Οι Συμβασιούχοι και το κόστος της συμπαράστασης

ΝΟΜΙΚΟ κεφαλοκλείδωμα. Η δημοτική αρχή δεν μπορεί να συμπαρασταθεί πρακτικά στους συμβασιούχους που ζητούν παράταση των ληγμένων τους συμβάσεων. Αν το κάνει, απειλείται με καταλογισμό μισθών και άλλες συνέπειες, αν οι συμβασιούχοι ευνοηθούν με πολιτική της απόφαση. Δεν τους συμπαρίσταται ούτε στα δικαστήρια, όπου προσφεύγουν, αντίθετα με αυτό που έκανε ως αντιπολίτευση, όπου ήταν εξαιρετικά γενναιόδωρη και μαχητική. Τώρα που οι συμβασιούχοι αποκαθίστανται προσωρινά και μέχρι την εκδίκαση της κυρίως αγωγής τους -ο Δήμος εκδίδει μια ανακοίνωση ποταμό τασσόμενος κατά αυτής της μορφής απασχόλησης και υπέρ της μόνιμης σχέσης εργασίας. Λογικοφανής θέση, μόνο κυνηγάει τη δημοτική αρχή η παλιότερη πολιτική της συμπεριφορά. Από ό,τι διαπιστώνουμε για πολλοστή φορά, όλοι είναι με το μέρος των συμβασιούχων εκτός από την πραγματικότητα.

Οι Ιδιοκτήτες των πορειών

ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ των όμορων παρατάξεων παράγουν πολύ συχνά γραφικά και χαριτωμένα σκηνικά, ενίοτε με πολύ έντονη οξύτητα. Το χθεσινό «ξωπέταγμα» πάντως της φάλαγγας του ΣΥΡΙΖΑ στην ουρά της πορείας του Εργατικού Κέντρου ήταν πολύ χαρακτηριστικό των αντιλήψεων της κομμουνιστικής ζώνης. Η ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στοιχήθηκε κάτω από συνθήματα με αμιγή κομματικό και προεκλογικό χαρακτήρα. Και θεωρήθηκε απόβλητη, διότι τα έγκριτα συνθήματα ήταν μόνο αυτά του Εργατικού Κέντρου, και δη της πλειοψηφίας του.

ΤYXAINEI –που λέει ο λόγος- βέβαια τα συνθήματα των διοργανωτών της πορείας να ταυτίζονται απολύτως με τα αντίστοιχα του ΚΚΕ, αλλά αυτό δεν θεωρείται ούτε αντιδεοντολογικό ούτε επιλήψιμο. Είναι κανονισμός της τοπικής συνδικαλιστικής, πολιτικής, αυτοδιοικητικής ζωής. Η αντίληψη του ενός έχει μετατραπεί σε αυτονόητο πλαίσιο για τους υπόλοιπους. Μια μονοκρατορική νοοτροπία, απόσταγμα μιας αλαζονικής αυταρέσκειας. Που τη φούσκωσε πολύ η κάλπη του Δήμου Πατρέων.