Ρούφας: «Πέρασαν αρκετά χρόνια για να το αποβάλω» – Καταγγέλει παρενόχληση στα 21
Ο…«προϊστάμενος της Εισαγγελίας της Λάρισας» (στις «Αγριες Μέλισσες») είναι απ’ τους βασικούς υποψήφιους για τη θέση του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας! Ενα πρόσωπο ιδιαίτερα γνώριμο στους ψαγμένους του χώρου. Γιώργος Ρούφας. Ετών 44. Γέννημα-θρέμμα Αιγιώτης.
Σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας, απόφοιτος της ανωτέρας δραματικής σχολής «ΕΜΠΡΟΣ». Από τους πλέον χαρισματικούς σκηνοθέτες της νέας γενιάς.
Εχει στο βιογραφικό του συνεργασίες με ονόματα μύθους του ελληνικού θεάτρου, έχει παίξει και στην Επίδαυρο, έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλά δημοφιλή θεατρικά και τηλεοπτικά, εδώ και οκτώ χρόνια υπηρετεί πιστά τον ρόλο του σκηνοθέτη και εσχάτως μπήκε και στις «Αγριες Μέλισσες», υποδυόμενος τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Λάρισας! Απ’ αυτόν εξαρτάται αν θα μπει μέσα ο θρυλικός Βόσκαρης!
Στην κουβέντα μας, κι εδώ βγήκε είδηση, αποκαλύπτει και εξομολογείται για πρώτη φορά ότι σε ηλικία 21 ετών έπεσε κι αυτός θύμα ενός… αντίστοιχου Βόσκαρη, που όμως στην περίπτωσή του έμεινε μόνο στα λόγια. Και φυσικά μιλάει για το μαύρο σύννεφο που έχει σκεπάσει τον καλλιτεχνικό χώρο με αφορμή την υπόθεση Λιγνάδη αλλά και τις καθημερινές καταγγελίες που σκάνε συνεχώς.
Είναι ειλημμένη η απόφασή σας να καταθέσετε φάκελο υποψηφιότητας για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας;
«Ναι, είναι μία σκέψη χρόνων. Εδινα πάντα προτεραιότητα στο θέατρο, κλείνω πλέον 20 χρόνια στον χώρο, η εμπειρία μου και η δουλειά μου στο σανίδι με κάνουν να νιώθω έτοιμος. Η θέλησή μου να αναλάβω έναν τέτοιο φορέα δεν είναι απόφαση στιγμής ή μέρας, αλλά πολλών χρόνων. Κι έτσι πρέπει να λειτουργούμε. Να κάνουμε πράγματα μόνο όταν είμαστε έτοιμοι να τα υπερασπιστούμε.
Υπάρχει πρόσωπο στο συγκεκριμένο πόστο που αποτελεί πρότυπο για εσάς;
Ο Γιάννης Βόγλης. Αυτόν έχω ως ίνδαλμα. Θυμάμαι από μικρό παιδί πώς μιλούσε για το όραμά του για το ΔΗΠΕΘΕ. Ηταν μοναδικός σε ήθος, αξιοπρέπεια. Και δεν το λέω λόγω συγγένειας (ΣΣ η θεία του Γιώργου Ρούφα έχει παντρευτεί τον γιο του Γιάννη Βόγλη). Διαχειριζόταν ιδανικά έναν φορέα όπως το ΔΗΠΕΘΕ. Ξέρετε, υπάρχει πολλές φορές μια τοξικότητα πίσω από ένα τεράστιο εγώ. Αυτό που παίρνω ως παράδειγμα από τον Γιάννη Βόγλη, από τον Νικήτα Τσακίρογλου, από τον Θύμιο Καρακατσάνη, είναι πως δεν ήθελαν ν’ αποδείξουν κάτι. Δεν είχαν κάτι ως απωθημένο. Αγαπούσαν την τέχνη και θεωρούσαν ως πιο σημαντικό όχι τον εαυτό τους αλλά τον άλλο, τον συναγωνιστή, τον συνάνθρωπο.
Μια και είπατε εσείς τη λέξη, ο χώρος σας έχει γεμίσει τοξικότητα τον τελευταίο καιρό…
Πρέπει αυτή η βία, η τοξικότητα να φύγει απ’ τον χώρο μας. Το θέατρο είναι ο καλύτερος χώρος συνεύρεσης ψυχών και μέσα από αυτή την κάθαρση θα αποκτήσει ξανά τις αξίες του επειδή εμείς ως κοινωνία το έχουμε ανάγκη. Το όραμά μου σε μια θέση όπως του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ είναι να μεταλαμπαδεύσω αυτές τις αξίες και να χτίσω κάτι μέσα στην κοινωνία. Μ’ ενδιαφέρει, εάν φυσικά κριθώ κατάλληλος, πώς το ΔΗΠΕΘΕ θα αποκτήσει άμεση επαφή με την κοινωνία και θα γίνει στέγη όλων των τεχνών. Ζούμε σε μια εποχή που έχουν κλείσει όλα τα Θέατρα. Δεν υπάρχει πολιτισμός, αλλά μόνο μέσα απ’ τον πολιτισμό θα θωρακίσουμε την κοινωνία με αξίες.
Ο χώρος σας δέχεται αλλεπάλληλα και ισχυρά πλήγματα. Πώς θα καταφέρει να ξανασταθεί όρθιος;
Είμαι πολύ περήφανος που βρίσκομαι στον χώρο κι ας αποκαλύπτονται γεγονότα που συμβαίνουν εδώ και πολλά χρόνια. Ο Θύμιος Καρακατσάνης μού έχει μεταφέρει φρικαλέα περιστατικά που βίωσε. Κι όμως, και αυτοί οι άνθρωποι επιβίωσαν μέσα απ’ την τέχνη τους. Δεν με ανησυχεί το σκηνικό. Θεωρώ ότι καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται. Μιλάμε για ένα ξεκαθάρισμα αξιών και επανατοποθέτηση όρων για να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Εχουμε τελματώσει με όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα. Το θέατρο πρέπει να σταθεί στα πόδια του με τους ανθρώπους που έχουν κρατήσει την αξιοπρέπεια και το ήθος τους σε υψηλό επίπεδο. Δεν υπάρχει μόνο το σκοτάδι στο θέατρο, που βλέπετε τώρα. Σε καλό θα βγουν όλα αυτά. Τόσα χρόνια υπήρχε, όχι ανεξήγητα, μια συγκάλυψη. Γιατί, όμως, πρέπει να σιωπούμε σε κάτι που μας έχει πληγώσει και συνεχίζει να μας πληγώνει; Γιατί να αφήνουμε αυτές τις πληγές ανοιχτές;
Εσείς τι εξήγηση δίνετε γι’ αυτή τη σιωπή;
Δεν είχαν το θάρρος να μιλήσουν. Αυτό που συνέβη με την Μπεκατώρου ήταν το έναυσμα. Ισως η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη, ως τώρα, να το διαχειριστεί όλο αυτό. Τώρα βλέπετε ότι υπάρχει οικουμενική αποδοχή στις καταθέσεις και αποκαλύψεις όσων είχαν πέσει θύμα βίας. Οταν κάτι είναι πολύ προσωπικό, γίνεται και οικουμενικό.
Θα μου επιτρέψετε να ρωτήσω κάτι προσωπικό; Εσείς έχετε πέσει ποτέ θύμα τέτοιου είδους περιστατικού;
Οταν ήμουν στη Δραματική Σχολή «Εμπρός», είχα δεχθεί μια ενόχληση καθαρά σεξουαλικού τύπου. Ο δράστης δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή, άρα δεν υπάρχει λόγος ν’ αναφέρω τ’ όνομά του. Ηταν κάτι που με είχε σοκάρει, με είχε κλειδώσει. Μ’ είχε αφήσει άφωνο… Μπαίνοντας στο 2ο έτος της Δραματικής, στα 21 μου. Κανονικά θα έπρεπε να είχα φύγει από τη Σχολή και πέρασε τότε απ’ το μυαλό μου να τα παρατήσω. Ομως βρήκα τη δύναμη, σκέφτηκα πολύ και το εξέλαβα ως ένα μεμονωμένο περιστατικό που έπρεπε να το απομονώσω. Πέρασαν πολλά χρόνια για να το αποβάλω… Ειδικά στο μάθημα του συγκεκριμένου δεν ξαπαπάτησα. Θυμάμαι, πάντως, πως αφού πέθανε, τον είδα στον ύπνο μου ένα βράδυ και του είπα…σε συγχωρώ. Ημουν παιδί που δεν μάσαγα τότε, δεν έκανα εκπτώσεις σ’ αυτό που ήθελα. Το περιστατικό ήταν πέρα από μένα, με βάραινε, αλλά επειδή ο στόχος μου και το όνειρό μου σ’ εκείνη τη Σχολή ήταν άλλα, μπήκα στη διαδικασία να το ερμηνεύσω ως μεμονωμένο. Εγώ ήθελα πάντα να ξέρω για ποιο λόγο ήμουν στο θέατρο και για ποιο λόγο έχω έναν ρόλο και συμμετέχω σε μια παράσταση. Ηθελα να κοιμάμαι ήσυχος το βράδυ, ότι κανείς δεν μου κάνει χάρη. Και τώρα, μετά από οκτώ χρόνια σκηνοθεσίας, πείστηκα ότι αυτό αξίζει: Να κάνεις τον άλλο αυτόφωτο στη σκηνή, ότι είναι εκεί με την αξία του και πρεσβεύει τα πιστεύω του κι όχι έχοντας υποχωρήσει σε κάτι που δεν τον αφήνει να κοιμηθεί το βράδυ…
Ο δράστης, έχοντας και εξουσία τότε στη Σχολή, πώς σας φερόταν μετά;
Ηταν εριστικός απέναντί μου, ήθελε μόνιμα να με μειώνει. Αλλά σας είπα. Τον απομόνωσα κι εκείνον και το περιστατικό. Γιατί ήθελα να φτάσω στον προορισμό μου, όπως και έγινε.
Εδώ και μερικές εβδομάδες σας βλέπουμε στις «Αγριες Μέλισσες», στον ρόλο του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Λάρισας… Γιατί θεωρείτε πως έχει τόσο μεγάλη απήχηση το σίριαλ στο κοινό;
Η δραματουργία του και το σενάριο γράφονται με τέτοιο τρόπο που αναπτύσσουν ιδιαίτερους χαρακτήρες. Είναι μια σχεδόν οικογενειακή υπόθεση, μια οικογενειακή συνθήκη. Οι ηθοποιοί είναι όλοι άνθρωποι του θεάτρου, έχουν εξελίξει την υποκριτική τους τέχνη μέσα από το θέατρο και έχουν όλοι ένα κοινό σκοπό. Μια προσωπική κατάθεση ψυχής και μια αλήθεια που αποκτά οικουμενικότητα, γι’ αυτό έχει τέτοια επιτυχία. Δείτε όμως και κάτι ακόμα: Πόσο επίκαιρο είναι το σενάριο και αυτό που συμβαίνει με τον Βόσκαρη και τη Σταμίρη. Δείτε τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και δείτε τη μάχη Βόσκαρη-Ελένης. Μήπως και το ίδιο το σίριαλ βοήθησε να δει η κοινωνία μας κάποια πράγματα διαφορετικά; Η τέχνη του θεάτρου και της τηλεόρασης είναι να ενδυναμώνει την κοινωνία και να της δείχνει πράγματα που δεν είναι εύκολο να τα αποδεχθεί.
Υπάρχει κάτι που σας δένει με τον ρόλο που παίζετε;
Εχω μια ιδιαίτερη αγάπη για τους χαρακτήρες που έχω παίξει. Ολοι οι χαρακτήρες έχουν ένα κομμάτι από μένα, γι’ αυτό όλους τους αγαπάω. Ο συγκεκριμένος ρόλος με ιντριγκάρει, γιατί έχει το ήθος, τη θέση, το σθένος να κυνηγήσει ένα έγκλημα. Είναι συμβουλευτικός ρόλος στον εισαγγελέα του Διαφανίου, στον Σπύρο Σταμούλη…
Εννοείτε τον Αλέξη Γραμματικό, για να καταλαβαίνει κι ο κόσμος καλύτερα, έτσι;
Ναι, τον Αλέξη εννοώ! Μαζί θα προσπαθήσουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη, να φανεί αμερόληπτη.
Τελικά θα τον κλείσετε στη φυλακή τον Βόσκαρη;
«Είναι πάρα πολλά τα εμπόδια. Ο ίδιος ο Βόσκαρης είναι ένας άνθρωπος που προέρχεται από τον χώρο, ως αξιωματικός της Χωροφυλακής, ξέρει να χειρίζεται τους νόμους, τις νομοθεσίες και είναι πολύ δύσκολος αντίπαλος…
Δεν μου απαντήσατε όμως…
Μας έχουν απαγορεύσει να λέμε το παραμικρό…
Θα τελειώσει το σίριαλ, πάντως, και προβλέπω ότι κάθε ηθοποιός θα ταυτιστεί για καιρό μετά με τον ρόλο του στις «Αγριες Μέλισσες». Κι εσάς θα σας λένε «ο εισαγγελέας…».
Εύχομαι να μη γίνει… Η τέχνη δεν σταματάει σ’ ένα ρόλο, δεν στιγματίζεται σε έναν ρόλο. Εγώ, για παράδειγμα, έχοντας παίξει από Αριστοφάνη μέχρι Τσέφοχ και Σαίξπηρ, πιστεύω ότι είναι ωραίο να ταυτίζεται ο ηθοποιός με ένα ρόλο, αλλά όχι για πολύ. Δεν θα ήταν κρίμα ο Βασίλης Μπισμπίκης, που είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός, να μείνει ως Βόσκαρης ή ο Λεωνίδας Κακούρης ως Δούκας; Για μας κάθε ρόλος είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας αλλά όχι όλος ο εαυτός μας.
Υπάρχει ρόλος που ζηλεύετε στο σίριαλ;
Θαυμάζω τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο. Τον δάσκαλο, σας προλαβαίνω… Ο Δημήτρης είναι απ’ την Πάτρα, γνωριστήκαμε στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, στην πρώτη μου σκηνοθεσία, το 2013. Μόλις είχε τελειώσει τη Δραματική Σχολή. Ηταν ο πρωταγωνιστής στην παράσταση που είχα σκηνοθετήσει. Το «online». Θαυμάζω τον ρόλο του στις «Μέλισσες», είμαστε της ίδιας υποκριτικής σχολής. Θαυμάζω πολύ και τον Βασίλη Μπισμπίκη. Εχουν καταφέρει και οι δύο να κάνουν τον χαρακτήρα τους τόσο πολύπλευρο.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
