Σαν παλιό σινεμά…
Του Γιάννη Μεντζελόπουλου, Δικηγόρος και ειδικός γραμματέας της Ιστορικής Εταιρείας Αιγιάλειας.
Και… ξαφνικά πιάνει βροχή! Εν αναμονή του χιονιά, ακόμη και στα παράλια της Ανατολικής Αιγιάλειας! Είναι Σάββατο πρωί… και από την τζαμαρία του «καφέ» στην Κλ. Οικονόμου βλέπω τους λιγοστούς (για Σάββατο) διαβάτες, άλλους με ομπρέλα και άλλους να προσπαθούν να προστατευθούν. Στο κέντρο του Αιγίου.
Μία κοπέλα με σακούλα από γνωστό μαγαζί (της Πάτρας) ακουμπάει τα πράγματά της σ’ ένα εξωτερικό τραπέζι και μπαίνει βιαστικά να πάρει έναν καφέ στο χέρι, τον παίρνει και κάθεται προσωρινά σε απόσταση…αναπνοής, μόνον η τζαμαρία μάς χωρίζει! Καθώς γράφω με κοιτάζει, κάτω από την κουκούλα έως τη … μύτη, τα μάτια της τα μαύρα, όμορφα και λαμπερά. Πίνει δύο γουλιές και φεύγει, την…έκοψε η υγρασία.
Γυρίζω και βλέπω μειωμένη την κίνηση σε γνωστό πολυκατάστημα, η πωλήτρια στην είσοδο με το πουκαμισάκι! Μου έρχεται ξαφνικά μία ανάμνηση: Εκεί που στέκεται τώρα η πωλήτρια, παλιά «βράχος» ακλόνητος στεκόταν ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου «Λουξ», βλοσυρός, για να μην μπει κάποιος τζαμπατζής όταν έπαιζε Κυριακές (από το μεσημέρι) «Ξανθόπουλο» ή τη Χούλια την Τουρκάλα! Τότε το Αίγιο είχε 4-5 κινηματογράφους! Και θυμάμαι τον κινηματογράφο φίσκα, και με όρθιους(!) να… συγκινούνται με το παιδί του λαού, τον Νίκο, -που πριν λίγες ημέρες «έφυγε»- και που τους έκανε (μας έκανε) να κλαίμε κάτι παγωμένα, και μουντά μέσα μας απογεύματα. Από τα κοντινά «Εισόδια» ξεκίναγα κι εγώ 5-6 χρονών με τη μαμά και κάποιες από τις αδελφές μου! Πώς αλλάζουν οι καιροί!
4 Φεβρουαρίου 2023, σηκώνω το βλέμμα από το γραπτό, η βροχή κόπασε λίγο, η ματιά «διατρέχει» νοερά την κοντινή πλατεία Αγ. Λαύρας που τώρα είναι… χωράφι, ενώ στις 4 Φεβρουαρίου 1969 ήταν «κούκλα». Εκείνη την ημέρα πέθανε η γιαγιά μου, ανήμερα της επετείου της θανής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Το θυμάμαι αυτό, καθώς… διαβάζω στην «Π» ένα άρθρο επετειακό ακριβώς γι’ αυτήν τη μεγάλη απώλεια του (σύγχρονου) ελευθερωτή του Γένους.
Πότε πέρασαν τα χρόνια, εκείνη τη μακρινή μέρα έπαιζα μπάλα στην πλατεία της εκκλησίας των Εισοδίων, όταν ήρθαν να με πάρουν, γιατί πέθανε η γιαγιά.
Η πόλη άλλαξε πολύ -όπως και όλες της χώρας- αλλά και οι άνθρωποι αλλάξαμε προς το καλύτερο ή το χειρότερο άραγε;…
Ομως, την αναπόληση, τον αναστοχασμό και το γράψιμο, το διακόπτει μια ομπρέλα που άνοιξε έξω από τζάμι και μου… κρύβει το φως. Μάλλον μου δίνει το σήμα να… τελειώσω αυτό το «φιλμ» το παλιό, που στο μυαλό μου ξετυλίχθηκε έως τα σήμερα…
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
