Γαλλία όπως Αλγερία, Ολλανδία όπως Σουρινάμ και… αποικιών το ανάγνωσμα!
Η Ελλάδα είναι η πρώτη διδάξασα στο τι σημαίνει «αποικιοκρατία». Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ταξίδευσαν σε ολόκληρο τον κόσμο, ιδρύοντας πόλεις και διευρύνοντας την χαρτογράφηση του πλανήτη, ο οποίος τελικά… δεν ήταν και τόσο επίπεδος!
Χάρη στους Ελληνες θαλασσοπόρους της αρχαιότητας πήραν το όνομά τους η Σκωτία («σκοτεινή χώρα»), το Μονακό (ο «μονός οίκος» του ημίθεου Ηρακλή), η Αίγυπτος («η χώρα υπό το Αιγαίο»), η Μάλτα («Μελίτη»), η Ισπανία («εις Πάναν») και τόσα άλλα μέρη. Ακόμη και στο λουκάνικο δώσαμε το όνομά του (από τη Λευκανία, τη Λουκανία της Κάτω Ιταλίας), για να μην το ψάξουμε κιόλας – και «φρικάρετε»! – για το πως πήρε ο Πελέ το ελληνικό όνομα Απόλλων και ο Σόκρατες (Σωκράτης) έγινε ο «φιλόσοφος της μπάλας»…
Αποικιοκράτες, όμως, με την σύγχρονη έννοια του όρου, όπως αυτός επικράτησε από το 1880 και έπειτα, δεν υπήρξαμε ποτέ. Και πως να υπάρξουμε, άλλωστε, την στιγμή που ήμασταν κατακτημένοι για σχεδόν 500 χρόνια. Και η Ιταλία, βέβαια, κατακτημένη υπήρξε και ενοποιήθηκε μάλιστα σαν κράτος κάμποσες 10ετίες μετά από εμάς κι όμως, μας ξεπέρασε, και έκανε και αποικίες (Λιβυή, Ερυθραία, Σομαλία). Σε αυτήν την περίπτωση πρέπει να παραδεχτούμε ότι παίζει ρόλο κι ο πολιτισμός του κατακτητή, άλλο πράγμα εν προκειμένω η Αυστροουγαρία των Αψβούργων κι άλλο η Οθωμανική Αυτοκρατορία των Σουλτάνων…
Σε κάθε περίπτωση, εμείς παράγαμε… Νίκο Αναστόπουλο, Στράτο Αποστολάκη, Δημήτρη Σαραβάκο, Βασίλη Χατζηπαναγή και Τάσο Μητρόπουλο, ενώ οι «φίλοι» μας οι Γάλλοι ανέδειξαν τους Αλγερινούς Ζινεντίν Ζιντάν και Καρίμ Μπενζεμά, τον Τιερί Ανρί από τη Μαρτινίκα της Καραϊβικής και τον Λιλιάν Τουράμ από τη Γουαδελούπη!
Εμείς «βγάλαμε» τον Θοδωρή Ζαγοράκη, τον Αγγελο Μπασινά και τον Κώστα Κατσουράνη (Ηπειρώτης κατά δήλωση του ίδιου ή από τα Ζαρουχλέικα δεν έχει και τόση σημασία…) και οι Ολλανδοί παρήγαγαν τον Ρουντ Γκούλιτ, τον Πάτρικ Κλάιφερτ, τον Κλάρενς Ζέρντοφ και τον Εντγκαρ Ντάβιντς από το Σουρινάμ!
Εμείς αναδείξαμε τον Γρηγόρη Γεωργάτο, τον Βασίλη Τσάρτα, τον Νίκο Μαχλά και τον Ντέμη Νικολαϊδη και οι Βρετανοί – υπήκοοι μιας Αυτοκρατορίας στην οποία ποτέ δεν έδυε ο ήλιος… – παρήγαγαν τον Σολ Κάμπελ από τη Τζαμάικα και τον Ασλεϊ Κόουλ από τα νησιά Μπαρμπέιντος!
Για να μην αναφερθούμε στους Γκανέζους Μάριο Μπαλοτέλι και Ζερόμ Μπόατενγκ, βασικά στελέχη της «Σκουάντρα Ατζούρα» (μέχρι πρότινος) και της Εθνικής Γερμανίας αντίστοιχα.
Εντάξει, δεν είπαμε ότι αν δεν είχε «πέσει» η Πόλη το 1453 θα ήμασταν στις μέρες μας Παγκόσμιοι πρωταθλητές, ούτε ότι τον 19ο αιώνα θα ελέγχαμε Ευρασία και Αφρική (για να μην πούμε και τις Ινδίες…), όμως, όπως και να έχει, όλα παίζουν τον ρόλο τους.
Φανταστείτε μια Ελλάδα να έχει υπερπόντιες κτήσεις π.χ. στις Φιλιππίνες (που κι αυτές ελληνικό όνομα έχουν) ή στην Αργεντινή (ναι, ναι, η ονομασία προέρχεται από τον αρχαιοελληνικό «άργυρο»). Σημειωτέον, ο αείμνηστος Νίκος Αλέφαντος είχε παρατηρήσει κάποτε ότι ποδοσφαιρικά είμαστε «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» με την ομάδα του Μαραντόνα, του Σιμεόνε, του Ρεντόντο και του Μπατιστούτα και ότι ανήκουμε στην ίδια σχολή.
Οι ελληνικές καραβέλες, πάντως, δεν έκαναν ποτέ το ταξίδι πέρα από τις Ηράκλειες στήλες (τουλάχιστον στη μετά Χριστόν εποχή…), ασχέτως αν η παράδοση θέλει τον Χριστόφορο Κολόμβο, όπως και τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, να κατάγονται από τον Μοριά και τη Μικρά Ασία…
Ωραίο δεν ήταν το ταξίδι μας; Ας τσιμπηθούμε, για την ώρα, γιατί καλά τα όνειρα, αλλά πρέπει να προσγειωθούμε και στην πραγματικότητα: Και αυτή λέει ότι η Ελλάδα δεν είναι στο Euro. Και ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο προσπαθεί να παραμείνει ελληνικό, σε μια εποχή που βλέπουμε τις 11άδες των ομάδων μας να αποτελούνται από 8 και 9 ξένους (αμφιβόλου ποιότητας οι περισσότεροι)…
Υ.Γ.: Είχαμε κι εμείς, όμως, τους «νατουραλιζέ» μας στην Εθνική ομάδα, μην ξεχνιόμαστε. Ή μήπως δεν θυμάστε τον Ντανιέλ Μπατίστα, που γεννήθηκε στο Πράσινο Ακρωτήριο, είχε την Πορτογαλική υπηκοότητα, στην συνέχεια έγινε Ολλανδός και στο τέλος «βαφτίστηκε» και Ελληνας, κατά το «όπου Γης πατρίς»;
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
