Πλευρίζοντας τον Πλεύρη

Κωνσταντίνος Μάγνης

Ποιους να φοβάσαι περισσότερο; Εκείνους που χυμάνε με γροθιές, προπηλακισμούς, βρισιές ή «έστω» και με γιαούρτια εναντίον ενός δημοσίου προσώπου, και μάλιστα την ώρα που τρώει μια Κυριακή μεσημέρι με τα παιδιά του; Ή εκείνους που θεωρούν αυτές τις εκρήξεις συγγνωστές, παίρνοντας ως δεδομένο ότι η πολιτική δράση, εφόσον επενεργεί βλαπτικά κατά του κοινωνικού σώματος, δικαιολογεί την άσκηση βίας; Μιας βίας «συμβολικής» ή και «θεμιτά» τιμωρητικής. Και πάντως εύλογης. Δεν φτάνει η ψήφος για τη λαϊκή έκφραση. Δεν αρκεί η διαδήλωση, το σύνθημα, η επιθετική ανάρτηση. Η ανάδραση που επιστρέφει τον πόνο, την αγωνία, την απελπισία ή που την πραγματώνει με χειροπιαστή χειρονομία, είναι μια πράξη πολιτική. Και πάντως κατανοήσιμη ή και επιβεβλημένη. Ποιος είναι «πιο φασίστας»; Εκείνος που επιτίθεται ή εκείνος που αποφαίνεται αυθαίρετα για το θεμιτό της επίθεσης;

Ποιους να φοβάσαι ακόμα περισσότερο; Εκείνους που εγκρίνουν τη βία- υπό τον όρο ότι θα στρέφεται εναντίον αποδεκτών στόχων, φυσικά- ή εκείνους που διασκεδάζουν από αυτήν; Καγχάζουν, απολαμβάνουν, πανηγυρίζουν με ηδονή. Δεν τους βασανίζει το συναίσθημα του θύματος, η έκπληξη, η οδύνη, η τρώση της περηφάνιας και της αξιοπρέπειας, η ηθική βλάβη και οι επενέργειές της. Επικεντρώνουν σ’ αυτή καθαυτή την κατάσταση. Χράαπ το γιαούρτι, κλατς στα μούτρα, πλαφφφ στα ρούχα, χα, χα, χα. Σαν τον τουρτοπόλεμο του βωβού κινηματογράφου: Κάθε κωμωδία όφειλε να περιλαμβάνει μια τέτοια σκηνή
πολλαπλού τσαλακώματος σε πρόσωπα, κομμώσεις, ενδύματα, μια ωμή ανατροπή της αυτάρεσκης πόζας. Χράαπ, κλατς, πλαφφφ, χα χα χα. Ο πολιτισμός μας προσδιορίζεται από τους ήχους που ορίζουν την έννοια του κωμικού όπως και από την απουσία ενσυναίσθησης. Παιδιά που τρόμαξαν, που λυπήθηκαν, που σημαδεύτηκαν. Ωχ καημένε. Λίγο γιαούρτι ήταν. Και στο κάτω κάτω, για παιδιά πολιτικού πρόκειται, δεν πιάνονται, είναι συμβολικές μονάδες, τμήματα του σχήματος που αφορίζουμε νυχθημερόν στη δημόσια σφαίρα.

Ποιους να φοβάσαι περισσότερο; Ολους αυτούς ή τον κακό εαυτό σου; Για τις στιγμές που χάνει τη συνείδησή του, που κιμαδοποιείται ηθικά, ψυχικά, διανοητικά κάτω από την πίεση, την πλάνη, τον φανατισμό, την εθελούσια προσχώρηση στην ανοησία, την κακότητα, τη μοχθηρία, την αφασία; Και που όλα αυτά τα βαπτίζει «άποψη» και απαιτεί σεβασμό γι’ αυτήν, στο όνομα της δημοκρατίας, βεβαίως.

Σκιαμαχία. Επίθεση στον Πλεύρη γιατί «διέλυσε την υγεία». Πώς εννοούμε τη διάλυση; Δεν υπάρχουν νοσοκομεία, δηλαδή; Αμα πάμε εκεί, δεν θα μας κοιτάξουν; Πεθαίνουν ασθενείς; Εισπνέουν άζωτα αντί για οξυγόνα; Δονκιχώτες καβάλα στον γάιδαρο, κυνηγάμε είδωλα στα δέντρα. Είμαστε να μας φοβάσαι, πολύ περισσότερο όταν καθόμαστε στο καφενείο μας και σχολιάζουμε την επικαιρότητα, σαν απλοί, ενεργοί πολίτες.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News