Πετώντας με τον «Γλάρο»

Κρίστυ Κουνινιώτη

Δευτέρα 6 και Τρίτη 7 Ιουνίου στις 8 μ.μ. παρουσιάζεται η αξιόλογη παράσταση «Ο Γλάρος» του Τσέχωφ από την ομάδα «από κοινού» της Α’ ΕΛΜΕ Αχαΐας σε σκηνοθεσία Φώτη Λάζαρη, στο δημοτικό θέατρο «Απόλλων». Σήμερα, τρεις εκπαιδευτικοί (με ρόλο επί σκηνής) και μία φιλόλογος (με ρόλο στα παρασκήνια) απαντούν σε 3 κοινά ερωτήματα. Και, παρότι φορτωμένες όλες τους με υποχρεώσεις της καθημερινότητας, ομολογούν πως υπερισχύει η επιθυμία τους να κάνουν αυτό που αγαπούν, το θέατρο, απολαμβάνοντας τα «δώρα» του και νιώθοντας τυχερές.

1.Τι σας ώθησε να ενταχθείτε στην ομάδα «από κοινού»;

2.Πώς τα καταφέρνετε με τις απαιτήσεις μιας παράστασης σε συνδυασμό με τις λοιπές υποχρεώσεις σας;

3.Τι αγαπάτε στον «Γλάρο» και στον ρόλο σας;

4.Πώς έχει λειτουργήσει σε προσωπικό επίπεδο η ενασχόλησή σας με το θέατρο;

ΕΛΕΝΑ ΝΤΑΗ (Αρκάντινα)

1. Πρωταρχικό κίνητρο υπήρξε μια εσωτερική ανάγκη για έκφραση, για δημιουργία και ταυτόχρονα μια ανάγκη «κοινωνίας», μοιράσματος με άλλους. Σημαντικό ρόλο έπαιξε ότι η «από κοινού» ήταν μια ομάδα εκπαιδευτικών, κάτι που δημιούργησε εξαρχής ένα αίσθημα οικειότητας, όντας και η ίδια εκπαιδευτικός. Και οπωσδήποτε, η προϋπάρχουσα γνωριμία με τον Φώτη (σ.σ. Λάζαρη) ως συνάδελφο και με τη δουλειά του στο σχολείο με θεατρικές ομάδες.

2. Θα απαντήσω με μια ευχή που πήρα πρόσφατα: «Μακάρι πάντα να κάνεις ό,τι αγαπάς, με όποιο κόστος». Η δέσμευση στην ομάδα, πέρα από ηθική, ψυχική, είναι και χρονικά μετρήσιμη! Υπάρχουν μέρες που είναι πολύ πιεστικές. Ενα υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον αποδεικνύεται εξαιρετικά χρήσιμο!

3. Ο «Γλάρος» είναι ένα μαγικό έργο. Μαγικό γιατί, μέσα από την απλότητα και την καθημερινότητα των ηρώων του, πραγματεύεται διαχρονικά υπαρξιακά ζητήματα, τον έρωτα, την ευτυχία, τον θάνατο, την ίδια τη ζωή. Η Αρκάντινα, την οποία υποδύομαι, αγαπά και αγαπιέται για τις φωτεινές όψεις της ζωής που και η ίδια αντανακλά. Ακόμα και η δύσκολη σχέση με τον γιο της πηγάζει από βαθιά αγάπη για τη ζωή. Οπως και ο «Γλάρος», είναι εν τέλει ένα αισιόδοξο έργο.

4. Το θέατρο είναι μια διαρκής πρόκληση, ένας τρόπος να δηλώνεις -στον εαυτό σου πρωτίστως- ότι είσαι «παρών». Η θεατρική σκηνή λειτουργεί ως «χωνευτήρι» ανθρώπων και συνθηκών. Μέσα από τη συμμετοχή σε όποια θεατρική πράξη, βρίσκεις συχνά ένα κομμάτι του εαυτού σου που μπορεί να φορεθεί αλλιώς. Το κέρδος αυτό είναι ανταποδοτικό και στους γύρω σου. Και φυσικά, είναι πολύτιμο εργαλείο για τη σχέση με τους μαθητές, είτε στήνεις θεατρικές ομάδες είτε όχι.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΑΗ (Μάσσα)

1. Στην πρώτη καραντίνα εκείνη την περίεργη άνοιξη, που όλα στη φύση άνοιγαν κι εμείς κλεινόμασταν, έμαθα ότι η ομάδα χρειαζόταν βοήθεια και δεν το σκέφτηκα καθόλου. Ηθελα να ανοίξω.

2. Οι υπόλοιπες υποχρεώσεις μου δεν λειτούργησαν ανασταλτικά. Υπερίσχυε η επιθυμία μου και παραμέρισε τη λογική που μου έβαζε εμπόδια. Από τότε, απλώς, νιώθω τυχερή.

3. Στον «Γλάρο» αγαπάω δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι δεν υπάρχουν «καλοί» ή «κακοί» δηλαδή ψεύτικοι χαρακτήρες. Υπάρχουν αληθινά πρόσωπα με καλές και κακές πλευρές, όπως οι άνθρωποι στην αληθινή ζωή, πράγμα που όταν μας γίνεται ορατό, μας βοηθάει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Το δεύτερο είναι ότι η ζωή, έτσι όπως αποτυπώνεται στο έργο, τα περιλαμβάνει όλα ταυτόχρονα. Σε διαφορετικές αναλογίες, αλλά όλα μαζί: Γέλιο και κλάμα. Το ένα γίνεται φόντο για το άλλο, το ένα αναδεικνύεται από το άλλο κι έτσι όλα γίνονται πιο δυνατά.

Στη Μάσσα αγαπάω τη γυναίκα που αφήνει τον έρωτα να την κάνει ό,τι θέλει αυτός. Την κάνει μαζί δυνατή και αδύναμη. Αγαπάει τυφλά και θέλει να δώσει απροϋπόθετα τα πάντα σε έναν άντρα που δεν της ζητάει τίποτα. Μαζί, την καθιστά ανάπηρη ψυχικά να μην μπορεί να αγαπήσει αυτόν που την αγαπά. Σαν πουλί που προσπαθώντας να εναντιωθεί σε ό,τι το περιβάλλει σαν κλουβί, καθώς χτυπάει, χτυπιέται το ίδιο ως το τέλος. Κι όλα αυτά μόνο από έρωτα! Οικογένεια, χρήματα, κ.λπ., αδιάφορα.

4. Η ενασχόληση με το θέατρο λειτουργεί σαν ένα «σκάψιμο». Εχει κόπο σωματικό, νοητικό, ψυχικό. Αλλά αν πας μαζί με την τσάπα κι όχι κόντρα της, βρίσκεις κάποια ώρα χώμα μαλακό κι εκεί φυτεύεις και περιμένεις …

ΓΙΩΤΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ (Πωλίνα)

1. Πρόκειται για μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα, αποτελούμενη στην πλειοψηφία της από εκπαιδευτικούς, δηλαδή άτομα που ανήκουμε στον ίδιο εργασιακό χώρο και μοιραζόμαστε τις ίδιες επαγγελματικές χαρές και ανησυχίες, την ίδια ζωογόνο επαφή με τη νέα γενιά και την ίδια αγάπη για το θέατρο. Η αναζήτηση ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων σε μια πορεία για ένα «από κοινού» καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και οι αξιόλογες δουλειές που έχει παρουσιάσει η ομάδα ως σήμερα ήταν επιπλέον κίνητρα για μένα, ώστε να ενταχθώ σε αυτήν.

2. Με δεδομένες τις πιεστικές υποχρεώσεις της καθημερινότητας όλων μας, ο χρόνος και ο κόπος που απαιτεί η δημιουργία μιας θεατρικής παράστασης φαίνονται αποτρεπτικοί παράγοντες.

Στην πράξη όμως, όταν κατά τη διάρκεια των προβών κλείνεις την «πόρτα» της σκέψης σου στα υπόλοιπα θέματα, καταλήγεις να απολαμβάνεις μια ενδοσκοπική και ψυχολογικά αναζωογονητική κατάσταση, η οποία ουσιαστικά σε ξεκουράζει. Οπως ο Pablo Picasso έχει πει, «Art washes away the dust of everyday life», δηλαδή η τέχνη μάς καθαρίζει από τη σκόνη της καθημερινότητας.

3. Βιώνοντας το υπέροχο αυτό έργο στις πρόβες και στη σκηνή, το εκλαμβάνω ως ένα ψυχογράφημα των απλών ανθρώπων, που τους απασχολούν τα αιώνια θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Και γι’ αυτό διαχρονικό. Ο «Γλάρος» δίνει τον λόγο στον απλό άνθρωπο, τον οποίο αντιμετωπίζει με κατανόηση και συμπόνοια. Αυτό το κυρίαρχο στοιχείο της ανθρωπιάς και της τρυφερότητας είναι που αγαπώ περισσότερο στον «Γλάρο».

Ως προς τον ρόλο μου, ερμηνεύοντας την Πωλίνα αγάπησα αυτό τον χαρακτήρα για την προσπάθειά του «να πετάξει πάνω από τη λίμνη» και κυρίως για τους δεσμούς αγάπης που τον συνδέουν με τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου.

4. Η συμμετοχή μου στη θεατρική μας ομάδα μού έχει δώσει τη δυνατότητα περαιτέρω σκέψης πάνω στα διαχρονικά ανθρώπινα ζητήματα, έκφρασης, δημιουργίας, προσέγγισης των άλλων ανθρώπων με περισσότερη κατανόηση, και αντίληψης της μοναδικότητας και της αξίας του καθενός μας. Με έχει καταστήσει πλουσιότερη συναισθηματικά και πιο ευαίσθητη κοινωνικά. Αλλωστε, θεωρώ πως αυτός είναι και ο υπέρτατος σκοπός της ύπαρξής μας: Να γίνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

ΜΑΡΙΑ ΦΩΤΙΟΥ (Υπεύθυνη Φροντιστηρίου)

1.Στην ομάδα βρέθηκα λίγο τυχαία, λόγω της ενασχόλησής μου με τη μουσική. Στον «Βυσσινόκηπο», ήθελε ο Φώτης (ο σκηνοθέτης μας και η «ψυχή» αυτής της ομάδας) κάποιους μουσικούς επί σκηνής, μου πρότεινε ένας φίλος να τον συνοδεύσω κι έτσι εντάχθηκα με κάποιο τρόπο στην ομάδα και στην ουσία δεν έφυγα ποτέ…

2. Αναλαμβάνοντας να βοηθήσω στο φροντιστήριο, έχω λιγότερες υποχρεώσεις από έναν ηθοποιό γι’ αυτό και μπορώ να το κάνω, αλλά έχω και μεγάλη βοήθεια, καθώς σε αυτή την ομάδα που λειτουργεί «από κοινού», όλα τα μέλη έχουν ένα ρόλο φροντιστή, ο καθένας για τα πράγματά του κι όλοι μαζί για το σύνολο. Πάντως, παρ’ όλο που ο συνδυασμός υποχρεώσεων και παραστάσεων είναι κουραστικός, λειτουργεί λυτρωτικά τελικά, λόγω των έντονων συναισθημάτων και που κάθε φορά βιώνουμε. Οπότε αξίζει τον κόπο!

3. Στον «Γλάρο» αγαπώ το πώς ο Τσέχωφ, με την υπέροχη γραφή του, σε κάνει να νιώθεις συμπάθεια και κατανόηση για τους ανθρώπους του, ακόμα κι όταν αυτοί προβαίνουν σε πράξεις που μοιάζουν απερίσκεπτες ή ακόμα και άκαρδες.

4. Η ενασχόλησή μου με το θέατρο έχει λειτουργήσει πολύ βοηθητικά, ως αντίβαρο στην πίεση της καθημερινότητας κι ως αφορμή προσωπικής εξέλιξης, γιατί προσφέρει μια πολύ ωραία κοινωνικότητα, τροφή για σκέψη, αφορμή για διάβασμα και συμμετοχή σε πολύ ουσιαστικές διαδικασίες μέχρι να ετοιμαστεί μια παράσταση.

Εχοντας ασχοληθεί αρκετά χρόνια με το θέατρο στα νεανικά μου χρόνια, είναι μεγάλη η χαρά μου που μέσα από την -έστω μικρή- συμμετοχή μου στην ομάδα τα τελευταία χρόνια, έχω πάλι την ευκαιρία μπω στον μαγικό κόσμο του θεάτρου, που αγαπώ, και μάλιστα απαλλαγμένη από το «βάρος» ενός ρόλου, να ασχολούμαι με τη φροντίδα της παράστασης με έναν τρόπο πολύ δημιουργικό, λιγότερο φανερό, μα περισσότερο ταιριαστό σε μένα!

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News