«Ηρακλής Μαινόμενος» στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας: Ένας θεός στο χείλος της τρέλας 

Δήμητρα Κουτροπούλου

Και η δεύτερη παράσταση στην Πάτρα μας χάρισε μια αξέχαστη εμπειρία, καθώς το αρχαίο δράμα “Ηρακλής Μαινόμενος” ζωντάνεψε στη σκηνή με τρόπο που μόνο το θέατρο μπορεί να επιτύχει. Σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας, έρχεται ξανά ο Ευριπίδης, μέσα από τις λέξεις του, να μεταφέρει την τραγικότητα και την εσωτερική πάλη του Ηρακλή, στήνοντας ένα συλλογικό κλίμα οδύνης.

Η συγκεκριμένη παραγωγή με πρωταγωνιστές τους ηθοποιούς, Πυγμαλίων Δαδακαρίδη, Γιώργο Γάλλο και Στεφανία Γουλιώτη, κατάφερε να συλλάβει αυτήν την πολυπλοκότητα της θνητής μας φύσης με μοναδική ακρίβεια. Ο Ηρακλής παρουσιάζεται ως ήρωας που αγωνίζεται ενάντια στην τυραννία του Λύκου. Η παράσταση αναδεικνύει τις αντιθέσεις ανάμεσα στη θεομάχο αφροσύνη του Ηρακλή και στην ευσέβεια του Θησέα, καθώς και την αναζήτηση εκδίκησης και δικαιοσύνης από τον Ηρακλή για τις αδικίες που διαπράχθηκαν εναντίον της οικογένειάς του.

Το κοινό τη μια δικαιολογεί και την άλλη διχάζεται ανάμεσα στην διττή υπόσταση του ημίθεου ή του θνητού τελικά άντρα. Αναρωτιέται και παλεύει να αποκαταστήσει δικαιοσύνη σε μια στιγμή παραφροσύνης. Την ίδια στιγμή που ο Καραντζάς επιλέγει ξεκάθαρα να αφηγηθεί την ανθρώπινη διάσταση του Ηρακλή, η κινησιολογία ντύνει εμφατικά την αισθητική αφού οι υποκριτές μιμούνται «φαρσί» την αρχαία γλώσσα και κυρίως αυτή του σώματός τους.

Οι ερμηνείες ήταν πραγματικά καθηλωτικές. Ο Δαδακαρίδης που ενσάρκωσε τον Ηρακλή με μια βαθιά κατανόηση της εσωτερικής του σύγκρουσης και της τραγικής του μοίρας, καταφέρνει να μας μεταδώσει την εύθραυστη φύση της ανθρώπινης κατάστασης που εξομολογήθηκε με κυνικότητα και οδύνη. Λίγο πριν γίνουμε μάρτυρες στο χείλος της τρέλας, γίναμε παρόντες μιας μοντέρνας σκηνοθεσίας που προσέφερε μια νέα διάσταση στο έργο. Αναδεικνύοντας την ανθρώπινη πλευρά των χαρακτήρων και συνθέτοντας μια ατμόσφαιρα ενσυναίσθησης και προβληματισμού.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια, παρότι σύγχρονα, μας μετέφεραν με μαεστρία στην αρχαιότητα, δημιουργώντας ένα διαχρονικό πλαίσιο που επέτρεψε την αβίαστη σύνδεση του τραγικού παρελθόντος με το παρόν. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η χρήση του φωτισμού, η οποία δεν ήταν απλώς λειτουργική, αλλά καλλιτεχνική και συμβολική. Το φως του Φώτη Σιώτα, άλλοτε απαλό και άλλοτε εκτυφλωτικό, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ένταση των συναισθημάτων, δημιουργώντας μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα. Φυσικά, ο Χορός, που αποτελείται από πέντε άνδρες, λειτούργησε όχι μόνο ως αφηγητής αλλά και ως συναισθηματικός αγωγός για το κοινό, προσφέροντας του μια ορμητική και συγχρονισμένη φωνή που αντικατοπτρίζει την ανησυχία, τον φόβο, αλλά και την μακροχρόνια ελπίδα.

Ειδικότερα τις στιγμές όπου η κατάσταση ήταν κρίσιμη σχολίαζαν τις αποτρόπαιες πράξεις του Λύκου, καθώς η φωνή τους αντανακλούσε την αλήθεια με αμεσότητα, όσο εξέφραζαν την απελπισία που νιώθουν οι ίδιοι ως θεατές της (αυτό)καταστροφής που εκτυλίχτηκε μπροστά τους . Η μόνη μικρή αστοχία ήταν η σκηνή με τη Λύσσα και την Ίρις, όπου η ακουστική παρουσίασε κάποια προβλήματα καθώς δεν πέτυχε μάλλον ο αρχικός στόχος. Ωστόσο, αυτό το τεχνικό ζήτημα δεν στάθηκε ικανό να μειώσει την συνολική δύναμη και ποιότητα της παράστασης.

Η παραγωγή αυτή του “Ηρακλής Μαινόμενος” δεν ήταν απλώς μια αναπαράσταση, αλλά μια ζωντανή απόδειξη της αέναης γοητείας του αρχαίου δράματος. Έτσι κι αλλιώς, πρώτος απ’ όλους έγραψε το επιμύθιο για τους θνητούς ο ίδιος ο Ευριπίδης… λέγοντας πως «Όποιος κατορθώσει να ξεφύγει από την οργή του εκδικητή δαίμονα, θεωρείται ο πιο ευτυχισμένος».

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News