Ζήτω που δεν καήκαμε

Κωνσταντίνος Μάγνης

Αντιγράφουμε από δελτίο τύπου του Δήμου Πατρέων:

• Τοπική Κοινότητα Καλλιθέας Από Γήπεδο και άνω  και Από Δεξαμενή και άνω.
• Πευκοδάσος Κεφαλόβρυσου Κρήνης
• Από Άγιο Κωνσταντίνο προς Ιερά Μονή Ομπλού (Κρήνη).
• Δάσος Καρκαλός Άνω Καστριτσίου σε θέσεις Μοχλός-Χάραδρος-Πασχαλιάνοι-Αγ. Παρασκευή-Γεφύρι Σώφαινας-Μοχλός.
• Ιππικός Όμιλος Πλατανιού έως Aνω Καστρίτσι.
• Δρέπανο – Άγιος Γεώργιος – Ανεμοδούρι (Καϊμακά).

Είναι οι ζώνες στις οποίες απαγορεύεται αυτές τις ώρες η κυκλοφορία, λόγω υψηλών θερμοκρασιών. Οσο λιγότερη ανθρώπινη δραστηριότητα στα μέρη αυτά, τόσο μικρότερη πιθανότητα να προκύψει αίτιο πυρκαγιάς, ένα αναμμένο τσιγάρο ή μια σπίθα από ένα αυτοσχέδιο μπάρμπεκιου. Αλλά και αν υπάρχει δόλιος εμπρηστής, απαγορεύοντας την κυκλοφορία του περιορίζεις τα περιθώρια κίνησης, υπό τον όρο βέβαια ότι περιφρουρείς. Και είναι αμφίβολο εάν η πολιτεία διαθέτει επαρκείς δυνάμεις για τέτοια επιτήρηση. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

Διαβάζουμε έναν πίνακα έξι περιοχών που ανήκουν στα όρια του Δήμου Πατρέων. Εξι περιοχών με γεωφυσική ομορφιά και οικολογική αξία. Οι περισσότεροι από εμάς είναι αμφίβολο εάν έχουμε υπόψη μας πάνω από τρεις και αν έχουμε βρεθεί σε πάνω από δύο. Πιθανότατα να μην το κάνουμε και εφεξής. Και δεν υπολογίζουμε τις περιοχές με φυσικές αρετές που περικλείει ο νομός μας: Η μεγάλη πλειοψηφία των αχαιών τις αγνοούμε και τις περιφρονούμε.

Η εκδρομική συνήθεια ήταν ψωμοτύρι για τους προγόνους μας. Η πόλη δεν τους κρατούσε, δεν είχε τίποτα να τους προσφέρει, δεν είχε καφενεία ευχάριστα και σημεία που να προσφέρονται για συναναστροφή. Αξιοποιούσαν το μεταφορικό μέσο που είχε παρέα και ξεχύνονταν στην ύπαιθρο. Γύρω στο ’50 το έκαναν και με τα πόδια. Υπερηφανεύονταν να λένε ότι πήγαιναν πεζοί στο Ρίο για μπάνιο, σαν να έκαναν κάτι εντελώς φυσικό.

Η δική μας γενιά απέκτησε και μεταφορικά μέσα αβέρτα, και δρόμους πλατιούς. Φτάνεις στα Καλάβρυτα σε σκάρτα τρία τέταρτα. Αν το έλεγες στους γονείς σου αυτό, θα νόμιζαν ότι έχεις γνωριμία με τον Σούπερμαν. Όμως το Σάββατό μας εγκλωβίζεται στα καφέ του πεζοδρόμου, βλέποντας ο ένας τους άλλους να περνούν, και θεωρώντας ότι αυτή η προσωπική έκθεση είναι ένα εργαλείο μιας χρήσιμης κοινωνικότητας.

Δεν ξοδεύουν όλοι τον χρόνο τους έτσι. Εχει πληθύνει ο κόσμος που έχει μετατρέψει σε συνήθεια ζωής την ποδηλασία στη φύση, την πεζοπορία στο βουνό και άλλα πιο προχωρημένα. Αλλά τους πολλούς, πάρα πολλούς, τους τρώει ο καπουτσίνο.

Η έξοδος στη φύση σε κάνει πλούσιο. Ο φυσικός κάματος είναι τεράστια υπόθεση. Η παρατήρηση, η όξυνση των αισθήσεων, η γνωριμία με εικόνες και ευωδιές, η ησυχία, η αναμέτρηση με έναν ήπιο κίνδυνο. Μας συνέβη τον καιρό της καραντίνας. Εκλεισαν τα καφέ, πήραμε τους δρόμους στα πάρκα και περιφερειακά και ανακαλύψαμε μια άλλη Πάτρα, με κρυμμένο πράσινο, γραφικότητες, μικρομαγείες και άλλα σαγηνευτικά. Αλλά μόλις ξαναφούντωσε η καθημερινότητα, ξαναπήγαμε να δηλώσουμε υποταγή στις παλιές συνήθειες, σαν το καναρίνι που επιστρέφει στο κλουβί αφού είχε ξεφύγει όταν το καθαρίζαμε (το κλουβί, όχι το καναρίνι).

Τι να ναι το Γεφύρι της Σώφαινας και τι το Ανεμοδούρι; Θα αφήσουμε τις απορίες αναπάντητες; Όταν βλέπεις λέξη που αγνοείς τη σημασία της, ανοίγει λεξικό. Όταν ακούς τοπωνύμιο απάτητο και άγνωστο για σένα, γιατί δεν κάνεις το ανάλογο; Η ελευθερία που δεν κάνεις χρήση των εκτάσεων και των ορίων που σου αφήνει, είναι χλωμή, χωλή και αδικαίωτη. Το ίδιο ακριβώς είσαι και εσύ. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν σε πειράζει. Οι έξι ζώνες αυτές δεν θα καούν ποτέ τους από σένα. Είσαι ένας πάγος εντός καύσωνα. Μια πέτρα.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News