Το νέο αφήγημα

Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Ενημέρωσης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».

Καλός, χρυσός αλλά Νίξον . Σ’ αυτές τις λέξεις ίσως και να συνοψίζεται το τρέχον αντι- Μητσοτακικό επιχείρημα του Αλέξη Τσίπρα, σύμφωνα με το πλάνο κινήσεων που ξεδιπλώνει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας στο έπακρο τις διαβόητες υποκλοπές, όπως βέβαια και τη δυσεξήγητη αδυναμία της κυβέρνησης να αποδράσει πειστικά από αυτή την ιστορία, μια αδυναμία που εντέλει μπορεί να έχει την εξήγησή της απλούστατα στο γεγονός ότι έγιναν (γίνονται;) παρακολουθήσεις κατά τρόπο εκτεταμένο και καταχρηστικό, από πρόσωπα που έχουν μετασχηματίσει την αρχική εχεμύθεια σε κελάηδημα.

Οι εκλογές, ως γνωστόν, θέλουν αφήγημα, «θέμα», καμπάνια, σύνθημα, ατού, παραμύθι, σε έναν συνδυασμό από όλα αυτά. Συμπληρώνουμε δύο τετραετίες από την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, Ιανουάριος 2015. Το αφήγημα τότε ήταν άλλης τάξης: Ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε επιτυχώς πάνω στην ιδέα ότι για την κρίση φταίει κατά βάση το πολιτικό σύστημα, όχι μόνο επειδή την προκάλεσε ή δεν την απέτρεψε, αλλά και επειδή ενέδωσε προδοτικά στην τρικλοποδιά που μας έστησαν οι ξένοι, αξιοποιώντας τη συγκυρία. Συνεπώς, εάν αντικαθιστούσαμε το πολιτικό σύστημα με έναν άλλον εξουσιαστικό- δομικό μηχανισμό, με λίγο κοινωνία, λίγο λαϊκό δικαστήριο, λίγο θάλασσα και το αγόρι μας, θα μπορούσαμε να αποφύγουμε τις συνέπειες της κρίσης. Η συνέχεια είναι μάλλον γνωστή, και μερικώς διδακτική. Αλλους δίδαξε, άλλους όχι. Πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η ιδέα ήταν σωστή, απλά η εκτέλεση ήταν λάθος ή προσέπεσε σε συσχετισμούς που δεν
παλεύονταν: Κοίτα να δεις που οι Γερμανοί, που είχαν και τα λεφτά, ήταν ισχυροί και ξεροκέφαλοι. Και δεν φοβήθηκαν την επανάσταση του νότου, η οποία δεν έγινε, αφενός επειδή ο βορράς έτριξε τα δόντια του νότου, αφετέρου επειδή ο νότος δεν συνεννοήθηκε (άλλοι μιλούσαν ισπανικά, άλλοι ιταλικά, άλλοι ελληνικά με δύο νι στο Γιάννης, άλλοι με ένα), αλλά και επειδή ο νότος, τίγρη μου, λέει και καμιά κουβέντα παραπάνω.

Οι δημοσκοπήσεις- καλό είναι να τις κοιτάμε- δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα δεν έπεισε μετά την αλησμόνητη μαύρη κωμωδία του δημοψηφίσματος και όσων επακολούθησαν, ότι ανέπτυξε υπαρξιακή, προγραμματική, στελεχιακή, επικοινωνιακή ωριμότητα που να επιτρέπει στους ψηφοφόρους που του έδειξαν έξοδο από την κυβέρνηση, να του εμπιστευθούν ξανά την εξουσία. Αλλά το μεγάλο λάθος της ΝΔ του Μητσοτάκη είναι ότι πίστεψαν τα στελέχη και ο κόσμος της πως αρκεί η συστηματοποιημένη λοιδορία κατά του ΣΥΡΙΖΑ και η διαρκής υπόμνηση των ανεπαρκειών του (με πιο ηχηρή την επικοινωνιακή αξιοποίηση των μαρτυριών από κατακαμένους συγγενείς για την τραγωδία στο Μάτι), για να διασφαλίζεται ακόπως η επανεκλογή Μητσοτάκη, κόντρα σε συγκυρίες που προβληματίζουν τον κόσμο. Ο πρωθυπουργός, άλλωστε, δείχνει να έχει καταλάβει καλύτερα από τον καθένα τον κίνδυνο να μεταβληθεί ο πρώτος εκλογικός γύρος της άνοιξης σε δοχείο παραπόνων ή σε πελώρια κίτρινη κάρτα, κάτι που θα προκαλέσει μεγάλη πολιτική ζημιά για την κυβέρνηση: Θα της στερήσει, ενδεχομένως καταστροφικά, την αίσθηση του αναπόδραστου της επικράτησης και θα την εμβάλλει στη βάσανο του ψησίματος αφιλότιμων εταίρων, ή, πάλι, μπορεί να καλλιεργήσει την αίσθηση ότι αξίζει τον κόπο να δοκιμαστεί και ένα κεντροαριστερό πείραμα, αν και η ροπή Ανδρουλάκη στους μηνίσκους δεν λειτουργεί κολακευτικά και καθησυχαστικά.

Καλός, χρυσός, αλλά Νίξον: Ο κόσμος, λέει, δεν δίνει και μεγάλη σημασία στις υποκλοπές, γίνονται αυτά, σου λέει, και άλλωστε τι με αφορούν. Πράγματι, αλλά ο Νίξον γιατί έπεσε, μετά από μια μάλλον δυσνόητη για τους πολλούς παρασκηνιακή κουτσουκέλα; Διότι καλλιεργήθηκε η αίσθηση στον πολίτη ότι πρόκειται για έναν ανασφαλή, αναξιόπιστο, συμπλεγματικό πολιτικό: Δεν ήταν οι υποκλοπές που είχαν τόση σημασία, όσο η αναξιοπρέπεια, το ψέμα, η αίσθηση ζοφερού παρασκηνίου. Βέβαια, είναι ο Αλέξης Τσίπρας το καταλληλότερο πρόσωπο για να στηλιτεύει τους άλλους για ροπή στην πλαστότητα και τον κομπογιαννιτισμό; Εξ ου και η κυβέρνηση απαντά Καλογριτσολογώντας.

Σ’ αυτές τις εκλογές θα χρησιμοποιηθούν και πυρηνικά, εφόσον βρεθούν, αυτό είναι το μόνο βέβαιο.