Πάτρα: Η άγνωστη ζωή του Ζαμπέτα μέσα από τα «μάτια» του συγγραφέα Κώστα Παπασπήλιου

Παναγιώτης Ρηγόπουλος

Πώς ο ποιητής Δημήτρης Χριστοδούλου, προκειμένου να… ξεφορτωθεί τον επίμονο Γιώργο Ζαμπέτα, του έδωσε επίτηδες στίχους του χωρίς κουπλέ, αλλά παρ’ όλα αυτά ο δαιμόνιος συνθέτης γέννησε από αυτούς, το αθάνατο τραγούδι «Δεν έχει δρόμο να διαβώ»; Ποιος γνωρίζει ότι αν και δεν ήταν μορφωμένος, ο Ζαμπέτας είχε μεγάλες γνώσεις σε θέματα Ιστορίας και Θεολογίας, καθώς πέρα από τον ημερήσιο Τύπο διάβαζε ό,τι βιβλίο έπεφτε στα χέρια του; Και ότι έδινε διαλέξεις και σε ξένα πανεπιστήμια για το μπουζούκι

Πόσοι ξέρουν ότι η φιλία του με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, τον οδήγησε μαζί του στο θέατρο «Ρεξ», ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που προχωρούσαν σε αυτοσχεδιασμούς στα κινηματογραφικά γυρίσματα;

Αυτά και άλλα πολλά, σπαρταριστά και παράξενα περιστατικά της ζωής και του έργου του μεγάλου Ελληνα συνθέτη, περιλαμβάνει η βιογραφία «Μάλιστα, κύριε Ζαμπέτα», που υπογράφει ο καταξιωμένος ριώτης συγγραφέας Κώστας Παπασπήλιος και η οποία παρουσιάζεται την Τετάρτη 26/4/2022 (ώρα 19.00) στο roof garden του ξενοδοχείoυ «My Way».

Η εκδήλωση, που θα περιλαμβάνει μουσικό και χορευτικό πρόγραμμα, διοργανώνεται από τον Σύλλογο Νέων Καλλιτεχνών Πατρών, σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο «24 Γράμματα».

ΜΕ ΠΡΟΛΟΓΟ ΜΙΜΗ ΠΛΕΣΣΑ
Το πόνημα, με πρόλογο του Μίμη Πλέσσα, πραγματεύεται τα πιο σημαντικά πρόσωπα και γεγονότα που στιγμάτισαν τη ζωή του λαοφιλούς καλλιτέχνη. Με ζωντανή την ατμόσφαιρα της εποχής, τους σπαρταριστούς διαλόγους και την ιστορία αγαπημένων τραγουδιών, κρατάει αμείωτη την προσοχή του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα.

Οπως υπογραμμίζει ο Κώστας Παπασπήλιος, μιλώντας στην εφημερίδα «Πελοπόννησος της Δευτέρας»: «Ο Γιώργος Ζαμπέτας ήταν ένας πολυδιάσταστος καλλιτέχνης, που διέπρεψε ως μουσικός, συνθέτης, τραγουδιστής, αλλά και σόουμαν. Αποτελεί έτσι μία ξεχωριστή περίπτωση στο ελληνικό τραγούδι, με τη δουλειά του να έχει τον αυθορμητισμό της καρδιάς και τη δύναμη της λαϊκής σοφίας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αγαπήθηκε υπερβολικά στον καιρό του. Ακόμα και σήμερα, η καλλιτεχνική του οντότητα προξενεί εντύπωση. Αλλωστε, ο Γιώργος Ζαμπέτας παραμένει επίκαιρος, καθώς το λαμπερό έργο του διαπνέεται από τον αυθορμητισμό της καρδιάς και τη δύναμη της λαϊκής σοφίας».

«ΕΙΧΕ ΓΝΩΣΕΙΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ»
Οπως εξηγεί ο κ. Παπασπήλιος, ο Ζαμπέτας έμεινε αλώβητος από το χρόνο. Ηταν ξεχωριστός σε όλα, ακόμα και στο παίξιμο του μπουζουκιού του, γι αυτό και σήμερα αμέσως καταλαβαίνεις τον ήχο του Ζαμπέτα. Ακόμα όμως και ως showman έδινε εξαιρετικές παραστάσεις, αφού ήταν πολύ ετοιμόλογος και έξυπνος, με περίφημα ευφυολογήματά. Ηταν πολύ χιουμορίστας και είχε αίσθηση της σάτιρας, κάτι που αποτυπώνεται και σε μεγάλες του επιτυχίες, όπως «Ο Θανάσης», «Ο πενηντάρης», «Μάλιστα κύριε» «Και η βρόχα έπεφτε στρέιτ θρου» κ.ά.

Ακόμα και όταν βωμολοχούσε δεν δημιουργούσε αντιδράσεις, γιατί ό,τι έλεγε ήταν στο πλαίσιο του αυθορμητισμού και της ιδιαίτερης θυμοσοφίας που τον χαρακτήριζε. Δεν είχε σκοπό να προσβάλει κανέναν, παρά μόνο να πειράξει. Μπορεί να μην ήταν σπουδαγμένος, αλλά αυτό που δεν ξέρει ο πολύς κόσμος είναι, ότι είχε μεγάλες γνώσεις σε θέματα Ιστορίας και Θεολογίας, καθώς πέρα από τον ημερήσιο Τύπο διάβαζε ότι βιβλίο έπεφτε στα χέρια του! Τον κέντριζε μάλιστα ιδιαίτερα, ό,τι είχε σχέση με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό»

Η ΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ
Οπως ξεχωρίζει ο Κώστας Παπασπήλιος, ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της καριέρας του Ζαμπέτα ήταν ο ελληνικός κινηματογράφος, αφού από το 1952 έως και το 1981, συμμετείχε σε 95 συνολικά ταινίες άλλοτε γράφοντας μουσική και τραγούδια και άλλοτε απλώς εμφανιζόμενος στο λαϊκό πάλκο: «Ήταν πολύ παραγωγικός, για παράδειγμα μόνο το 1965 και το 1968, συμμετείχε σε 30 ταινίες.

Πολλά από αυτά τα κινηματογραφικά τραγούδια που έγραψε, έγιναν στη συνέχεια μεγάλες δισκογραφικές επιτυχίες.
Η τελευταία του συμμετοχή ήταν στην ταινία του Χρήστου Κυριακόπουλου «Κορόϊδο Ρωμιέ» σε σενάριο του Γιώργου Λαζαρίδη, όπου έκανε πέρασμα δίπλα στους Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Γιάννη Γκιωνάκη, Νέλλη Γκίνη και Αντώνη Παπαδόπουλο.

Ξεχωριστό κεφάλαιο στο βιβλίο αποτελεί η φιλία του με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, ο οποίος τον αγάπησε τόσο πολύ που τον πήρε μαζί του και στο θέατρο- τραγούδησε για μια χρονιά στο «Ρεξ». Η ιδιοσυγκρασία τους ταίριαξε πάρα πολύ και δεν ήταν λίγες οι φορές που προχωρούσαν σε αυτοσχεδιασμούς στα κινηματογραφικά γυρίσματα. Πολύ καλή σχέση είχε και με τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου, η οποία μου εκμυστηρεύτηκε πρωτότυπες και πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες με πολλά σπαρταριστά στιγμιότυπα».

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΧΩΡΙΣ ΚΟΥΠΛΕ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
«Καθοριστική υπήρξε η γνωριμία του με τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου. Περιγράφω στο βιβλίο ωραίες ιστορίες σχετικά με τις συναντήσεις τους, στις οποίες ο Ζαμπέτας προσπαθούσε να τον πείσει να του δώσει κάποιους στίχους. Ο Χριστοδούλου για να τον ξεφορτωθεί του έδωσε ένα κομμάτι χωρίς κουπλέ. Οταν όμως άκουσε την μελωδία που συνόδευε το «Δεν έχει δρόμο να διαβώ», συγκλονίστηκε τόσο, που ακολούθως του εμπιστεύτηκε και άλλους στίχους του, τους οποίους ο Ζαμπέτας μελοποίησε εμπνευσμένα, δημιουργώντας αθάνατα τραγούδια!».

ΟΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΖΑΜΠΕΤΑ

«Κάτι που δεν γνώριζαν οι θαυμαστές του, ήταν η μεταφυσική του διάσταση! Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να επικοινωνεί με τα ζώα, τα πτηνά και τα λουλούδια, Από αυτά έπαιρνε ορμήνιες κι έμπνευση για το έργο του, Σε όλες τις δύσκολες στιγμές του βίου του, κατέφευγε στην αγνότητα των αισθημάτων τους και τη δύναμη που είχαν να τον συνδέουν με το Θείο. Την ίδια συγκλονιστική μεταφυσική σχέση είχε και με το μπουζούκι του. Μπορεί να φαίνεται αστεία μια τέτοια αναφορά, αλλά για τον Ζαμπέτα ήταν μια μόνιμη εμπειρία ζωής. Κάθε φορά που ένιωθε μοναξιά και πίκρα, απομονωνόταν μαζί του. Τότε έπαιρναν άλλη διάσταση αυτός και το μπουζούκι του κι άρχιζαν τη… συζήτηση!».

ΟΙ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
«Στο εξωτερικό η φήμη του ήταν πολύ μεγάλη. Στη Νέα Υόρκη μάλιστα, γνώρισε μεγάλες δόξες. Στο ξενοδοχείο τον επισκέπτονταν επιστήμονες και καλλιτέχνες από πολλά σημεία της Αμερικής. Μάλιστα σε τρία πανεπιστήμια μίλησε για την Ελλάδα με ωραίο ύφος και σπάνια καθαρότητα λόγου. Οταν αναφερόταν στο μπουζούκι και την αυθεντικότητά του ήχου του, οι φοιτητές χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό. Τότε ο Ζαμπέτας τόνιζε εκφραστικά και λέξη-λέξη μετέφραζε ο διερμηνέας: «Αυτό το όργανο για να αποδώσει, πρέπει να το αγαπήσεις μόνο για τον νταλκά του…».

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News