Βιβή Λουκοπούλου: «Οι δυσκολίες κάθε ασθένειας με οπλίζουν με δύναμη»
Πρότυπό της η μαία μητέρα της από την οποία «κληρονόμησε» την αγάπη της για τον ασθενή. Εξ ου και επέλεξε την ιατρική και δη την παθολογία. Διευθύντρια ΕΣΥ της Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου «Αγ. Ανδρέας», η Βιβή Λουκοπούλου μοιράζεται με την «Π» «σταθμούς» της πορείας της.
Τι θυμάστε εντονότερα από τα παιδικά σας χρόνια;
Είχα μια υπέροχη οικογένεια, μεγάλωσα με αγάπη και ανεμελιά. Το πατρικό μου σπίτι ήταν στη συνοικία του Αγ. Διονυσίου, δίπλα στο γήπεδο της ΕΑΠ. Εκεί γίνονταν οι γυμναστικές επιδείξεις των σχολείων μας και τις Κυριακές παρακολουθούσαμε τους αγώνες μπάσκετ. Το γήπεδο ήταν ανοιχτό τότε και παίζαμε στις κερκίδες. Επίσης, αυτό που θυμάμαι έντονα ήταν τις Κυριακές που περνούσαν κάτω από το σπίτι μου οπαδοί της Παναχαϊκής πεζοί, οι οποίοι πήγαιναν στο γήπεδο κι αισθανόμουν ότι πήγαιναν σε κάποια γιορτή.
Επιλέξατε την ιατρική επειδή…
Την ιατρική την επέλεξα επειδή μεγάλωσα έχοντας ως πρότυπο τη μητέρα μου, Χριστίνα Λουκοπούλου, που ήταν μαία και εργαζόταν στο ΓΝ Πατρών «Αγιος Ανδρέας» επί 35 χρόνια. Από τη μητέρα μου πήρα την αγάπη για τον ασθενή.
Και την παθολογία;
Την παθολογία την επέλεξα επειδή θεωρώ πως είναι ολοκληρωμένη ειδικότητα. Ασχολείσαι ολιστικά με τον ασθενή και στη σύγχρονη εποχή έχει διαμορφώσει ένα ευρύ πεδίο εξειδίκευσης, όπως π.χ. η διαβητολογία, που πλουτίζει τις γνώσεις του γιατρού.
Διευθύντρια ΕΣΥ, και μάλιστα «φρέσκια», της Παθολογικής Κλινικής στο Νοσοκομείο «Αγ. Ανδρέας», σήμερα. Πώς θα περιγράφατε την έως τώρα πορεία σας; Ασχημες συμπεριφορές, ή τρικλοποδιές, λόγω του φύλου σας βιώσατε ποτέ;
Ως διευθύντρια ΕΣΥ αναλαμβάνω πρόσθετα καθήκοντα και η εξέλιξή μου αυτή αποτελεί επιστέγασμα της πολύχρονης προσφοράς μου στο νοσοκομείο.
Η μέχρι τώρα πορεία μου στο νοσοκομειακό σύστημα ήταν και είναι πολυκύμαντη, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι η νοσοκομειακή ιατρική έχει αυξημένες απαιτήσεις, υπερβολικό φόρτο δουλειάς και επιβάλλεται όλοι μας να έχουμε τις γνώσεις μας πάντα επικαιροποιημένες. Η αλήθεια είναι ότι άσχημες συμπεριφορές πάντα υπήρχαν και υπάρχουν, και προέρχονται κυρίως από το συγγενικό περιβάλλον των ασθενών, λόγω της αγωνίας που έχουν για την έκβαση της πορείας της υγείας του ασθενούς τους. Πιο χαρακτηριστικό και διασκεδαστικό για εμάς είναι το ερώτημα που συχνά μας απευθύνουν οι συγγενείς όταν μας βλέπουν στον διάδρομο: «πότε θα περάσουν οι γιατροί;». Αυτό δείχνει και τη στάση τους απέναντι στις γυναίκες ιατρούς.
Γιατρός, σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών. Πώς τα πάτε με τις απαιτήσεις του τριπλού σας ρόλου;
Ο ρόλος μιας γυναίκας γιατρού συμπυκνώνεται, θα έλεγα, στο «μάνα, μητέρα, μαμά». Ασφαλώς ο ρόλος της μητέρας για μια γιατρό δυσκολεύει την κατάσταση, αλλά τα καταφέρνω με τη βοήθεια του συζύγου μου.
Ο εθελοντισμός κι εσείς. Θα μας πείτε γι’ αυτή τη σχέση;
Το ιατρικό επάγγελμα από τη φύση του περικλείει και έντονο εθελοντισμό. Θα έλεγα, ιδιαίτερα, πως ο εθελοντισμός προηγείται του επαγγέλματος.
Τι σας οπλίζει με δύναμη στις όποιες δυσκολίες, γενικά, και πώς τις πολεμάτε;
Λόγω του επαγγέλματος που ασκώ, δύσκολο καθαυτό, με οπλίζουν με δύναμη οι ίδιες οι δυσκολίες κάθε ασθένειας. Γι’ αυτό νιώθω ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση όταν ο ασθενής φεύγει θεραπευμένος από την κλινική.
Εχετε, όμως, κι άλλη μια άλλη αγάπη, πέραν της ιατρικής…
Ναι, εκτός από την ιατρική με συνεπαίρνει και η ενασχόληση με την πολιτική. Είμαι μέλος του Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας και παράλληλα μετέχω στις πολιτικές διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές ήμουν υποψήφια βουλευτής Αχαΐας, γιατί επιθυμώ και θέλω να προσφέρω στην κοινωνία πέρα και από την ιατρική.
Οι μέρες σας το δίχως άλλο είναι γεμάτες ένταση. Πώς χαλαρώνετε;
Μετά από κάθε έντονη μέρα, η επιστροφή στο σπίτι, η ενασχόληση με τα παιδιά αλλά και η προσωπική γυμναστική με ξεκουράζουν. Αρκετά συχνά κάνουμε περιπάτους στον Ερύμανθο, ενώ τα πιο πολλά βράδια, ένα βιβλίο βρίσκεται πάντα δίπλα μου.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
