Η «περιπέτεια» και ο τραυματισμός του Νίκου Μπουντούρη στην Ολυμπιάδα
«Να θυμάσαι ότι τον πόνο τον αισθάνεται ο καθένας μόνος του»
Εκπληκτικό post από τον Νίκο Μπουντούρη που διηγήθηκε με μοναδικό τρόπο το πως διαχειρίστηκε έναν τραυματισμό όταν αγωνίστηκε στην Ολυμπιάδα και μάλιστα χωρίς να καταλάβει κανείς το παραμικρό!
Αναλυτικά τα όσα ανέφερε έχουν ως εξής:
«Δύο χρόνια πριν να σταματήσω να παίζω μπάσκετ ως επαγγελματίας , στα 35 μου, είχα την τιμή να παίξω στην Ολυμπιάδα Πάτρας.
Ήταν πολύ παράξενη χρονιά για μένα. Ήταν η μόνη αγωνιστική περίοδος που δεν είχα ξεκινήσει σε κάποια ομάδα από την καλοκαιρινή προετοιμασία. Υπέγραψα θυμάμαι Δεκέμβριο. Αυτό έγινε γιατί για 6 μήνες περίπου ήμουν στην Ρουμανία και ασχολούμουν με το Real estate σε μια επιχειρηματική μου προσπάθεια τότε.
Κρατούσα επαφή με το μπάσκετ, αφού έκανα περίπου 4 προπονήσεις την εβδομάδα σε κάποιες ομάδες στην Ρουμανία και στην Ελλάδα. Επίσης γυμναστήριο με βάρη και τρέξιμο.
Όλα αυτά όμως δεν ήταν ικανά να με κρατήσουν σε μια κατάσταση όπως εγώ είχα συνηθίσει. Τον Δεκέμβριο ο συνεργάτης και φίλος Τάσος Δελημπαλταδάκης, μου φέρνει μια πρόταση για να παίξω στην Πάτρα, για 4 μήνες περίπου, μέχρι το τέλος του Πρωταθλήματος. Τα λεφτά ήταν πολύ καλά, η ομάδα ήταν σε ένα καλό επίπεδο- με ελάχιστες νίκες βέβαια- οπότε δέχτηκα.
Το μόνο που με ρώτησε ο Τάσος, ήταν αν είμαι σε καλή φυσική κατάσταση.
“Φυσικά” απάντησα εγώ.
-“Ελπίζω να μην πάθεις κανένα τράβηγμα και ξεφτιλιστούμε”
-“Όχι ρε Τάσο, γυμνάζομαι”
Έτσι λοιπόν εμφανίστηκα στην ομάδα αρχές της χρονιάς. Πράγματι οι συνεργάτες προπονητές και οι παίκτες ήταν άριστοι σε όλα τα επίπεδα.
Οι αγωνιστικές συνθήκες ήταν καλές, όπως και η εξωγηπεδική μου καθημερινότητα
Έμενα σε ένα καλό ξενοδοχείο. Όλα ήταν ιδανικά για να πάει καλύτερα η ομάδα, με την δική μου βοήθεια φυσικά.
Στην πρώτη προπόνηση όπως ήταν φυσικό ένιωθα αέρινος. Και πως να μην νιώθω άλλωστε αφού ουσιαστικά ήμουν απροπόνητος και χωρίς κούραση στην πλάτη μου.
Άκουσα μάλιστα έναν να λέει :”ρε συ ποιος είναι; Ο Στόκτον;”
Καμάρι εγώ… τρομάρα μου.
Η ίδια εικόνα και στην επόμενη προπόνηση μέχρι που… σε ένα άλμα “άκουσα” να κόβεται μια μυϊκή ίνα στην γάμπα μου.
Ωχχ
Ευτυχώς ήταν στο τέλος της προπόνησης. Σταματάω, δεν καταλαβαίνει κάνεις τίποτα και κάθομαι στον πάγκο.
Στα αυτιά μου ήταν σαν να ακούω την φωνή του μάνατζερ μου :”κοίτα μην πάθεις κανένα τράβηγμα..”
Ε…. το έπαθα λέω πάλι από μέσα μου.
Ξεφτίλα. Ο Στόκτον θα γινόταν αυτόματα το κουτσό άλογο…
Σιγά σιγά, καμαρωτός για να μην δείξω πόνο, περπατάω προς τα αποδυτήρια και έφυγα..
Τώρα; Τι κάνουμε;
Τόσες προσδοκίες από την ομάδα, τόσα χρήματα … και εγώ κουτσός.
Πάει το συμβόλαιο σκέφτηκα.
Εκεί ήμουν μόνος. Όπως πάντα..
Σε έναν τραυματισμό, μπορεί να έχεις ανθρώπους δίπλα σου, αλλά ουσιαστικά είσαι μόνος. Εσύ… και ο πόνος.
Πόσο πονάς, πόσο αντέχεις και πόσο γρήγορα θες να επιστρέψεις στο γήπεδο, είναι καθαρά δική σου υπόθεση.
Δεν ήθελα να το πω και σε κάποιον γιατί τι να εξηγήσεις και ποιος να σε καταλάβει.
Πάω σε ένα φαρμακείο.
Ελαστικό επίδεσμοι, αντιφλεγμονώδη χάπια, αλοιφές και στο ξενοδοχείο.
Εκεί μαζί με την αγωνία που ένιωθα, ένιωσα και αποφασισμένος να γίνω καλά. Ήθελα να παίξω οπωσδήποτε.
Για εμένα πάντα, όλα ήταν θέμα μυαλού.
Το πόσο ήθελα.
Ακόμα και σε έναν τραυματισμό.
Πήρα τα χάπια και ξεκίνησα με πάγο και με μια μηχανή του μασάζ, που είχα πάντα μαζί μου, να “δουλεύω” το πόδι μου.
Συνήθιζα να μην βάζω πολύ πάγο στους τραυματισμούς μου-οι οποίοι ήταν ελάχιστοι στην πορεία μου-κόντρα πολλές φορές στις οδηγίες των γιατρών.
Έμπαινα κατευθείαν, ίσως βιαστικά, στην διαδικασία ενεργοποίησης.
Ολονύκτια η προσπάθεια μου.
Την επόμενη μέρα, μέχρι το μεσημέρι, είχα φτάσει στο σημείο να τρέχω στον διάδρομο του ξενοδοχείου.
Το απόγευμα δένω σφιχτά το σημείο με τον ελαστικό επίδεσμο και φοράω μακριά φόρμα.
Πάω στο γήπεδο.
Μου είχε κοπεί το αίμα στο πόδι, αλλά τουλάχιστον δεν το ένιωθα.
“Κάτι έφαγα και με πείραξε” λέω.
“Θα κάνω λίγο χαλαρά και ίσως καθίσω” λέω στον κόουτς.
“Ναι ρε Νίκο, αστειεύεσαι;;” λέει ο κόουτς.
Άλλωστε είπαμε… Στόκτον ο Νικολάκης.
Το βράδυ ξανά.. Αυτόθεραπεία…και αυθυποβολή; Δεν ξέρω πώς να το πω όλο αυτό που είχα στο μυαλό μου.
Το επόμενο πρωί έκανα ανοίγματα στον διάδρομο.
Κάποιοι ένοικοι του ξενοδοχείου, έβγαιναν έντρομοι από τα δωμάτια, να δουν τι ακούγεται έτσι.
Εγώ” καλημέρα, goodmorning” με χαμόγελο και τρέξιμο.
Το βράδυ, παιχνίδι.
Ήμουν καλός και κερδίσαμε.
Μετά το παιχνίδι έφυγα για Αθήνα.
Επιστροφή μετά από δύο μέρες και πολλές θεραπείες. Πάντα κρυφά. Και πάντα μόνος.
Αυτό λοιπόν που κατάλαβα είναι ότι είναι σημαντικό να κάνεις μια σωστή προετοιμασία και ένα σωστό πρόγραμμα προπόνησης.
Επίσης ένιωσα ότι αν κάτι θέλω μπορώ να το καταφέρω. Το μυαλό μπορεί να ελέγχει το σώμα. Τουλάχιστον έτσι πίστευα. Ίσως να ήταν και έτσι.
Ποιος ξέρει σίγουρα;»
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
