Το Πολυτεχνείο ζει;
Του Βασίλη Μαγκλάρα, Αρθρογράφος.
Ο καιρός κατηφής και ασύνδετος με την εποχή του βρίσκει χώρο στα δοξολόγια της ευσπλαχνίας, με επιδοτήσεις, να περνάει τον χρόνο του. Καλά κρατεί, με εξαγορασμένες ικανοποιήσεις και ξεχειλωμένες συνειδήσεις, να συμπορεύεται με εξασθενημένους που φυλλορροούν, στη φιλόστοργη πολιτική της κυβέρνησης. Κατά τα άλλα ο ήλιος επιμένει να δύει για τους περισσότερους όπως το συνηθίζει χρόνια τώρα, απλά χαθήκαν οι ανατολές του.
Οι βασικές μας ανάγκες στη δημοκρατία μας περιορίζονται σ’ αυτές της τσέπης.
Οσο δηλαδή αντέχει η τσέπη μας και πέραν τούτου ουδέν. Αντέχει η τσέπη μας 15 μέρες; Αν, λέμε… έχει καλώς. Τις υπόλοιπες απωλέσαμε το δημοκρατικό μας δικαίωμα στην επιβίωση. Τις υπόλοιπες μπαίνουμε στη συντήρηση, ξεσκονίζοντας τα παντελόνια μας για τίποτα ξεχασμένα ψιλά. Είμαστε με λίγα λόγια μια δημοκρατία τσέπης και υποκύψαμε σ’ αυτή, ως αδύναμοι πιστοί στον Αγιο Παντελεήμονα!
Κατά τα άλλα «του Ελληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει». Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμόμαστε, μη διακόψουμε τον λήθαργό μας. Οχι μόνο υπομένει, αλλά και παραμένει απαθής και ανήμπορος ν’ αντιδράσει. «Πώς μας θωρείς ακίνητος που τρέχει ο λογισμός σου» ένα πράμα. Δεν κουνιέται φύλλο αντίδρασης και ούτε καν σαν νηστικός καρβέλια να ονειρεύεται. Αλλωστε τα όνειρά του εξαντλούνται στη στοίβα των λογαριασμών και στα ράφια των μάρκετ. «Πού να χωρέσει τ’ όνειρο σε κάμαρη δυό πήχες» που έλεγε και ο Περπινιάδης με τη Νόρμα.
Με αυτή την άπνοια ανθρώπων, η κυβέρνηση συνεχίζει το «θεάρεστο» έργο της, δοκιμάζοντας τα αποθέματα της αντοχής μας. Σε μια έξαρση δε, αλτρουισμού και πονόψυχης φιλανθρωπίας, εξαγγέλλει διαρκώς ευεργετήματα για να φτιάξει τη διάθεση των υπηκόων! Μελετά διαρκώς επιδόματα, που θα βελτιώσουν φιλάρεσκα την εικόνα της δημοκρατίας μας και με γνώμονα τον πληθωρισμό δίνει τα αναγκαία φιλοδωρήματα για τα κάλαντα, σ’ όσους καθίσουν σπίτι τους και δεν πάνε για γιορτές σε κάποιο ελβετικό σαλέ!
Μήπως είμαι λιγάκι αχάριστος; Μπορεί… και να χάθηκα μέσα στον πακτωλό κυβερνητικών παροχών και να μην καταλαβαίνω τη «μελωδία της ευτυχίας» με τα εξασθενημένα μου οικονομικά. Ομως, διάβασα στοιχεία της Eurostat, που βούλιαξαν την αυτοεκτίμησή μου και την ελληνική μου λεβεντιά. Οτι οι αμοιβές των εργαζομένων στη χώρα μας είναι 15.800 € τον χρόνο. Ο μέσος όρος στην ΕΕ είναι 33.500. Στο Λουξεμβούργο -κρατηθείτε- 72.200 €, στη Δανία 63.300 € ακόμα και στην Ιρλανδία –που είχε κι’ αυτή πρόβλημα χρεοκοπίας– 50.330 €. Εχετε να πείτε τίποτα για τους διαχειριστές μας, κάτι για τη δημοκρατία μας, σήμερα που είναι και η επέτειος του Πολυτεχνείου; Και μην αρχίσετε πάλι το Πολυτεχνείο ζει αυτό μας οδηγεί, γιατί δεν θα μας πιστεύει κανένας. Γιατί 50 χρόνια ο αγώνας για «Ψωμί-Παιδεία- Ελευθερία» παραμένει ανοικτός, όταν τα βασικά είδη διατροφής περιορίζονται σε καλάθια νοικοκυράς και δωροεπιταγές, η δε παιδεία διοχετεύεται στο σερβίρισμα της αγοράς αν δεν φύγει στο εξωτερικό να βρει την τύχη της, όσο για την ελευθερία, αν δεν είναι ευγενική χορηγία της τηλεόρασης, κακοποιείται από την ασυδοσία του… έτσι μου γουστάρει!
Τι μας έμεινε, λοιπόν, απ’ τον ηρωικό ξεσηκωμό του Πολυτεχείου; Τι επίδραση έχουν τα μηνύματά του στις νεότερες γενιές; Πόσο αντέχουν οι κατασταλμένες αξίες μας να τιμήσουν τη μνήμη των ηρώων του σε μια κοινωνία που σύρεται και αρνείται να πιστέψει στον εαυτόν της;
Ν’ αναρωτηθούμε αν αντέχουμε το Πολυτεχνείο να ζει…;
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
