Τα νόμιμα δικαιώματα του Ισραήλ

Γιώργος Χώτος

Δημόσιες τοποθετήσεις με κατηγορίες κατά της πολιτικής του Ισραήλ γίνονται… η πεπατημένη, ειδικά όταν επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο ή τη Διεθνή Νομοθεσία και ειδικότερα όταν πρόκειται για τον Εβραϊκό εποικισμό της Δυτικής Οχθης του Ιορδάνη ποταμού, Ιουδαία και Σαμάρεια.

Πρόκειται για μη δεσμευτικό ψήφισμα, που απλώς επιχειρηματολογεί βάσει προϋπάρχοντος Διεθνούς Νόμου. Ας επιχειρήσουμε να το δούμε έτσι.

Εδώ και 3.000 χρόνια, οι Εβραίοι έχουν ιστορικό και Βιβλικό δεσμό με την Ιουδαία και την Ιερουσαλήμ. Στο βασίλειο της Σαμάρειας (ή βασίλειο Ισραήλ) στη Βίβλο αναφέρεται η Shiloh ως τοποθεσία σκηνιτών. Η Χεβρώνα ήταν σπουδαία πόλη, κέντρο λατρείας όπου Αβραάμ, Σάρα, Ισαάκ, Ρεβέκκα, Ιακώβ κ.ά. είναι θαμμένοι στο Σπήλαιο των Πατριαρχών.

Αν και υπήρχαν και Αραβες στην περιοχή, για περισσότερο καιρό απ’ ότι Μουσουλμάνοι, η ιστορική τους διάρκεια είναι 1.000 χρόνια μικρότερη των Εβραίων.

Στη Διεθνή Νομοθεσία αναγνωρίζεται το δικαίωμα των αυτόχθονων λαών να εγκατασταθούν στον τόπο από τον οποίο προέρχονται. Ομως τέτοιου είδους δικαιώματα είναι μάλλον ασαφή επειδή είναι δύσκολο να καθοριστούν οι πρακτικές τους παράμετροι.

Στην περίπτωση του Ισραήλ, άποικοι ή έποικοι μπορούν να νοηθούν όλοι όσοι ζούσαν σε κάθε περιοχή που κατελήφθη με τον αμυντικό πόλεμο του 1967, περιλαμβάνοντας τόσο τη Γάζα όσο και τα υψώματα του Γκολάν. Ομως στα ΜΜΕ ο όρος «έποικοι» έχει αποκτήσει μισητή έννοια για τους Ισραηλινούς της Δυτικής Οχθης, σκοπίμως, βάσει τακτικής απόκρυψης της σχέσης αυτοχθονίας των Εβραίων με το μέρος.

Το 1916 συνήφθη μυστική συνθήκη μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου-Γαλλίας, το Σύμφωνο Σάικς-Πικώ περί της επιρροής των κρατών τους στην περιοχή, βασισμένο στην υπόθεση ότι η Αντάντ θα κερδίσει τον πόλεμο με τις κεντρικές αυτοκρατορίες.

Η Παλαιστίνη ετίθετο υπό την προστασία Βρετανίας, Γαλλίας, Ρωσίας.

Το 1917 οι Βρετανοί κατέλαβαν την Παλαιστίνη από Οθωμανούς και δήλωσαν υποστήριξη σε εθνική πατρίδα για τους Εβραίους, στην Παλαιστίνη.

Το 1920 στο Σαν Ρέμο της Ιταλίας σε Διεθνή Σύσκεψη οι νικητές σύμμαχοι ψήφισαν ότι αναγνωρίζουν «την ιστορική σύνδεση Εβραϊκού λαού-Παλαιστίνης και την επανίδρυση της εθνικής τους εστίας στην περιοχή.

Το 1922 επισημοποίησε το ψήφισμα, κατά τον οποίο στον Εβραϊκό λαό δόθηκε για εγκατάσταση όλη η Παλαιστίνη. Συνάμα όλη η Παλαιστίνη, η οποία περιλάμβανε και τη σημερινή Ιορδανία, υπήχθη. Συνάμα δημιουργήθηκαν και τα άλλα Αραβικά κράτη (Ιράκ, Υπεριορδανία, Συρία, Λίβανος, κ.λπ.).

Συνεπώς, απόλυτα νόμιμα δόθηκε το δικαίωμα στους Εβραίους να εγκατασταθούν οπουδήποτε στην Παλαιστίνη. Οπότε ο όρος «Εβραίοι έποικοι», που χρησιμοποιείται καταχρηστικά από τα ΜΜΕ, για τη Δ. Οχθη, είναι παραπλανητικός.

Οι Εβραίοι απέκτησαν το νομικό δικαίωμα να δημιουργήσουν δικό τους κράτος στην Παλαιστίνη. Εάν κάποιος ισχυριστεί ότι η περιοχή της Δ. Οχθης ανήκει στους Αραβες της Παλαιστίνης, δεν μπορεί να στέκει σε στέρεη νομική βάση. Η μόνη νόμιμη διεθνώς κατάσταση ήταν το δικαίωμα των Εβραίων βάσει της Κοινωνίας των Εθνών του 1922.

Το 1948 ως αναγνωρισθέν διεθνώς ανεξάρτητο κράτος, μόνο το Ισραήλ προέκυψε.

Και η κυριαρχία του περιείχε και τη λεγόμενη Δ. Οχθη, την οποία όμως μετά κατέλαβε και κατείχε παρανόμως η Ιορδανία.

Στη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών αναφέρεται ως διεθνώς νόμιμο το δικαίωμα της αυτοάμυνας από το Ισραήλ. Το Ισραήλ διατείνεται (και με το δίκιο του), ότι η περιοχή αυτή όταν καταλήφθηκε από αυτό (1967), δεν υπήγετο στη διεθνώς αναγνωρισμένη δικαιοδοσία κάποιου κράτους και η κατάληψη από την Ιορδανία ήταν παράνομη. Στην περίπτωση του Ισραήλ οι έποικοι δεν μετακινήθηκαν βιαίως από το κράτος στη Δ. Οχθη αλλά εθελοντικά και ατομικά.

Με τη συμφωνία του Οσλο (1993) δεν επιτρέπεται στους Αραβό-Παλαιστίνιους να εποικήσουν τη ζώνη της Δ. Οχθης.

Θα ήταν, λοιπόν, σωστό να ομιλούμε για «διαφιλονικούμενες περιοχές» όταν αναφερόμαστε στη Δ. Οχθη, προκειμένου να αποφορτίζεται το κλίμα.

Επιμυθιακώς μπορούμε να πούμε ότι για κραυγαλέες διεθνείς περιπτώσεις παράνομων εποικισμών, με ενεργό συμμετοχή κατοχικών δυνάμεων, όπως των Τούρκων στη Β. Κύπρο, του Α. Τιμόρ από την Ινδονησία, της Δ. Σαχάρας από το Μαρόκο, της Κριμαίας από τη Ρωσία, κ.ά. Η Διεθνής Κοινότητα κινείται μεταξύ αδιαφορίας, απάθειας και απραξίας, που ερμηνεύεται ως μια σαφής προκατάληψη μόνο απέναντι στο Ισραήλ.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News