Πέντε γραμμές χρόνος
* Η Δέσποινα Μπάρδη-Μπιλίση είναι μαθήτρια Β’ Λυκείου του 6ου Γενικού Λυκείου Πατρών.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο αποφάσισα, πως, όταν μεγαλώσω θα γίνω γιατρός. Αγαπημένο μου ημερολόγιο ο προορισμός μου είναι να συγκινώ με την τέχνη μου… Αγαπημένο μου ημερολόγιο γνώρισα τον Ανθρωπό μου … Αγαπητό μου ημερολόγιο, το ταξίδι μου στις γραμμές σου τελειώνει.
Απομένουν 5 γραμμές. Θα το ολοκληρώσω στο τρένο… Κλείνω το ημερολόγιο και ανοίγω την τηλεόραση. Αντί για θλίψη με κατακλύζει θυμός και αγανάκτηση. Δημοσιογράφοι, άνθρωποι σαν εμένα, πουλάνε την ανθρωπιά τους για ένα πλάνο δακρυσμένων ματιών. Ενα πλάνο, το οποίο θα χαρακτηρίσουν με την ίδια ρηχή λέξη: τραγικό. Χωράει, όμως, όλους τους σπαραγμούς μιας μάνας, μιας αγάπης, ενός πατέρα μια λέξη; Τραγικό ήταν το προσωπείο του επαγγελματία, που αναγκάστηκα να φορέσω χθες το πρωί, όταν γύρω μου άκουγα καρδιές να ραγίζουν, ανθρώπους να ρωτάνε:
Πού είναι το παιδί μου; Ζει ο άνθρωπός μου; Oταν η ελπίδα χορεύει με το θάνατο. Oταν οι ψυχές γίνονται αριθμοί. 35 46 50 Χριστέ μου. Eίχα προσπαθήσει να πάρω συνέντευξη από μια μητέρα, μα δεν τα κατάφερα. Eνιωσα παραδόξως, σαν κλέφτης της αξιοπρέπειάς της. Βιντεοσκοπούσα έναν άνθρωπο καταρρακωμένο. Τεθλιμμένο. Και η κάμερα του συναδέλφου μου δεν μπορούσε να απαθανατίσει μια ψυχή, που έβγαινε σιγά-σιγά από το σώμα της, διότι ανήκε κάπου αλλού. Ανήκε στο παιδί της. Ετσι, παράτησα το μικρόφωνό μου στη στάση και τότε κάθισα πάνω σε ένα τετράδιο.
Εκείνη τη στιγμή ένας εθελοντής με πλησίασε: «Iσως να θες να γράψεις κάτι γι’ αυτό. Εσείς τα όρνια των δυστυχιών του κόσμου θέλετε να αφήνετε μυστήριο. Δεν διαφέρετε πολύ όμως και από μένα, από εμάς. Ολους μας συγκινεί και μας κατατρώει το ενδιαφέρον το δράμα, όταν δεν το ζούμε». Δεν ωφελούσε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Γνωρίζω πολύ καλά , πως έτσι λειτουργεί η ανθρώπινη φύση, αλλά χθες… Χθες η φιλοδοξία χτύπησε την πόρτα της ψυχής μου, την γκρέμισε και έφτασε στην τσέπη μου. Εξαγόρασε ένα αντίγραφο ιδιοκτησίας ενός αγνώστου ανθρώπου. Φυσικά είχα σκοπό να γράψω μια δακρύβρεχτη ιστορία για το παιδί με το ημερολόγιο, που δεν ταυτοποιήθηκε ποτέ. Πραγματικά, μια υπέροχα οργανωμένη επαγγελματική κίνηση. Αν διάβαζε κανείς το ημερολόγιο αυτό, θα έβρισκε τόσα διαφορετικά όνειρα, απόψεις, εμπειρίες. Προφανώς, το άτομο αυτό έγραφε από νεαρή ηλικία . Ωστόσο, μοιάζει να ανήκει σε πολλά διαφορετικά άτομα. Οι αναγνώστες θα συζητήσουν για την ιστορία μου στην άνεση του σπιτιού τους, στη δουλειά ή σε κάποια καφετέρια. Η ζωή τους θα κυλήσει κανονικά, ομαλά. Η συγκίνηση και η θλίψη, που θα τους προκαλούσε, θα ήταν προσωρινή. Θα έκλειναν τη βαριά αυτή κουβέντα με το «κακιά η ώρα». Πολύ πιθανό, μερικοί από αυτούς να προσέδιδαν μεταφυσικό χαρακτήρα στις εναλλαγές του ημερολογίου και στο γεγονός, πως είχαν μείνει μόνο 5 γραμμές στο τετράδιο. «Απίστευτο, σχεδόν ανατριχιαστικό σαν να τελείωνε η ζωή του μαζί με το χαρτί. Ας αναπαυτεί η ψυχή του». Είναι άξιο θαυμασμού, πώς εμείς οι άνθρωποι επικαλούμαστε το μεταφυσικό κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια τραγωδία. Αποποιούμαστε την κάθε ευθύνη και τη φορτώνουμε στον Θεό, ο οποίος με κυρτούς τους ώμους από τα βάρη της δυστυχίας του κάθε ανθρώπου απορούσε με τα δημιουργήματά του, που έδειχναν αδιαφορία για την ίδια τους τη ζωή.
Ξεπλένουμε τα δικά μας μικρά ονόματα από τις ενοχές, αμαυρώνοντας τα μεγάλα, τα σπουδαία -εν μέρει δικαίως- την μπογιά όμως, τη στύψαμε από τα ρούχα μας και δεν αναλογιστήκαμε, πως τα δικά μας ονόματα είναι τόσο μικρά, τόσο ασήμαντα, που μπορούν να χωρέσουν σε ένα εισιτήριο τρένου χωρίς επιστροφή. Καθώς ηθικολογούσα, όπως και ο καθένας από εσάς άλλωστε, σκεφτόμουν πώς θα επωφεληθώ από μια τραγωδία, που με αγγίζει τόσο, ώστε να με κρατήσει ξύπνιο για τα 5 αυτά λεπτά της νύχτας, που θα αναλογιστώ: «ένα τίποτα είναι ο άνθρωπος». Χθες. Αυτό ήταν χθες.
Γιατί, σήμερα, συνέβη κάτι που θα λέγατε μεταφυσικό, αλλά είναι απόλυτα ανθρώπινο .Ο άνθρωπος γνώρισε τον άνθρωπο. Στις σελίδες ενός ημερολογίου διάβασα εμένα. Ιδιες ανασφάλειες, ανησυχίες, αλλά και όνειρα. Είδα τα ελαττώματα που αγάπησα στον άνθρωπό μου, τη δύναμη ψυχής της μητέρας μου, το θάρρος της αδελφής μου. Εκείνη τη στιγμή πήρα την απόφασή μου και άνοιξα τον υπολογιστή. Τίτλος: «το ταξίδι μου τελειώνει στις γραμμές σου». Επίλογος: Στην πραγματικότητα το παιδί με το ημερολόγιο ταυτοποιήθηκε από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο τρένο.
Ηταν ο Γιώργος, η Αννα, ο Στέλιος, η Ζωή, ο Μιχάλης, η Ξένια. Μπορεί να είσαι και εσύ. Μίλα λοιπόν, αλλά μην πεις πως ήταν η κακιά η ώρα. 11:22 είναι η ώρα των νεκρών, είναι η ώρα των αγγέλων. Σήμερα είναι η ώρα των ανθρώπων να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Οχι σήμερα. Τώρα. Μίλα τώρα. Γιατί μπορεί να έχεις μόνο 5 γραμμές χρόνο να το αλλάξεις.
* Η Δέσποινα Μπάρδη-Μπιλίση είναι μαθήτρια Β’ Λυκείου του 6ου Γενικού Λυκείου Πατρών.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
