Η ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση αναφέρεται στη συνεχιζόμενη διένεξη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων που ξεκίνησε στα μέσα του 20ού αιώνα. Οι καταβολές της σύγκρουσης ανάγονται στην εβραϊκή μετανάστευση και στη θρησκευτική σύγκρουση στην Παλαιστίνη υπό Βρετανική Εντολή μεταξύ Εβραίων και Αράβων. Έχει αναφερθεί ως η «πιο ανυπόληπτη σύγκρουση» στον κόσμο, με τη συνεχιζόμενη ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας να κρατά για δεκαετίες.

Από το Σάββατο 7 Οκτωβρίου, η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή βγήκε εκτός ελέγχου μετά την οργανωμένη επίθεση της Χαμάς σε φεστιβάλ μουσικής. Ισραηλινός στρατός απάντησε άμεσα στο χτύπημα και ο πρόεδρος της χώρας Μπέντζαμιν Νετανιάχου ορκίστηκε να εξαφανίσει την τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς.

Μέχρι στιγμής, ο πόλεμος ανάμεσα σε Ισραήλ και Χαμάς εκτιμάται πως έχει αφήσει πίσω του τουλάχιστον 4.700 νεκρούς και έναν αριθμό πιθανότατα αμέτρητων τραυματιών.

Παράλληλα, οι φήμες φουντώνουν πως οι ισραηλινές δυνάμεις θα ξεκινήσουν την χερσαία επίθεση πιθανότατα την Παρασκευή 20 ή Σάββατο 21 Οκτωβρίου.

Διαβάστε περισσότερα

Υπουργός Άμυνας Ισραήλ: «Να είστε έτοιμοι, πλησιάζει η ώρα της εντολής» ΦΩΤΟ

Ισραήλ: Σφυροκοπά Γάζα και Ράφα – Νεκρά υψηλόβαθμα στελέχη της Χαμάς – 203 όμηροι- Γιατί καθυστερεί η χερσαία επίθεση 

Πόλεμος στο Ισραήλ: Γιατί καθυστερεί η χερσαία επίθεση στη Γάζα

Γάζα: «Ναι» από Αίγυπτο για πέρασμα ανθρωπιστικής βοήθειας – Ισραήλ: «Μόνο τρόφιμα, νερό, φάρμακα» ΒΙΝΤΕΟ

Η Παλαιστίνη στο πέρασμα των δεκαετιών

Το Κράτος της Παλαιστίνης είναι ένα μερικώς αναγνωρισμένο κράτος στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, το οποίο διεκδικεί δύο αποκομμένα εδάφη του Ισραήλ, αυτά της Λωρίδας της Γάζας και την Δυτικής Όχθης. Στην πράξη, κατέχει την Λωρίδα της Γάζας έλεγχο στην οποία ασκεί η ακραία Ισλαμιστική οργάνωση Χαμάς, καθώς και τμήματα της Δυτικής Όχθης τα οποία διοικεί η Παλαιστινιακή Αρχή[β]. Συνορεύει με την Αίγυπτο στα νότια, με το κράτος του Ισραήλ σχεδόν εξ ολοκλήρου και την Ιορδανία στα ανατολικά. Από τις αρχές του 20ου αιώνα, η περιοχή αποτελεί πεδίο εθνικών διεκδικήσεων και συγκρούσεων μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων.

Ιστορικά, πιστεύεται ότι η ονομασία προέρχεται από τους Φιλισταίους. Είναι αρχαιολογικά και ιστορικώς πιθανό να υπάρχει προέλευση και κατά συνέπεια σύνδεση με κάποια φύλα που έφυγαν από την αρχαία Κρήτη και αναφέρονται μεταξύ άλλων σε κείμενα της Γραμμικής Β ως «Πελεστέτ» [εκκρεμεί παραπομπή]. Η Γραμμική Β αποτελεί την πρώτη γραφή της ελληνικής γλώσσας, μεταγενέστερη μορφή της Γραμμικής Α, και χρησιμοποιήθηκε στη Μυκηναϊκή περίοδο, από το 17ο ως τον 13ο αιώνα π.Χ., κυρίως για την τήρηση λογιστικών αρχείων στα ανάκτορα.

Η ονομασία «Παλαιστίνη» είναι Ελληνική. Οι Ρωμαίοι, τον 2ο αιώνα π.Χ., ονόμαζαν την περιοχή «Παλαιστίνη της Συρίας», ως περιοχή της Συρίας. Το όνομα «Παλαιστίνη» αναβίωσε και καθιερώθηκε επίσημα ως ανεξάρτητο έδαφος από τον Ιορδάνη ποταμό μέχρι τις ακτές της Μεσογείου μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν δημιουργήθηκε ως κράτος κατ΄ εντολή και παραχωρήθηκε υπό την προστασία των Άγγλων.

Πρωτεύουσα της Παλαιστίνης «ντε γιούρε» είναι η Ανατολική Ιερουσαλήμ, ενώ «ντε φάκτο» είναι η Ραμάλα. Μεγαλύτερη πόλη του κράτους αποτελεί η Γάζα και επίσημη γλώσσα είναι τα αραβικά.

Το κράτος της Παλαιστίνης διοικείται από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και διεκδικεί για το Κράτος της Παλαιστίνης Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Ωστόσο, η διεκδικούμενη επικράτειά του κράτους έχει καταληφθεί από το Ισραήλ, μια κατοχή που είναι σε ισχύ από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967. Η Δυτική Όχθη είναι αυτή τη στιγμή χωρισμένοι σε 165 παλαιστινιακούς θύλακες στους οποίους υπάρχει μερική πολιτική εξουσία της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, ενώ η επικράτεια του κράτους ουσιαστικά διαμελίζεται από τους 230 ισραηλινούς οικισμούς εντός του εδάφους της, οι οποίοι οικισμοί διοικούνται με βάση τους νόμους του Ισραήλ. Η Γάζα διοικείται από τη Χαμάς και βρίσκεται υπό συνεχή αποκλεισμό από την Αίγυπτο και το Ισραήλ από το 2007.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1947, τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν ένα σχέδιο διχοτόμησης για την υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη. Το σχέδιο πρότεινε τη δημιουργία δύο κρατών στη Παλαιστίνη, ενός αραβικού και ενός εβραϊκού, ενώ η Ιερουσαλήμ θα αποτελούσε ξεχωριστό κράτος υπό την διοίκηση του ΟΗΕ. Αυτό το σχέδιο διχοτόμησης έγινε αποδεκτό από τους εκπροσώπους των Εβραίων αλλά απορρίφθηκε από τους εκπροσώπους των Αράβων. Αμέσως αφότου η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε το σχέδιο, υπό την ονομασία Ψήφισμα 181, στην περιοχή ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος και το σχέδιο δεν εφαρμόστηκε. Την επομένη της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948, γειτονικές αραβικές χώρες εισέβαλαν στην επικράτεια της Παλαιστίνης και έτσι ξεκίνησε ο πρώτος Πρώτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος με στόχο τη δημιουργία μιας αραβικής Παλαιστίνης. Αργότερα, στις 22 Σεπτεμβρίου 1948 ιδρύθηκε η Πανπαλαιστινιακή Κυβέρνηση από τον Αραβικό Σύνδεσμο. Αυτή η κυβέρνηση ορίστηκε να κυβερνήσει το Προτεκτοράτο της Παλαιστίνης, επικράτεια η οποία κάλυπτε την κατεχόμενη από την Αίγυπτο Λωρίδα της Γάζας. Σύντομα αυτή η εξόριστη παλαιστινιακή κυβέρνηση αναγνωρίστηκε από κάθε αραβικό κράτος της εποχής, εκτός από την Υπεριορδανία, η οποία είχε καταλάβει και αργότερα προσαρτήσει τη Δυτική Όχθη. Μάλιστα και η σημερινή Ανατολική Ιερουσαλήμ έως το 1967 ήταν υπό ιορδανικό έλεγχο. Αν και η δικαιοδοσία της Πανπαλαιστινιακής Κυβέρνησης, σύμφωνα με τις διακηρύξεις τις εποχής, περιλάμβανε όλη την επικράτεια της πρώην βρετανικής εντολής, η πραγματική δικαιοδοσία της περιοριζόταν στη Λωρίδα της Γάζας. Το Ισραήλ κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας και τη χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο, τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ υπό ιορδανικό έλεγχο και τα Υψίπεδα του Γκολάν που τότε ανήκαν στη Συρία κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Έξι Ημερών τον Ιούνιο του 1967.

Στις 15 Νοεμβρίου 1988 ο τότε Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Οργάνωσης Απελευθέρωσης, ο Γιάσερ Αραφάτ, διακήρυξε την ίδρυση του Κράτους της Παλαιστίνης, σε ανακοίνωση που έγινε στο Αλγέρι της Αλγερίας. Ένα χρόνο μετά την υπογραφή των συμφωνιών του Όσλο το 1993, δημιουργήθηκε η Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή, η οποία ανέλαβε να κυβερνήσει (με διαφορετικούς βαθμούς ελέγχους) τις λεγόμενες περιοχές τύπου Α και Β στη Δυτική Όχθη (165 θύλακες). και τη Λωρίδα της Γάζας. Αφού η Χαμάς έγινε το μεγαλύτερο κόμμα του κοινοβουλίου της Παλαιστίνης στις εκλογές του 2006, ξέσπασε μια σύγκρουση μεταξύ αυτής και του κόμματος Φατάχ, η οποία οδήγησε στην κατάληψη της Γάζας από τη Χαμάς το 2007 (δύο χρόνια μετά την αποδέσμευση του Ισραήλ από τη Γάζα).

Παλαιστίνη: Πέντε εκατομμύρια πληθυσμός «χωρίς πατρίδα»

Η Παλαιστίνη έχει πληθυσμό 5.051.953 κατοίκων (Φεβρουάριος 2020) και ήταν τότε το 121ο πολυπληθέστερο κράτος στον κόσμο.[18] Αν και η Παλαιστίνη διεκδικεί την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα της επικράτειας της, η πόλη είναι υπό τον έλεγχο του Ισραήλ. Οι αξιώσεις της Παλαιστίνης και του Ισραήλ για την πόλη δεν αναγνωρίζονται από τα περισσότερα κράτη. Το Κράτος της Παλαιστίνης έχει αναγνωριστεί από 138 από τα 193 μέλη του ΟΗΕ και από το 2012 έχει την ιδιότητα του κράτους παρατηρητή μη μέλους στα Ηνωμένα Έθνη.[19][20][21] Η Παλαιστίνη είναι μέλος του Αραβικού Συνδέσμου, του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας, της Ὃμάδας των 77, της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, καθώς και της Ουνέσκο, της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη και του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.[22]

Τι σημαίνει η περιοχή

Παρόλο που κατά τη διάρκεια της ιστορίας η έννοια της περιοχής της Παλαιστίνης και η γεωγραφική της έκταση έχει διαφοροποιηθεί, οι σημερινές αντιλήψεις συμφωνούν ότι ως μέρος της Παλαιστίνης πρέπει σήμερα να εκλαμβάνεται το Ισραήλ, η Δυτική Όχθη και η Λωρίδα της Γάζας. Η γενική χρήση του όρου «Παλαιστίνη» και άλλων όρων με συναφή ετυμολογία για να αναφερθούν σε μια μικρή περιοχή στις νοτιοανατολικές ακτές της Μεσογείου δίπλα στη Συρία λαμβάνει χώρα ιστορικά από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας, με τον Ηρόδοτο να είναι ο πρώτος ιστορικός που χρησιμοποιεί τον όρο Παλαιστίνη, τον 5ο αιώνα π.Χ. Οι Ιστορίες του Ηροδότου μιλούν για μια «περιοχή της Συρίας, η οποία ονομάζεται Παλαιστίνη», στην οποία οι Φοίνικες αλληλεπιδρούσαν με άλλους θαλάσσιους λαούς. Ο όρος “Παλαιστίνη” (στα Λατινικά, Palæstina) πιστεύεται ότι ήταν ένας όρος ο οποίος επινοήθηκε από τους Αρχαίους Έλληνες για την περιοχή της γης που κατείχαν οι Φιλισταίοι, αν και υπάρχουν άλλες εξηγήσεις σχετικά με τη προέλευση του όρου.

Οπως αναφέρει το wikipedia, αυτό το άρθρο χρησιμοποιεί τους όρους “Παλαιστίνη”, “Κράτος της Παλαιστίνης” και “Κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη” αναλόγως, με βάση το πλαίσιο αναφοράς. Συγκεκριμένα, ο όρος «κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη» αναφέρεται στο σύνολο των παλαιστινιακών εδαφών τα οποία βρίσκονται υπό την κατοχή του Ισραήλ από τον πόλεμο του 1967 και έπειτα. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι αναφορές σε γη και εδάφη αναφέρονται στις περιοχές που διεκδικεί το κράτος της Παλαιστίνης, δηλαδή τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.

Παλαιστίνη: Η ιστορία της περιοχής

Το 1917 μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ξεσηκώθηκαν και οι Άραβες για τη δική τους ανεξαρτησία. Τότε η Αντάντ (δηλ. Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία), τους υποσχέθηκαν πλήρη ανεξαρτησία με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου οπότε και ξεκίνησε ο ένοπλος απελευθερωτικός τους αγώνας.

Ακολούθησε η «Διακήρυξη του Μπάλφουρ», η οποία και προσδιόριζε μία εθνική εστία μόνιμης βάσης των Εβραίων στην περιοχή της Παλαιστίνης, η οποία κατά τη διάρκεια των απελευθερωτικών εκείνων επιχειρήσεων είχε ανακηρυχθεί ως «κράτος κατ΄ εντολή» της Κοινωνίας των Εθνών υπό αγγλική προστασία. Καθεστώς το οποίο παρέμεινε μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο νεοσυσταθείς Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, το 1947 ψηφίζει την ιστορική απόφαση 181 με την οποία επιβλήθηκε διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο διαφορετικά κράτη κατά γλώσσα, πολιτισμό και θρησκεία: ένα αραβικό, και ένα εβραϊκό, το Ισραήλ.

Το σχέδιο έγινε αποδεκτό από την εβραϊκή ηγεσία αλλά απορρίφθηκε από την αραβική ηγεσία και η Βρετανία αρνήθηκε να εφαρμόσει το σχέδιο. Την παραμονή της τελικής αποχώρησης των Βρετανών από την Παλαιστίνη, η Εβραϊκή Υπηρεσία για το Ισραήλ, με επικεφαλής τον Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν, κήρυξε την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, ασκώντας εξουσία στα εδάφη που επρόκειτο να αποτελέσουν τμήμα του εβραϊκού κράτους σύμφωνα με το σχέδιο του ΟΗΕ. Η Αραβική Ανώτατη Επιτροπή δεν κήρυξε με τη σειρά της και αυτή ανεξαρτησία, αλλά αντίθετα, συνεργάστηκε με την Υπεριορδανία, την Αίγυπτο, και τα υπόλοιπα μέλη του Αραβικού Συνδέσμου, ξεκινώντας τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1948. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, το Ισραήλ επεκτάθηκε εδαφικά εις βάρος των Αράβων. Η Αίγυπτος κατέλαβε τη Λωρίδα της Γάζας και η Υπεριορδανία κατέλαβε και στη συνέχεια προσάρτησε τη Δυτική Όχθη. Η Αίγυπτος αρχικά υποστήριξε τη δημιουργία μιας πανπαλαιστινιακής κυβέρνησης αλλά προχώρησε στην διάλυσή της το 1959. Η Υπεριορδανία δεν την αναγνώρισε ποτέ και ανταυτού αποφάσισε να ενσωματώσει τη Δυτική Όχθη σαν μέρος της Ιορδανίας και έτσι συστάθηκε το ανεξάρητο κράτος της Ιορδανίας. Η προσάρτηση της Δυτικής Όχθης στην Ιορδανία επικυρώθηκε από το κοινοβούλιο της χώρας το 1950 αλλά δεν αναγνωρίστηκε διεθνώς. Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών το 1967, όταν το Ισραήλ πολέμησε εναντίον της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Συρίας, έληξε με την ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας, αλλά και του Σινά.[28]

Ακολούθησαν συγκρούσεις μεταξύ των Αράβων και των Ισραηλινών, σε αυτό που περιγράφεται ως εμφύλιος πόλεμος του 1947-48 στην Παλαιστίνη υπό Βρετανική Εντολή, ο οποίος οδήγησε στον πρώτο Αραβό-Ισραηλινό Πόλεμο του 1948 (15 Μαΐου 1948 – 10 Μαρτίου 1949), μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κράτους του Ισραήλ στις 14 Μαΐου 1948. Έπειτα από το τέλος του πολέμου, το προηγούμενο έδαφος της Βρετανικής Εντολής έχει καταλήξει ως εξής:

• Το μεγαλύτερο τμήμα 78% να έχει καταληφθεί από το Ισραήλ.
• Η λεγόμενη Δυτική Όχθη να είναι προσαρτημένη στην Ιορδανία
• Και ένα 1,5% η λεγόμενη Λωρίδα της Γάζας να τίθεται υπό τον έλεγχο και τη Διοίκηση της Αιγύπτου, επί βασιλείας Φαρούκ.
• Υπολογίσθηκε ότι 750.000 Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν τότε από τα πάτρια εδάφη και κατέφυγαν άλλοι στη Γάζα άλλοι στην Ιορδανία, άλλοι στον Λίβανο και άλλοι στη Συρία.

Το 1964 δημιουργείται εξ ανάγκης η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, γνωστότερη με το αγγλικό αρκτικόλεξο PLO, η οποία και τίθεται ως νόμιμη εκπρόσωπος και προστατευτική ομπρέλα των Παλαιστινίων. Συγκεκριμένα τον Οκτώβριο του 1974 στη συνάντηση κορυφής όλων των αραβικών χωρών στο Ραμπάτ του Μαρόκου, ο Αραβικός Σύνδεσμος αναγνώρισε την PLO (ή ελληνικά ΟΑΠ) ως τον μοναδικό εκπρόσωπο των Αράβων της Παλαιστίνης.

Ο Παλαιστινιακός Εθνικός Χάρτης της ΟΑΠ ορίζει τα σύνορα της Παλαιστίνης το σύνολο της βρετανικής εντολής της Παλαιστίνης, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ. Μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, η ΟΑΠ μετέφερε την έδρα της στην Ιορδανία, αλλά αργότερα μετεγκαταστάθηκε στον Λίβανο το 1971.

Οι προσπάθειες επίλυσης του Μεσανατολικού

Η σύνοδος κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου τον Οκτώβριο του 1974 οδήγησε στην αναγνώριση της ΟΑΠ ως τον «μοναδικό νόμιμο εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού» και επιβεβαίωσε «το δικαίωμά του να συγκροτήσει ένα ανεξάρτητο κράτος». Τον Νοέμβριο του 1974, η ΟΑΠ αναγνωρίστηκε ως αρμόδιος φορέας για όλα τα θέματα που αφορούν την Παλαιστίνη από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, δίνοντάς της καθεστώς παρατηρητή ως «μη κρατική οντότητα» στον ΟΗΕ. Μετά τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1988, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αναγνώρισε την διακήρυξη ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης και αποφάσισε να χρησιμοποιεί την ονομασία «Παλαιστίνη» αντί της «Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης». Παρά την απόφαση αυτή, η ΟΑΠ δεν αναγνωρίστηκε διεθνώς σαν κυβέρνηση της Παλαιστίνης.

Με τη συμφωνία του Εθνικού Παλαιστινιακού Συνεδρίου, που αποτελεί το νομικό σώμα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, στις 15 Νοεμβρίου του 1988, το Κράτος της Παλαιστίνης διακήρυξε ανεξαρτησία. Ωστόσο, το επονομαζόμενο «Κράτος της Παλαιστίνης», δεν είναι ούτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος, ούτε είχε κυριαρχία σε κάποια εδάφη. Επίσης, η διακήρυξη αυτή αγνοήθηκε και εν τέλει απορρίφθηκε από το Κράτος του Ισραήλ. Το Ισραήλ ελέγχει την περιοχή από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, οπότε την πήρε από την Αίγυπτο και την Ιορδανία.

Το 1979, μέσω των Συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ, η Αίγυπτος αποχώρησε από οποιαδήποτε αξίωση της στην λωρίδα της Γάζας. Τον Ιούλιο του 1988, η Ιορδανία παραιτήθηκε των αξιώσεων της στη Δυτική Όχθη, τις οποίες μετέφερε στην ΟΑΠ (με εξαίρεση την κηδεμονία του Όρου του Ναού). Τον Νοέμβριο του 1988, το νομοθετικό σώμα του ΟΑΠ, αν και βρισκόταν στην εξορία, κήρυξε την ίδρυση του «Κράτους της Παλαιστίνης». Τον επόμενο μήνα, η διακήρυξη αναγνωρίστηκε από πολλά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, αλλά και της Σοβιετικής Ένωσης. Στην παλαιστινιακή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, το Κράτος της Παλαιστίνης περιγράφεται ότι βρίσκεται πάνω σε «παλαιστινιακό έδαφος», χωρίς να διευκρινίζεται τι είναι αυτό το Παλαιστινιακό έδαφος. Επειδή αυτό το παλαιστινιακό έδαφος δεν αναγνωρίζεται, ορισμένες από τις χώρες που αναγνώρισαν το κράτος της Παλαιστίνης από το 1988 και έπειτα αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη με βάση τα «σύνορα του 1967», αναγνωρίζοντας έτσι ως έδαφος της Παλαιστίνης μόνο τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας και όχι ολόκληρη τη Παλαιστίνη με το Ισραήλ. Η αίτηση ένταξης που υπέβαλε η Παλαιστίνη στον ΟΗΕ διευκρίνιζε επίσης ότι βασίζεται στα «σύνορα του 1967». Κατά τις διαπραγματεύσεις για τις Συμφωνίες του Όσλο, η ΟΑΠ αναγνώρισε το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ και το Ισραήλ αναγνώρισε την ΟΑΠ ως εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού. Η Παλαιστινιακή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του 1988 περιλάμβανε μια έκκληση του Εθνικού Συμβουλίου της Παλαιστίνης για διαπραγματεύσεις με βάση το ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Η απόφαση αυτή έγινε γνωστή και ως Ιστορικός Συμβιβασμός, υποδηλώνοντας την αποδοχή μιας λύσης δύο κρατών και την αποδοχή της νομιμότητας του Κράτους του Ισραήλ.

Αυτόν τον καιρό, η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή (ΕΠΑ) οραματίζεται την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα περιλαμβάνει όλη ή μέρος της Δυτικής Όχθης, τη Λωρίδα της Γάζας και την ανατολική Ιερουσαλήμ, ζώντας ειρηνικά με το Ισραήλ υπό μια δημοκρατικά εκλεγμένη και αξιόπιστη κυβέρνηση. Η ΕΠΑ ωστόσο, δεν διεκδικεί κυριαρχία επί κανενός εδάφους και επομένως δεν είναι η κυβέρνηση του διακηρυγμένου το 1988 «Κράτους της Παλαιστίνης».

Η διακήρυξη του 1988 εγκρίθηκε σε μια συνάντηση στο Αλγέρι, με ψήφους 253-46 και δέκα αποχές. Η διακήρυξη επικαλέστηκε τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) και την Απόφαση 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ υπέρ του ισχυρισμού για ένα «Κράτος της Παλαιστίνης στα δικά μας παλαιστινιακά εδάφη με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ». Το ισχυριζόμενο «Κράτος της Παλαιστίνης» αναγνωρίσθηκε αμέσως από τον Αραβικό Σύνδεσμο και περίπου οι μισές κυβερνήσεις του κόσμου το αναγνωρίζουν σήμερα. Διατηρεί πρεσβείες σε αυτές τις χώρες (που αποτελούνται συνήθως από αποστολές της ΟΑΠ). Το Κράτος της Παλαιστίνης (από το 2013) αναγνωρίζεται από το 70% των κρατών-μελών των Ηνωμένων Εθνών, όχι όμως από το Ισραήλ. Αφού το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Όχθη από την Ιορδανία και τη Λωρίδα της Γάζας από την Αίγυπτο, άρχισε να εγκαθιστά Εβραίους σε αυτά τα εδάφη δημιουργώντας ισραηλινούς οικισμούς. Η διοίκηση του αραβικού πληθυσμού αυτών των εδαφών γινόταν από την Ισραηλινή Πολιτική Διοίκηση του Συντονιστή των Κυβερνητικών Δραστηριοτήτων στα Εδάφη και από τοπικά δημοτικά συμβούλια τα οποία προϋπήρχαν της ισραηλινής εισβολής και κατάληψης αυτών των εδαφών. Το 1980, το Ισραήλ αποφάσισε να αναβάλει επαόριστον τις εκλογές για τα δημοτικά συμβούλια και να ιδρύσει ανταυτού τους Συνδέσμους των Χωριών, οι οποίες περιείχαν αξιωματούχους υπό ισραηλινή επιρροή. Αργότερα αυτό το νέο σχήμα έγινε αναποτελεσματικό για το Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους και έτσι η ισραηλινή κυβέρνηση άρχισε να τους διαλύει, με τον τελευταίο Σύνδεσμο που διαλύεται να είναι αυτός της Χεβρώνας, τον Φεβρουάριο του 1988.

Το 1993, στις Συμφωνίες του Όσλο, το Ισραήλ αναγνώρισε ότι η διαπραγματευτική ομάδα της ΟΑΠ «αντιπροσωπεύει τον παλαιστινιακό λαό», σαν αντάλλαγμα για την αναγνώριση του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει ειρηνικά από την ΟΑΠ. Επίσης αποδέχτηκε τα ψηφίσματα 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και απόρριψε σαν λύσεις τη βία και τη τρομοκρατία. Ως αποτέλεσμα, το 1994 η ΟΑΠ ίδρυσε την εδαφική διοίκηση της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής η οποία ασκεί ορισμένες κυβερνητικές λειτουργίες σε τμήματα της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Το 2007, η κατάληψη της Λωρίδας της Γάζας από τη Χαμάς δίχασε πολιτικά και εδαφικά τους Παλαιστίνιους. Η Φατάχ του Αμπάς κυβερνούσε τμήματα της Δυτικής Όχθης και με τη μορφή της Παλαιστινιακής Αρχής διατηρούσε και διατηρεί διεθνή αναγνώριση, ενώ η Χαμάς εξασφάλισε τον έλεγχό της στη Λωρίδα της Γάζας. Τον Απρίλιο του 2011, τα παλαιστινιακά κόμματα υπέγραψαν συμφωνία συμφιλίωσης, αλλά η εφαρμογή της δεν προχώρησε έως ότου σχηματίστηκε κυβέρνηση ενότητας στις 2 Ιουνίου 2014

Σύμφωνα με τις Συμφωνίες του Όσλο, το Ισραήλ επέτρεψε στην ΟΑΠ να ιδρύσει προσωρινούς διοικητικούς θεσμούς στα παλαιστινιακά εδάφη, με τη μορφή της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής. Στις περιοχές τύπου Β οι Παλαιστίνιοι ανέλαβαν μόνο τον πολιτικό έλεγχο, στις περιοχές τύπου Α οι Παλαιστίνιοι ανέλαβαν τόσο τον πολιτικό έλεγχο όσο και την ασφάλεια της περιοχής, ενώ στις περιοχές τύπου Γ το Ισραήλ είχε πλήρη έλεγχο. Το 2005, μετά την εφαρμογή του σχεδίου μονομερούς απεμπλοκής του Ισραήλ, η Εθνική Αρχή της Παλαιστίνης απέκτησε τον πλήρη έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας (εκτός από τα σύνορά της, τον εναέριο χώρο και τα χωρικά της ύδατα). Μετά την παλαιστινιακή πολιτική σύγκρουση το 2006, η Χαμάς ανέλαβε τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας (είχε ήδη την πλειοψηφία στο παλαιστινιακό κοινοβούλιο) και η Φατάχ ανέλαβε τον έλεγχο της Δυτικής Όχθης. Από το 2007, η Λωρίδα της Γάζας κυβερνείται από τη Χαμάς και η Δυτική Όχθη από τη Φατάχ.

Ποια περιοχή είναι η Παλαιστίνη

Οι περιοχές που διεκδικεί το κράτος της Παλαιστίνης χωρίζονται από το Ισραήλ. Το παλαιστινιακό κράτος βρίσκεται στη περιοχή του Λεβάντε. Η Λωρίδα της Γάζας βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα στα δυτικά και συνορεύει με την Αίγυπτο στα νότια και το Ισραήλ στα βόρεια και ανατολικά. Η Δυτική Όχθη συνορεύει με την Ιορδανία στα ανατολικά και το Ισραήλ στα βόρεια, νότια και δυτικά. Οι δύο θύλακες χωρίζονται, έτσι, από το Ισραήλ και δεν αποτελούν ενιαία έκταση. Αν το Ισραήλ συμφωνούσε στην ανεξαρτησία του κράτους και η Παλαιστίνη αναγνωριζόταν διεθνώς σαν ανεξάρτητο κράτος, θα ήταν το 163ο μεγαλύτερο κράτος στο κόσμο.[46][47]

Η Παλαιστίνη υποφέρει από μια σειρά περιβαλλοντικών προβλημάτων. Η Λωρίδα της Γάζας αντιμετωπίζει πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα (π.χ. ερημοποίηση, αλμυροποίηση του γλυκού νερού, κακή/ανεπαρκή επεξεργασία λυμάτων, διάδοση ασθενειών που μπορούν να μεταδοθούν μέσω του νερού, υποβάθμιση του εδάφους, εξάντληση και μόλυνση των υπόγειων υδάτινων πόρων). Η Δυτική Όχθη επίσης αντιμετωπίζει τα ίδια περιβαλλοντικά προβλήματα. Όμως η πρόσβαση στο γλυκό νερό για τους κατοίκους της Δυτικής Όχθης είναι πολύ μεγαλύτερη, αλλά είναι περιορισμένη λόγω της διαμάχης με το Ισραήλ.[48]

Η Παλαιστίνη αποτελεί μέρος τριών διακριτών οικοπεριοχών: της περιοχής κωνοφόρων-σκληρόφυλλων-πλατύφυλλων δασών της Ανατολικής Μεσογείου, της Αραβικής ερήμου και της θαμνώδους ερήμου της Μεσοποταμίας.[49]

Οι θερμοκρασίες στην Παλαιστίνη διαφέρουν αρκετά ανάλογα με την εποχή. Το κλίμα στη Δυτική Όχθη είναι ως επί το πλείστον μεσογειακό, ελαφρώς ψυχρότερο στις περιοχές που έχουν μεγαλύτερο υψόμετρο. Στα ανατολικά, η Δυτική Όχθη περιλαμβάνει μεγάλο μέρος της ερήμου της Ιουδαίας, συμπεριλαμβανομένης της δυτικής ακτογραμμής της Νεκράς Θάλασσας. Η Ανατολική Δυτική Όχθη χαρακτηρίζεται από ζεστό και ξηρό κλίμα. Η Γάζα έχει ένα ζεστό ημίξηρο κλίμα με ήπιους χειμώνες και ξηρά ζεστά καλοκαίρια. [50] Η άνοιξη στη Παλαιστίνη ξεκινά την περίοδο Μαρτίου-Απριλίου και οι πιο ζεστοί μήνες του χρόνου είναι ο Ιούλιος και ο Αύγουστος, φτάνοντας ακόμη και τους 33 βαθμούς Κελσίου κατά μέσο όρο. Ο πιο κρύος μήνας είναι ο Ιανουάριος όπου οι θερμοκρασίες μειώνονται περίπου στους 7 βαθμούς Κελσίου. Οι βροχοπτώσεις στη Παλαιστίνη είναι λιγοστές, φτάνοντας τα 116 χιλιοστόμετρα το έτος. Στη Παλαιστίνη οι περισσότερες βροχοπτώσεις καταγράφονται τη περίοδο Νοεμβρίου-Μαρτίου.[51]

Διεθνής αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης

Σήμερα 138 ανεξάρτητες χώρες μέλη του ΟΗΕ και 2 μη μέλη (Δυτική Σαχάρα και Βατικανό) αναγνωρίζουν επισήμως την ανεξαρτησία του Κράτους της Παλαιστίνης.

Το Κράτος της Παλαιστίνης έχει λάβει επίσημη αναγνώριση από 138 από τα 193 μέλη του ΟΗΕ. Από το 2012 έχει λάβει την ιδιότητα του κράτους παρατηρητή μη μέλους στα Ηνωμένα Έθνη.

Στις 29 Νοεμβρίου 2012, με ψήφους 138 υπέρ και 9 κατά (με 41 αποχές και 5 απουσίες, όπου η Ελλάδα και η Κύπρος ψήφισαν υπέρ), η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε το ψήφισμα 67/19, αναβαθμίζοντας την Παλαιστίνη από «οντότητα-παρατηρητής» σε «κράτος παρατηρητή χωρίς ιδιότητα μέλους» στο πλαίσιο του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών. Η υιοθέτηση αυτού του ψηφίσματος περιγράφηκε σαν αναγνώριση της κυριαρχίας της ΟΑΠ στη χώρα.

Το νέο καθεστώς της Παλαιστίνης είναι ισοδύναμο με αυτό της Αγίας Έδρας. Τα Ηνωμένα Έθνη επέτρεψαν στην Παλαιστίνη να μετονομάσει την ονομασία του αντιπροσωπευτικού της γραφείου στον ΟΗΕ σε «Μόνιμη Αποστολή του Κράτους-Παρατηρητή της Παλαιστίνης στα Ηνωμένα Έθνη» και η Παλαιστίνη έδωσε εντολή στους διπλωμάτες της να εκπροσωπήσουν επίσημα το «Κράτος της Παλαιστίνης» αντί της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής. Στις 17 Δεκεμβρίου 2012, ο Αρχηγός Πρωτοκόλλου του ΟΗΕ Ιότσολ Γιουν δήλωσε ότι η Γραμματεία του ΟΗΕ θα χρησιμοποιεί σε όλα τα επίσημα έγγραφα των Ηνωμένων Εθνών την ονομασία «Κράτος της Παλαιστίνης», αναγνωρίζοντας έτσι την ονομασία «Κράτος της Παλαιστίνης» ως το επίσημο όνομα του κράτους για όλους τους σκοπούς του ΟΗΕ· Στις 21 Δεκεμβρίου 2012, ένα υπόμνημα των Ηνωμένων Εθνών συζητούσε την κατάλληλη ορολογία η οποία μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μετά την υιοθέτηση του ψηφίσματος 67/19 της γενικής συνέλευσης. Σημειώθηκε στο υπόμνημα ότι πλέον δεν υπήρχε νομικό κώλυμα για τη χρήση της ονομασίας Παλαιστίνη με στόχο την γεωγραφική αναφορά στο Παλαιστινιακό έδαφος.

Ταυτόχρονα, εξηγήθηκε ότι δεν υπήρχε εμπόδιο στη συνέχιση της χρήσης του όρου «Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ» ή άλλων ονομασιών για τα Παλαιστινιακά εδάφη, τα οποία η Συνέλευση μπορεί κατ’επιλογήν να χρησιμοποιήσει. Σήμερα, το 2022, 138 (το 71.5% των κρατών μελών του ΟΗΕ) από τα 193 κράτη μέλη των Ηνωμένων Εθνών έχουν αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης. Πολλές από τις χώρες που δεν αναγνωρίζουν το κράτος της Παλαιστίνης αναγνωρίζουν ωστόσο την ΟΑΠ ως «εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού ». Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΟΑΠ έχει εξουσιοδότηση από το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο να εκτελεί τα καθήκοντα της διακυβέρνησης του Κράτους της Παλαιστίνης.

Η σύγχρονη ιστορία

Στις 30 Σεπτεμβρίου του 2004, ο ισραηλινός στρατός για πρώτη φορά κινήθηκε ύστερα από τέσσερα χρόνια συγκρούσεων στο μεγαλύτερο στρατόπεδο Παλαιστινίων προσφύγων, σκοτώνοντας 28 Παλαιστινίους και τραυματίζοντας άλλους 108. Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2005 διεξήχθη ο τρίτος γύρος των τοπικών εκλογών, στις οποίες επιβλήθηκε μάλιστα απαγόρευση κατοχής όπλων σε δημόσιους χώρους.

Εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας το 2008-2009

Τα Ηνωμένα Έθνη ανακοίνωσαν στις 18 Δεκεμβρίου του 2008 ότι αναστέλλουν τη διανομή τροφίμων στους Παλαιστινίους στη Λωρίδα της Γάζας επειδή τελείωσαν οι προμήθειες.

Στις 27 Δεκεμβρίου του 2008 η Λωρίδα της Γάζας υπέστη σφοδρή επίθεση από αέρος κατόπιν μονομερούς παραβίασης της εκεχειρίας από το Ισραήλ. Ακολούθησε και εισβολή χερσαίων δυνάμεων, στις αρχές του επόμενου χρόνου. Εκατοντάδες άτομα σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν. Στις 17 Ιανουαρίου του 2009 το Ισραήλ ανακοίνωσε μονομερή εκεχειρία, η οποία άρχισε να ισχύει από τα μεσάνυχτα της 17 προς 18 Ιανουαρίου τοπική ώρα. Η Χαμάς την απέρριψε λόγω της παραμονής των ισραηλινών δυνάμεων στα παλαιστινιακά εδάφη. Στις 7 Μαρτίου του 2009 παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός Σαλάμ Φαγιάντ, ώστε να ανοίξει ο δρόμος σχηματισμού κυβέρνησης «εθνικής συνεννόησης» στο πλαίσιο της διαδικασίας συμφιλίωσης με τη Χαμάς. Τον Μάιο του 2009 οι παλαιστινιακές παρατάξεις Φάταχ και Χαμάς συμφώνησαν να συγκροτηθεί κοινή δύναμη ασφαλείας στη Λωρίδα της Γάζας, η οποία θα ασκεί καθήκοντα μέχρι τις επερχόμενες εκλογές, τον Ιανουάριο του 2010. Τον Ιούνιο του 2014 σχηματίστηκε και ορκίστηκε κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τη συμμετοχή της Φάταχ και της Χαμάς.

Ποιος είναι ο Πρόεδρος της Παλαιστίνης

Στις 23 Νοεμβρίου του 2008 ο Μαχμούτ Αμπάς, πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, ορίστηκε «Πρόεδρος της Παλαιστίνης» από ένα σημαντικό όργανο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ). Το κατεστραμμένο κτίριο του Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου στην πόλη της Γάζας, σύγκρουση Γάζας-Ισραήλ, Σεπτέμβριος 2009. Το Κράτος της Παλαιστίνης αποτελείται από τα παρακάτω όργανα. Όλα αυτά έχουν σχέση με την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης:

• ο Πρόεδρος του Κράτους της Παλαιστίνης [75] ο οποίος διορίζεται από το Παλαιστινιακό Κεντρικό Συμβούλιο
• το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο είναι το νομοθετικό σώμα που εξέδωσε την ανακήρυξη του 1988 που ίδρυσε το κράτος της Παλαιστίνης
• η Εκτελεστική Επιτροπή της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης εκτελεί τις λειτουργίες μιας εξόριστης κυβέρνησης διατηρώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο εξωτερικών σχέσεων με τα περισσότερα κράτη του κόσμου.

Τα παραπάνω πρόκειται για διαφορετικές κρατικές αρχές από το Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, το Παλαιστινιακό Νομοθετικό Συμβούλιο και το Υπουργικό Συμβούλιο της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής, θεσμοί οι οποίοι συνδέονται με την Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή.

Το ιδρυτικό έγγραφο του Κράτους της Παλαιστίνης είναι η Παλαιστινιακή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Το Παλαιστινιακό Εθνικό Σύμφωνο της ΟΑΠ και ο Βασικός Νόμος της Παλαιστίνης της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής είναι δύο άσχετα πράγματα.

 

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News