Πένθιμο λυρικό ψυχογράφημα
Ο Γιώργος Πιπερόπουλος είναι Δρ. Κοινωνιολογίας-Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Γιορτάσαμε, χθες, την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και της Παράνομης Διακίνησής τους», προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη για τις επιπτώσεις από τη χρήση ουσιών.
Περίπου 600.000 συνάνθρωποί μας, όλων των ηλικιών, χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους από τη χρήση «οπιοειδών», με κύριο «φονιά» την ηρωίνη.
Περίπου 300 εκατ. συνανθρωποί μας δήλωσαν ότι έκαναν τουλάχιστον, μία φορά το χρόνο, χρήση.
Παραθέτω ένα πένθιμο λυρικό ψυχογράφημα, που περιέχεται στο μικρού μεγέθους βιβλίου μου «Αλκολισμός – Ναρκωτικά οι Αιώνιες Μάστιγες της Ανθρωπότητας», το οποίο στη διάρκεια τριών περίπου δεκαετιών διανεμήθηκε δωρεάν σε σχεδόν 500.000 αντίτυπα!
«Και έτσι «έφυγε» οριστικά! Ηταν ένα λεπτό, χλωμό, λιγομίλητο παλικάρι που μόλις είχε διαβεί το κατώφλι της τρίτης δεκαετίας της βιογραφικής του οντότητας.
Εκεί, κάπου μετά το Λύκειο και την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, η μικροαστική του ανία βρήκε διέξοδο. Στην πολυπρόσωπη, απρόσωπη παρέα των ‘’δήθεν’’ επαναστατημένων νέων φίλων του. Κοινός παρανομαστής της “φιλίας” τους η διάχυτη, ανεξακρίβωτη αίσθηση της “καταπίεσης”.
Σκοπός τους η διερεύνηση όχι του πώς και γιατί, αλλά του κάθε τι που θα έδιωχνε, χωρίς κόπο την “ανία” που θα προσπόριζε νοήματα, έστω εφήμερα, όμως ευδιάκριτα και οπωσδήποτε αισθησιακά. Ναρκωτικά! Σε άλλες εποχές, σε ολάκερη τούτη την επικράτεια της ‘’φαιδρής πορτοκαλιάς’’ καταπίεση σήμαινε φτώχεια, υποχρέωση για μεροδούλι έλλειψη όχι της ελευθερίας να χαρείς τη ζωή αλλά των πόρων που θα βοηθούσαν να πραγματώσεις το δικαίωμα της κάθε ελεύθερης από υποχρέωση δουλείας ή δουλειάς ώρας για να χαρείς την εφήμερη ζωή! Αλλά ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί. Σωστά!
Τώρα υπάρχουν οι πόροι στριμωγμένοι σε κάποιο ασφυκτικό τριάρι μιας κάποιας κακόγουστης πολυκατοικίας σε αυτήν την τόσο αλλαγμένη, πολύβουη, ξάγρυπνη, αεικίνητη πολυάνθρωπη και συνάμα τόσο απίστευτα και οδυνηρά απάνθρωπη πόλη. Η ‘’καταπίεση’’ μάλλον ξεκίνησε νωρίς. Τότε φάνηκε σαν αδιαφορία.
Ξεκίνησε καθώς ο γονιός πάσχιζε να εξασφαλίσει τους πόρους και η μάνα πρόσφερε με την εκτός εστίας απασχόλησή της στην απαραίτητη αύξησή τους. Το λεπτοκαμωμένο, χλωμό παιδάκι δεν καταλάβαινε από πόρους ούτε από μάρμαρα Πεντέλης και κρύσταλλα Βοημίας. Καταλάβαινε, όμως, οπόταν την έβρισκε τη γλυκιά ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς… εκείνο το χάιδεμα στο κεφάλι από το χέρι του πατέρα… Καταλάβαινε με όλο του το είναι την ανείπωτη χαρά μιας βόλτας στην παραλία καθώς κρεμότανε από τα χέρια του μπαμπά και της μαμάς και…1-2-3 χοπ!
Εκαμνε το γιγάντιο βήμα, και γέμιζε γέλια και χαρές παιδιάστικες η ατμόσφαιρα, και γέμιζε ανείπωτη ευτυχία η καρδούλα του, πλημμύριζαν με φως τα μάτια της μαμάς, φούσκωνε με περηφάνια το στήθος του πατέρα. Του έλειπαν αφήνοντας χαοτικό κενό όλα αυτά τα απλά πράγματα που δεν αγοράζει το χρήμα. Κάπου ανάμεσα στον αγώνα για τα κρύσταλλα, τα μάρμαρα και τις πορσελάνες λιγόστεψαν οι αγκαλιές, τα χάδια, οι βόλτες τα γιγάντια βήματα. Εδωσαν όλα αυτά τη θέση τους στην αδιαφορία. Αδιαφορία; Ο αγώνας του πατέρα και της μάνας, το αγχωτικό κυνηγητό των πόρων που εξασφαλίζουν το πολυπόθητο καλό βιοτικό επίπεδο σε μια άτυπα «πτωχευμένη» κοινωνία. Ετσι τουλάχιστον το έβλεπε αυτός.
Οταν κοιτάς από χαμηλά, ο κόσμος των μεγάλων είναι σίγουρα συναρπαστικός, συνάμα απρόσιτος, σχεδόν μαγικός. Θέλεις, κάθε παιδί θέλει, να μακρύνουν ξαφνικά τα πόδια σου, να μακρύνουν τα χέρια σου να τους αγκαλιάσεις και να φτάνοντάς τους να ψιθυρίσεις στο αυτί τους: ‘’Ε, μανούλα και πατερούλη, τι γίνεται; Εμένα με… ξεχάσατε;’’.
Ο αγώνας μεταφράζεται σε σύμβολα της επιτυχίας μέσα στα σύγχρονα αστικό-βιομηχανικά μας πλέγματα και καθώς απομυζά την ικμάδα, τη ζωντάνια, τα συναισθήματα την αγάπη μας πολλαπλασιάζονται τα κρύσταλλα, οι πορσελάνες, τα μάρμαρα. Τα άψυχα ακριβοπληρωμένα κομψοτεχνήματα της επιτυχίας μας, της ποθητής ‘’ευπορίας!..’’.
Η αθέλητη κόπωση των γονιών με ατέλειωτες ώρες δουλειάς γεννά στο παιδί την ανάγκη για ‘’φυγή’’ από την οδυνηρή πραγματικότητα που παίρνει διάφορες μορφές:
Αντικοινωνικές πράξεις, επιδερμικό σεξ, ναρκωτικά. Το εικοσάχρονο, ευαίσθητο, χλωμό, λιγομίλητο παλικάρι, φοιτητής πανεπιστημίου τώρα, ήθελε από πολύ καιρό να ‘’φύγει!’’».
Και σήμερα το καταραμένο «βρόμικο» αυτό κοκτέιλ το «βοήθησε», δυστυχώς, να φύγει οριστικά!
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
