημερινός τους αγώνας ν’ αποδείξουν ότι αξίζουν το δίκιο τους, παρά τα τείχη υποβάθμισης, που τα περιβάλλουν.
Αντίθετα διαπιστώνουμε μια περίεργη ανάφλεξη μίσους και οργής στις γειτονιές του ήλιου και των βολεμένων! Μιλάμε για το μέλλον του τόπου, που αν κρίνουμε από τις αστικές ή μεγαλοαστικές περιοχές που δρουν χανόμαστε στην αιτιολόγηση. Παιδιά πολλές φορές κι από καλοπληρωμένα ιδιωτικά σχολεία, με τίτλους αποφοίτησης, που εξαντλούνται στην αλαζονεία ανωτερότητας που τους διοχετεύει το εγώ και τα ένστικτα αγέλης.
Θα μου πείτε, ποιος φταίει; Τα βιντεοπαιχνίδια που απορρόφησαν την παιδική τους ηλικία; Η αλόγιστη χρήση διαδικτύου; Η οικογένεια; Η απροστάτευτη Παιδεία; Η εμποτισμένη κοινωνική αυθαιρεσία; Η Πολιτεία; Πιθανόν όλοι να έχουν μερίδιο ευθύνης. Εκείνη, που έχει κυρίως το βάρος, γιατί δεν αντιδρά στο φαινόμενο, είναι η Πολιτεία. Αν κάτι δεν μπορείς να εξυγιάνεις, το αποτρέπεις, το κτυπάς παραδειγματικά και κάνεις διαπόμπευση από το διαδίκτυο, στοχασμό στον στίχο… «είχα μάτια δέκα τρία μα παιδί χωρίς μυαλό» που λέει στο «κελί 33» ο Μαργαρίτης.
Κι’ αν είναι σκληρή η αναφορά σκεφτείτε τη βαρβαρότητα των πράξεών τους και τον στιγματισμό των παιδικών θυμάτων, που θα τα συνοδεύει μια ζωή.
Στο χέρι της Δικαιοσύνης είναι να αποδώσει αποτρεπτικά το δίκαιον, ώστε να το σκεφτούν πολύ τα βλαστάρια της «Αγριας Δύσης», να βγάλουν το θηρίο από μέσα τους.
Θυμάμαι, πριν από χρόνια, τη γόνο πάμπλουτης οικογένειας στις ΗΠΑ που συνελήφθη να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ. Ο δικαστής, διαπιστώνοντας ότι έγραφε τους νόμους στις γόβες που κοσμούσαν τις όμορφες γάμπες της, την έστειλε για μακρύ διάστημα να καθαρίζει τις δημόσιες τουαλέτες. Την σωφρόνισε; Πιθανόν, δεν ξανακούστηκε για κάτι αξιόποινο. Εκείνο, που είναι βέβαιο, η αλαζονεία και το απεριόριστο εγώ της, πνίγηκαν στην αποχέτευση των ουρητηρίων.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
