Πρίγκιψ και Φτωχός

Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος»

Αν γινόταν ένα γκάλοπ μεταξύ των συμπατριωτών, ποια απάντηση θα υπερψηφιζόταν στο
μείζον ερώτημα, ποιος έχει το δίκιο με το μέρος του;

1. Ο Χάρι και η Μέγκαν, που ήτανε καλή ψυχή αλλά όλοι την αρμέγκαν
2. Ο Γουίλιαμ και η Κέιτ
3. Ο Κάρολος και η Καμίλα απ’ τ ‘Αλγέρι
4. Η Ελισσάβετ, αλλά άντε βρες τη να της το δώσεις
5. Η Νταϊάνα, πρώην Καρόλου, νυν 28 ης Οκτωβρίου
6. Αϊ χεβ νό αϊντία
7. Αϊ χεβ νο αϊντία εντ αϊ ντοντ γκιβ ε ντάμν
8. Αϊ χεβ νο νταμν του γκιβ

Το απολωλός πριγκιπικό ζεύγος μετέτρεψε τους καημούς του και τους αναστεναγμούς του σε ντοκιμαντέρ και το συγκεκριμένο πρότζεκτ προσελκύει το ενδιαφέρον του διεθνούς κοινού. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν παίζουμε στα δάχτυλα το συγκεκριμένο ζήτημα και θα τείναμε να ενώσουμε τις απαντήσεις μας με όσους αδιαφορούν παντελώς, παρατηρούμε όμως ότι η μοίρα των ανθρώπων που έχουν επωμιστεί μεγάλους και περίοπτους ρόλους, ιντριγκάρει στο έπακρο το μαζικό κοινό που κρέμεται από το στόμα των πριγκίπων, ενεργών τε και ανενεργών, ενεστώτων και εκπεσόντων.

Είναι ο γνωστός μηχανισμός του ριάλιτι, για τον οποίο καμία ευθύνη δεν έχουν τα δόλια τα σόσιαλ μίντια που τα κατηγορούμε νυχθημερόν. Κρατάει το φαινόμενο από τον καιρό της λαϊκής αυλής, της αρχαίας αγοράς, του περίγυρου: Το καυτό ενδιαφέρον για το Πάθος του Αλλου. Πολλώ δε μάλλον όταν ο Άλλος είναι προβεβλημένος, κορυφαίος, ισχυρός, ελκυστικός κι έχει τις χάρες όλες.

Η περίπτωση μας μαγνητίζει και ενεργοποιεί μια διαδικασία προβολής: Εγώ,
στη θέση του, τι. Αν η δημοκρατική μας παιδεία και κουλτούρα μας επιβάλλει να
σκοτιστούμε για τις σκοτούρες του Χάρι και τση Μέγκαν ( αν ο μεν δεν ήθελε τα
πριγκιπάτα, δεν είχε παρά να τα παρατήσει ησύχως και χωρίς παρακάλια και παράπονα, λες και δεν ήξερε τι πράγμα είναι το δυναστικό επάγγελμα, και αν η δεν τα απορρίπτει, γιατί τα διεκδίκησε και τα κατέκτησε με δόξα και τιμή;), το ίδιο θα έπρεπε να αδιαφορούμε για την περίπτωση του ηγεμόνα, που επέστρεψε στο σπίτι του με δυο θεραπαινίδες και η σύζυγός του, που ενδιαμέσως είχε πιάσει εραστή, του την είχε στημένη πίσω από την πόρτα, όχι με τον πλάστη αλλά με το κουζινομάχαιρο.

Καημένε Αθανασόπουλε, τι σου μελλε να πάθεις. Σόου γουάτ. Πλην όμως σπουδάζουμε το δράμα του Αγαμέμνονα σαν μείζονα αφορμή για στοχασμό γύρω από τον άνθρωπο που αλλοτριώνεται από τη δύναμή του και προκαλεί τη μοίρα του μέσω της ύβρης η οποία τον κάνει να φέρεται σαν ένας μικρός θεός, κάτι που ξεκλειδώνει το κουτί με τις συμφορές και τις μαυρίλες. Τι είπες τώρα
μωρέ; Ε όχι και ο Χάρι Αγαμέμνονας. Προφανώς και όχι, αλλά δεν έχουμε ακόμα δει τον Χάρι που θα επινοηθεί σαν ρόλος, όπως επινοήθηκε ο Αγαμέμνονας σαν ήρωας, μέσα από τα χέρια τραγωδών και συγγραφέων, που παίρνουν αφορμές από απλούστερες ιστορίες, για να δημιουργήσουν Οιδίποδες και Ηλέκτρες και Δον Κορλεόνε και τους αδελφούς αυτού, και να φτιάξουν έργα αθάνατα και εμβληματικά.

Χαζεύεις το αθώο πρόσωπο του πρίγκιπα που εξηγεί πόσο σκληρά και αμείλικτα του φέρθηκε η γιαγιά του, και τον άφησε να ζει στους πέντε δρόμους με μόνο μερικά εκατομμύρια στερλίνες επίδομα, και βλέπεις τις κόρες του να διαστέλλονται από το αίσθημα του δικαίου: Ούτε μια στιγμή δεν υποπτεύεται ότι είναι ευεργετημένος εκ γενετής, θεωρεί τόσο αυτονόητη τη θέση του και τόσο κατοχυρωμένο το δικαίωμά του στον αφελή και καλοπροαίρετο ετσιθελισμό, και πετυχαίνει να αιχμαλωτίζει την παγκόσμια προσοχή, τη διεθνή αγάπη και συγκατάβαση, την οποία επίσης θεωρεί ως αναγκαία συνθήκη για τη
συναισθηματική και ηθική του επιβίωση: Πώς να τα βγάλεις πέρα χωρίς ένα
δισεκατομμύριο επιδοκιμασίες; Πώς να αντέξεις;

Και να το θαύμα της ταύτισης: Ο Χάρι μιλάει, η Μέγκαν δακρύζει, βουρκώνουμε κι εμείς με τα δεινά τους. Ομοια που αδικεί το σύστημα εμάς, αδικεί κι εκείνους, είναι συνεπώς καθένας τους ένας από μας, κι αν επιτέλους δικαιωθούν, θα λύσουν τις αμαρτίες μας και πάρουμε το αίμα μας πίσω, στο πρόσωπό τους. Θα ζήσουν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα, με τον Λουκιανό να τραγουδάει το Εμπαινε Χάρι μου, αν και γι’ άλλον Χάρι το είχε γράψει.

*Πρίγκιψ και Φτωχός: Παιδικό μυθιστόρημα