Ζ. Φίτσιου: «Πίσω από το Ολυμπιακό μετάλλιο, κρύβεται μια μεγάλη ιστορία»

Βαγγέλης Γερογιάννης

Πριν από σχεδόν ενάμιση μήνα, η Ζωή Φίτσιου και η Μιλένα Κοντού κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών προσθέτοντας τότε το τέταρτο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού για την Ελλάδα.

Η κωπηλασία άνοιξε τον δρόμο, αφού λίγα λεπτά νωρίτερα οι Παπακωνσταντίνου και Γκαϊδατζής είχαν κατακτήσει επίσης την Τρίτη θέση στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών, μόλις στην πρώτη τους συμμετοχή.
Τότε όλα τα φώτα στράφηκαν πάνω τους. Λίγες ημέρες μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων, η Ζωή Φίτσιου ταξίδεψε στον Καναδά για να πάρει μέρος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, όμως λίγοι το γνώριζαν. Και ακόμα πιο λίγοι έμαθαν ότι η 29χρονη αθλήτρια κατέκτησε εκεί το ασημένιο μετάλλιο.
Πίσω από κάθε διάκριση κρύβεται σχεδόν πάντα μια πονεμένη ιστορία και η Ζωή Φίτσιου δεν αποτελεί εξαίρεση. Αναγκάστηκε να σταματήσει για έξι χρόνια το άθλημα που αγαπούσε πολύ και όλα έδειχναν πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση να επανέλθει τουλάχιστον σε υψηλό επίπεδο.
Κι όμως, όπως λέει η ίδια, όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Σχεδόν κάθε βράδυ ονειρευόταν ότι προπονείται με την Εθνική ομάδα, ότι έχει μπει ξανά στη δράση. Μέχρι που το όνειρο έγινε πραγματικότητα.

Όχι μόνο μπήκε ξανά στη δράση, επανήλθε γρήγορα σε υψηλό επίπεδο, άρχισε να συνειδητοποιεί ότι είναι ικανή για μια μεγάλη διάκριση και παρότι δεν κατάφερε να πάρει την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, ήταν σίγουρη από τότε ότι στο Παρίσι θα γράψει ιστορία. Και το έκανε. Απολαυστική Ζωή Φίτσιου.

Πώς κύλησε η περίοδος μετά την κατάκτηση του μεταλλίου μέχρι σήμερα;
«Είναι μια περίοδος που δεν είχα φανταστεί, διαφορετική από κάθε άλλη. Είναι κάτι πολύ καινούργιο για μένα. Δεν γίνεσαι Ολυμπιονίκης κάθε ημέρα. Γνωρίζουμε πολλούς νέους ανθρώπους, αλλά θέλουν και πολλοί να μας γνωρίσουν και αυτό δεν είναι κάτι που συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια».
Kάτι πρωτόγνωρο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια…
«Ναι, γιατί είναι και η κωπηλασία ένα άθλημα πολύ παραμελημένο, δεν το γνωρίζει πολύς κόσμος. Οταν γίνεται ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που θα μάθουν ότι η Φίτσιου πήρε αργυρό μετάλλιο για παράδειγμα, ενώ με τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι αλλιώς».
Αισθάνθηκες μετά το μετάλλιο ότι έγινες περισσότερο ορατή;
«Εχει να κάνει με το άθλημα, δεν έχει να κάνει με μένα. Ο κόσμος άκουσε τέσσερα παιδιά της κωπηλασίας ότι πήραν μετάλλιο στο Παρίσι και είναι πολύ ωραίο να αναγνωρίζεται το άθλημά μας. Αυτό μας απασχολεί περισσότερο και όχι τόσο πολύ ο εαυτός μας».
Μην μου πεις ότι δεν απολαμβάνεις την αναγνωρισιμότητα…
«Εννοείται ότι την απολαμβάνω, αλλά πραγματικά έτσι νιώθω απέναντι στο άθλημα».
Ποιο είναι το περίεργο που σου έτυχε μετά την κατάκτηση του μεταλλίου;

«Μια εβδομάδα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αναχωρήσαμε για τον Καναδά για να πάρουμε μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Φτάνουμε στο αεροδρόμιο εκεί και καθώς προχωράω, έρχονταν κοντά μου διάφοροι άνθρωποι και μου ζητούσαν να βγάλουμε φωτογραφία! Την πρώτη φορά θεώρησα ότι άκουσαν κάτι μέσα στο αεροπλάνο και με πλησίασαν. Τη δεύτερη το ίδιο. Μετά όμως δεν άντεξα και ρώτησα κάποιον: “Συγνώμη, μπορείτε να μου πείτε από πού με γνωρίζετε;”. Και μου λέει “από τους Ολυμπιακούς Αγώνες”. Και έπαθα πλάκα. Γίνεται και στην Ελλάδα, αφού κάποιος μας ανακοινώσει. Στον Καναδά ήταν περίεργο και ωραίο. Το απόλαυσα πολύ».
Εμείς βλέπουμε τον αθλητή ή την αθλήτρια να χαίρεται με το μετάλλιο χωρίς να γνωρίζουμε πόσο έχει προσπαθήσει. Ποια είναι η δική σου ιστορία πίσω από το μετάλλιο;
«Κρύβεται μια μεγάλη ιστορία, πολλών χρόνων. Ξεκίνησα το 2009 λόγω του πατέρα μου που είναι προπονητής κωπηλασίας και δέθηκα πολύ γρήγορα με το άθλημα. Το 2013 σταμάτησα γιατί έπρεπε να δώσω Πανελλήνιες. Σταμάτησα να ασχολούμαι χωρίς να το θέλω. Την επόμενη χρονιά συνέχισα να κάνω διάφορα αθλήματα και κρατούσα το σώμα μου σε μια καλή κατάσταση. Σκεφτείτε ότι επέστρεψα στο άθλημα το 2019. Ηξερα όμως να πιέζω τον εαυτό μου και να θέτω υψηλούς στόχους στην προπόνηση. Το έκανα ασυνείδητα, αλλά με βοήθησε. Δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα γυρίσω πίσω. Με πονούσε που σταμάτησα να κάνω αυτό που θέλω, είχα όνειρα, είχα απωθημένα, επιθυμίες. Πολλές φορές στον ύπνο μου έβλεπα ότι ήμουν σε ένα κοινόβιο και κάνω προπόνηση με τον προπονητή μας Τζιοβάνι Ποστιλιόνε. Δεν πίστευα ότι θα γίνει. Και όταν ξυπνούσα το πρωί έλεγα “άστο Ζωή έχει τελειώσει αυτό”».
Τελικά έγινε όμως…
«Και ξαφνικά ήρθαν τόσο μόνα τους όλα. Βρέθηκα ξανά με κουπιά στα χέρια και σιγά – σιγά μέσα σε κάτι μήνες άρχισα να σκέφτομαι ότι μπορώ να πάω στο Τόκιο. Επανήλθα πολύ γρήγορα. Δυστυχώς, δεν πήγα στο Τόκιο, αλλά πήγα στο Παρίσι. Μετά την αποτυχία πρόκρισης στο Τόκιο, την ίδια ημέρα είπα στον προπονητή μου ότι θα πάω στο Παρίσι».
Πότε άρχισε να μπαίνει το μετάλλιο στο μυαλό σου;
«Το μετάλλιο ήταν κάτι πολύ μακρινό γιατί αρχικά στόχος ήταν να πάρω την πρόκριση. Στο άθλημά μας είναι δύσκολη η πρόκριση, δεν είναι απλό. Ο προπονητής μου μας έλεγε συνέχεια ότι μπορούμε το μετάλλιο. Ηρθε η πρόκριση και αρχίσαμε και εμείς να το σκεφτόμαστε. Βλέπαμε ότι οι χρόνοι μας είναι πολύ γρήγοροι, ο προπονητής είχε μεγάλη πίστη σε εμάς, το θέλαμε πολύ, οπότε αρχίσαμε να πιστεύουμε στο όνειρο».
Τι σκέφτεσαι την ώρα του αγώνα;
«Μου αρέσει πολύ αυτή η ερώτηση γιατί κανείς δεν μου την έχει κάνει. Την ώρα του αγώνα σκέφτεσαι πολύ τις κινήσεις που κάνεις, να γίνουν απόλυτα σωστά και τεχνικά για να αποδώσεις όσο καλύτερα μπορείς. Πρέπει με τον σωστό τρόπο να γυρίσω το κουπί μου, να πιέσω το πόδι μου και να πιέσω τον κορμό. Είναι κάτι που το επαναλαμβάνεις αμέτρητες φορές, αλλά πρέπει να το σκεφτείς για να το κάνεις σωστά. Εστιάζεις στο ότι πρέπει να ρυθμίσεις σωστά τις ανάσες σου και πολλά άλλα. Παράλληλα παλεύεις με το μέσα σου και να δείξεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να το κάνεις, αλλά και να κοιτάζεις και τους αντιπάλους».
Φαντάζομαι ότι με το μέσα σου παλεύεις σε ολόκληρη την προετοιμασία, όχι μόνο στον αγώνα;
«Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα και αυτό που ξεχωρίζει έναν καλό αθλητή από έναν πρωταθλητή. Για μένα ο Ολυμπιονίκης έχει ψυχή και μυαλό. Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το πνευματικό κομμάτι και πρέπει να είσαι νικητής και εκεί».
Το πνευματικό κομμάτι εξελίσσεται κατά τη διάρκεια του πρωταθλητισμού ή εξαρτάται από το αν έχει αναπτύξει ο κάθε αθλητής;
«O πρωταθλητισμός είναι μία τριβή με τον εαυτό σου. Με σένα και με τη σκέψη σου, πολλές ώρες της ημέρας. Παλεύεις με τον εαυτό σου που θέλει να τα παρατήσει, που νομίζει πως ζορίζεται. Και όλο αυτό σε κάνει έναν σκληρό άνθρωπο, αλλά όχι με την κακή έννοια. Είναι σαν το διαμάντι που υποβάλλεται σε τόση επεξεργασία, που τελικά βγαίνει κάτι πολύ όμορφο».
Τι ωραίο αυτό που είπες… Σε κάνει σκληρό και στις προσωπικές σου σχέσεις;
«Δημιουργείται μια απόσταση με τους δικούς μας ανθρώπους λόγω απουσίας. Παράλληλα, όμως, αν διάλεγα να εργαστώ στο εξωτερικό, θα ίσχυε το ίδιο. Κρατάω τις επαφές με τους δικούς μου πολύ συνειδητά και στο επίπεδο που χρειαζόμαστε όλοι μας. Σίγουρα μου λείπουν, αλλά από κάποια φάση και μετά ο καθένας παίρνει τον δρόμο του και φτιάχνει τη ζωή του. Εγώ έχω επιλέξει να το κάνω μ’ αυτόν τον τρόπο».
Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο μίλησε τηλεφωνικά μετά την κατάκτηση του μεταλλίου;
«Με τα αδέλφια μου, γιατί όλοι οι άλλοι δικοί μου άνθρωποι ήταν εκεί και παρακολούθησαν τον αγώνα μου.
Μόλις καταλάγιασε η χαρά, ποιες ήταν οι σκέψεις σου;
«Μπήκα αμέσως σε mood Παγκοσμίου πρωταθλήματος, δεν σκέφτηκα τίποτα. Μόλις γύρισα Θεσσαλονίκη μετά τον Καναδά, τότε σκέφτηκα ξανά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μου ήρθαν ξανά στο μυαλό μου όλες οι στιγμές που ζήσαμε στο Παρίσι».
Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο;
«Εχω πετύχει το μεγαλύτερό μου όνειρο αυτή τη στιγμή. Θα ήθελα να γίνει η κωπηλασία εθνικό άθλημα. Θα ήθελα πολλά παιδιά να το γνωρίσουν γιατί πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει στην παιδεία της χώρας, όπως και άλλα αθλήματα με τα οποία δεν ασχολείται ο κόσμος. Θέλω πολύ να βοηθήσω σ’ αυτό».
Πότε ξεκινάει η προετοιμασία για τους επόμενους Ολυμπιακούς;
«Αυτή τη στιγμή είμαι σε μία κατάσταση που έχω πιέσει τον εαυτό μου να μην σκέφτεται, να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν. Μ’ αρέσει να απολαμβάνω την κάθε ημέρα χωρίς να περιμένω κάτι. Δεν έχει νόημα να σκεφτώ το μέλλον τώρα. Θα μου δείξει η ζωή πώς πρέπει να κινηθώ. Σίγουρα δεν πρόκειται να σταματήσω αυτό που κάνω και ούτε μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς την κωπηλασία».

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News