Ανδρέας Μαζαράκης

Από πόσο καιρό έχουμε βαλθεί να κυνηγάμε τον χρόνο; Η γλυκιά παιδική ηλικία τελείωσε. Η εφηβεία ομοίως. Και μετά;

Μετά ήρθε το Πανεπιστήμιο, παντρευτήκαμε, ήρθαν τα παιδιά, γίναμε πια ενήλικες. Οι φίλοι εξαφανίστηκαν πίσω από τις δραστηριότητές τους, τις υποχρεώσεις τους. Δεν έχουμε πια καιρό. Είναι επιτακτική ανάγκη να τρέχουμε, να παράγουμε, να αυτοεπιβεβαιωνόμαστε, να γινόμαστε πιο πλούσιοι. Αναλωνόμαστε σ’ ένα διαρκές και ατελέσφορο κυνηγητό του χρόνου, χωρίς να κατανοούμε ποιος ακριβώς είναι ο σκοπός και ποιο το νόημα. Το κάνουμε ακόρεστα, ανικανοποίητα, εμμονικά, μην αφήνοντας στον ίδιο μας τον εαυτό τη δυνατότητα να χαρεί τίποτα.

Ο χρόνος είναι αναμφίβολα δυνάστης και το κυνήγι του γίνεται «δυναστότερο». Κι αυτή η άσβεστη πλεονεξία γίνεται βάσανο, μια διαρκής ψυχική απογοήτευση.

Αν αναπολήσουμε το παρελθόν, θα δούμε ότι έχουμε σπαταλήσει τσουβάλια χρόνου, να παίζουμε, να τρέχουμε, να σχεδιάζουμε, να μην κάνουμε τίποτα.

Για τα χρόνια της εφηβείας ούτε λόγος. Ηρεμα απογεύματα, βραδιές ολόκληρες να συζητάμε με τους φίλους μας, να φιλοσοφούμε, να ερωτευόμαστε, να κοιμόμαστε. Τι απόμεινε; Κι όμως εκείνος ο χρόνος κυλούσε πιο «δημιουργικά». Θα μου πείτε, είναι φυσικό, ο χρόνος να διαρκεί περισσότερο, να είναι πιο όμορφος, όταν είναι χαμένος χρόνος, όταν δεν τον έχουμε εκμεταλλευτεί στο έπακρον. Είναι σίγουρο ότι οι μέρες που τρέχουμε είναι γεμάτες, φορτωμένες από υποθέσεις, εξαφανίζονται. Χάνονται, όπως χάνεται, κυλάει, το νερό, μέσ’ απ’ τα δάκτυλά μας.

Πολύ απλά δεν τις ζούμε.

Τι απομένει στο τέλος;

Αν το καλοσκεφτούμε, ο μοναδικός χρόνος που ζούμε, που μας ανήκει, είναι εκείνος που χάνεται. Εκείνος του παιχνιδιού, του ανώφελου, της φλυαρίας, της ξεγνοιασιάς, του στοχασμού, της τέχνης, του έρωτα. Το κενό που έχουμε μέσα μας, μόνο απ’ αυτούς τους «δρόμους» μπορούμε να το ψηλαφίσουμε και να το υπερβούμε.

Με μια κουβέντα, ζω όταν γράφω ανέμελα, όταν ταξιδεύω χωρίς επαγγελματική ενασχόληση, παίζω με τα εγγόνια μου και είμαι αληθινός. Ζω όταν αγαπάω την Αντιγόνη, διαβάζω ένα βιβλίο, πίνω καφέ με τους φίλους μου, ή στέκομαι για να απολαύσω μια ιστορία από έναν ηλικιωμένο.

Ζω όταν ξυπνάω αργά, όταν αναβάλω ένα ραντεβού, όταν προσκαλώ σε γεύμα ένα άτομο που αγαπάω, όταν βρίσκω τον χρόνο να κοιτάξω τον ουρανό και να μετρήσω τ’ αστέρια. Πεθαίνω, αντίθετα, όταν πιστεύω ότι η πραγματικότητα είναι αυτή που φαίνεται, ότι είναι σημαντικό να τα προλαβαίνω όλα, να βρίσκομαι παντού, να φτάνω πρώτος, να δουλεύω περισσότερο, να παράγω περισσότερο.

Πεθαίνω, όταν έχω να κάνω χίλια πράγματα, όταν δεν έχω χρόνο για τους φίλους μου, για να διαβάσω ένα βιβλίο, για ν’ αγαπήσω. Με μια λέξη για να ζήσω.
Κυριακή -μέρα αφιερωμένη στον εαυτό μου- δεν ξέρω εσείς, μα εγώ την έχω βρει άνετα. Φουσκώνω το ποδήλατο και κάνω πεντάλ σιγά-σιγά. Κι αν δεν τα καταφέρνω, κατεβαίνω και σπρώχνω. Για ορθοπεταλιές ούτε συζήτηση. Από Δευτέρα πηγαίνω εντελώς χαλαρά. Πηγαίνω, δεν έχει σημασία πού. Και όμως έχει!

Πάω να ξαναπάρω πίσω τον χρόνο μου, τη ζωή μου, τον χρόνο της ζωής μου!

Δείτε επίσης:

• Πόλεμος στο Ισραήλ: Το Κατάρ θα δώσει πληροφορίες σήμερα για ομήρους της Χαμάς
• Που θα δείτε Ελλάδα-Γαλλία και προκριματικά Euro
• Στη Μαδρίτη την Τετάρτη ο Γεραπετρίτης για τη Σύνοδο ΥΠΕΞ Med-9
• Δένδιας: Ζήτησε έρευνα για το «Βέλος»

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News