Το σφύριγμα της λήξης
Tου Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας Πελοπόννησος.
Τώρα κλαις. Γιατί κλαις; Το ματς τελειώνει και η κάμερα βολτάρει τις κερκίδες. Ο
σκηνοθέτης θέλει πρόσωπα. Πρόσωπα γελαστά, πρόσωπα κλαμένα, ωραία κορίτσια, μπαμπάδες που κραδαίνουν μωρά σαν κασκόλ, μαμάδες που κάνουν στα μωρά τους νάνι- νάνι ενώ η κερκίδα ανταριάζει, χοντρομπαλάδες με κελεμπίες, έξαλλους μεσήλικες με περούκες, βαμμένα μούτρα, μακιγιάζ σημαιών σε ξαναμμένα μάγουλα. Το καρναβάλι του συναισθήματος και της συλλογικής ταυτότητας.
Η γιγαντοοθόνη διαλέγει πόζες και αναδεικνύει τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του αθλήματος, την καταλυτική του επίδραση στο άτομο και στη μάζα. Αλλοι το παίρνουν ξώφαλτσα- ανεξάρτητα από τη διακύμανση του σκορ, άμα δουν τον εαυτό τους στην οθόνη, παρατάνε οπαδισμούς και όλα και χαιρετάνε τη μαμά τους ενθουσιασμένοι- και άλλοι το παίρνουν κατάκαρδα.
Το Μαρόκο χάνει από τους Γάλλους 2-0 και η κάμερα μας δείχνει μαροκινές με δάκρυα να τρέχουν ποτάμι. Τους είπε κανείς πως η ομάδα τους είχε στο τσεπάκι τον τελικό, αν όχι και το τρόπαιο; Βεβαίως και τους το είπε: Ο εαυτός τους. Τους είπε ο εαυτός τους ότι η Γαλλία είναι η πρωταθλήτρια της υφηλίου, πως έφτασε στα τελικά ως φαβορί, πως πιστοποίησε την αξία της και την καλή της κατάσταση σε όλους τους αγώνες και πώς οι Εμπαπέδες της και οι Ντεμπελέδες της είναι σε φόρμα δαιμόνια; Πιθανόν να τους το είπε, αλλά ταυτόχρονα τις καθησύχασε και τις έπεισε ότι τα παλικάρια της φυλής μας έχουν αντίδοτα και φυλαχτά και η νίκη θα έρθει στο τέλος. Αλλά αντί να έρθει η νίκη, ήρθε ένα γκολ στο άλφα μέρος και ένα γκολ στο βήτα μέρος, και μολονότι πιέσαμε, πολιορκήσαμε, ματώσαμε, αγγίξαμε το δίχτυ του αντιπάλου με τα δόντια, η μπάλα δεν μας ακολούθησε.
Και τώρα ο άτιμος ο ρέφερι σφυρίζει το τέλος. Και δεν έχουμε προκριθεί. Και σε ερωτώ: Είναι ψεύτης ο εαυτός μας; Ψεύδονται οι εθνικές ελπίδες, τα τοτέμ, οι θρύλοι, τα αφηγήματα, τα βροντώδη πρωτοσέλιδα, οι σημαίες, οι προφήτες και οι κήρυκες; Προφανώς και όχι. Είναι η πραγματικότητα που μας παραπλανά, μας αδικεί, μας στήνει σατανικά παιχνίδια.
Και τώρα κλαις. Είναι να μην κλαις; Τώρα κατάλαβες τι σοβαρή υπόθεση είναι η μπάλα. Σωριάζεσαι στο κάθισμα, σαν το παιδί που τέλειωσε το πάρτι του, κακιωμένο και κουρασμένο, με διαψευσμένες τις προσδοκίες του, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα σχεδίαζε και τα ονειρευόταν, ο διαιτητής σφύριξε και τα παιδιά έχουν φύγει, το σαλόνι είναι και πάλι άδειο, με τους γονείς μονάχα. Τους γονείς, τους φταίχτες, τους υπαίτιους, που έχουν την ευθύνη για το τέλος της γιορτής και το σκάσιμο της φούσκας του ονείρου.
Μα μικρή μου, η ομάδα σου είναι στους τέσσερις του κόσμου. ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ, μπου, χου χου, λες και φεύγεις για το δωμάτιο. Ασε, θα της περάσει. Τι να πούμε κι εμείς που είδαμε το Κατάρ από την τηλεόραση, και που δάκρυ δεν έχουμε να χύσουμε, προφήτη δεν έχουμε να πιστέψουμε. Τουλάχιστον τους πήραμε το εξακοσάρι. Αλλον τρόπο δεν έχουμε να
παίξουμε στο Μουντιάλ.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
