Θέατρο: Απότιση φόρου τιμής
Αυτό το θεατρικό καλοκαίρι προδιαγράφεται πρωτόγνωρο για την πληθώρα των παραστάσεων, καθώς εκτός από εκείνες των φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ένας μεγάλος αριθμός μη επιχορηγούμενων παραστάσεων αλλά βασισμένων στην ιδιωτική πρωτοβουλία επιχειρούν περιοδεία, με το αρχαίο δράμα να κατέχει τη μερίδα του λέοντος στις επιλογές τους. Ωστόσο δεν πρέπει να λησμονεί κανείς ότι το 2022 έχει κηρυχθεί από το υπουργείο Πολιτισμού έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη και φέρει το βάρος ενός σημαντικού συμβολισμού, της συμπλήρωσης, δηλαδή, εκατό χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Την ανάγκη να συντηρηθεί η ατομική μνήμη για τον πατριάρχη του νεοελληνικού θεάτρου και την προσφορά του στη μεταπολεμική σκηνή μας καθώς και η συλλογική για ένα εθνικό γεγονός, που σημάδεψε την ιστορία του νεότερου ελληνισμού και να αποδοθεί η οφειλόμενη τιμή, καλύπτουν με τις δράσεις τους δύο φορείς: Το θέατρο «Σταθμός» με το καλοκαιρινό του πρόγραμμα και ο Δήμος της Αγίας Παρασκευής με τη διοργάνωση του 2ου φεστιβάλ με τον τίτλο «Χαίρε, Μικρασία».
Για πρώτη φορά στην πενταετή λειτουργία του, το θέατρο Σταθμός κατάρτισε θερινό ρεπερτόριο με θεματικό άξονα την ιστορική μνήμη, αν και η ενασχόληση μαζί της για τον Μάνο Καρατζογιάννη, ψυχή αυτής της σκηνής, δεν είναι καινούργια. Είναι μια καλοδεχούμενη προσήλωση του σκηνοθέτη και ηθοποιού, που έχει γίνει ήδη φανερή από προηγούμενες παραστάσεις («Για την Ελένη», «Μάρτυρες των Αθηνών», «Μελίνα Στοπ Καρέ», «Φύλακας μιας Επανάστασης»).
Με το passport, κείμενο που έχτισε ο ίδιος με δραματουργικό υλικό τη μνήμη και την προσωπική μαρτυρία, ενορχήστρωσε μια παράσταση πολυσυλλεκτική και πολυπολιτισμική ως προς την καταγωγή των ηθοποιών, που όμως τους συνδέει η κοινή εμπειρία του ξεριζωμού, επιδιώκοντας να υπομνήσει στο νεοέλληνα τους δεσμούς του με την προσφυγιά αλλά και να διαμαρτυρηθεί για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με αφορμή τα 100χρονα από τη μικρασιατική τραγωδία.
Εξι γυναίκες – ηθοποιοί από πολύπαθες περιοχές του κόσμου, την Ουκρανία, τη Συρία, την Κύπρο, τον Πόντο, την Αρμενία και τη Σμύρνη -Αναστασία Μιροσνιτσένκο, Ραφίνα Σαουίς, Νιόβη Χαραλάμπους και Ερμίνα Κυριαζή (σε διπλή διανομή), Ελενα Μαρσίδου, Ρομίνα Κατσικιάν και Μαρία Ζορμπά- αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία, που συναντά το δράμα ενός ολόκληρου λαού. Το ιδιωτικό δένεται αξεδιάλυτα με το δημόσιο, το προσωπικό με το συλλογικό.
Η αστεία αλλά και συγκινητική παράσταση «Αυτός, ο Αλλος και το Παντελόνι του», προϊόν σύνθεσης του μονόπρακτου «Αυτός και το Παντελόνι του» με τον «Επικήδειο» είναι μια κατάθεση φόρου τιμής στον Ιάκωβο Καμπανέλλη, που σατιρίζει τη ματαιοδοξία και τις μικρότητες της ανθρώπινης φύσης και πρόκειται να περιοδεύσει ανά την Ελλάδα, φτάνοντας ως την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Νάξο, με την ερμηνεία του γνωστού ηθοποιού Χρήστου Χατζηπαναγιώτη.
Το θερινό ρεπερτόριο του θεάτρου ολοκληρώνεται με τη «Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις», ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Αλβανίδας Ορνέλα Βόρπσι, διασκευασμένο για το θέατρο, που αναφέρεται καταγγελτικά στην πατριαρχική δομή της γείτονος χώρας και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια γυναίκα. Σκηνοθετεί ο Ενκε Φεζολλάρι και ερμηνεύει η χαμηλών τόνων καλή ηθοποιός Αμαλία Αρσένη μαζί με τις Vefi Redhi και Αθηνά Καραγιώτη.
Το πρόγραμμα του «Χαίρε, Μικρασία» είναι μια ωδή στους Ελληνες Μικρασιάτες, στην περιπέτεια του βίαιου ξεριζωμού τους από τις πανάρχαιες πατρογονικές εστίες τους και στην πολύπλευρη συμβολή τους στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Οι εκδηλώσεις, με τίτλους και περιεχόμενο που ανακαλούν οδυνηρές μνήμες -«Τα Ανθη της Καταστροφής», «Με του χορού τα βήματα, Σμύρνη μου σε θυμάμαι», «Σαν της Σμύρνης το γιαγκάκι», «Σαν τα μάρμαρα της Πόλης», «Στα χνάρια μιας αλησμόνητης πατρίδας»- κινούνται ανάμεσα στον λόγο, το τραγούδι και τον χορό. Το θέατρο έχει τη δική του συμβολή στην υλοποίησή τους, είτε μέσα από την τεχνική της αφήγησης είτε με τη μορφή του θεατρικού αναλογίου, που υπηρετούν αξιόλογοι ηθοποιοί, μεταξύ των οποίων οι: Θεοδώρα Σιάρκου, Χριστόδουλος Στυλιανού, Δανάη Λουδάκη. Οι παραστάσεις έχουν τη σκηνοθετική επιμέλεια γνωστών σκηνοθετών όπως η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτου και φωτίζονται από εξειδικευμένους στο θεατρικό φωτισμό, όπως η Μελίνα Μάσχα.
Στον κύκλο της Μικρασίας εντάσσεται αναμφισβήτητα και πρωταρχικά η παράσταση του μνημειώδους έργου της Διδώς Σωτηρίου «Ματωμένα Χώματα», που χαρακτηρίστηκε ως η «Βίβλος της σύγχρονης Εξόδου του Μικρασιατικού Ελληνισμού», μια παραγωγή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη και ερμηνεία των: Νικήτα Τσακίρογλου, Μιχάλη Σαράντη και Αντίνοου Αλμπάνη.
Ελληνικό θεατρικό καλοκαίρι σημαίνει βέβαια κατά κύριο λόγο αρχαίο δράμα (τραγωδία και κωμωδία), μπορεί όμως κάλλιστα να σημαίνει και άλλα θεατρικά είδη, ιδιαίτερα όταν η ατομική και η συλλογική μνήμη ενός λαού το υπαγορεύει και η ανάγκη απόδοσης τιμής το καλεί.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
