Μάθημα πρώτον

Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος»,

 

Καμιά φορά , τα τυπικά είναι η τέλεια λύση. Πας σε μια κηδεία, λες συλλυπητήρια, και τα έχεις πάει περίφημα. Διότι άμα αρχίσεις τους συγγενείς τις κορόνες για το διαμέτρημα του μακαρίτη, όλο και κάποιο σαρδάμ θα κάνεις, και θα κάνεις την κατάσταση αμάζευτη, ενώ θα σε έχουν καρφωμένο με έκπληξη, δυσφορία, αμηχανία καμιά δεκαριά μαυροφορεμένοι και θα θέλεις να κρυφτείς στον γυναικωνίτη.

Το αυτό συνέβη με τον τραγουδιστή Πάνο Μουζουράκη, ο οποίος κλήθηκε να διασκεδάσει τους πρωτοετείς του Πανεπιστημίου Πατρών, ως μουσικός, και σκέφτηκε να πει την εξυπνάδα του, δίκην συμβουλής, και συνέστησε από μικροφώνου στα κοριτσόπουλα να μη χάνουν τον χρόνο τους στις καφετέριες, γιατί τα αγόρια θα βαλθούν να κάνουν σεξ με τις άλλες, τις καπάτσες, που δεν αφήνουν ευκαιρίες να πάνε χαμένες.

Και βαρέσανε οι κουδούνες του σεξισμού και του ρατσισμού στο διαδίκτυο. Μάλλον θα ήταν καλύτερο να ξεμπερδεύει με ένα «καλή σταδιοδρομία» που μας έλεγαν οι θείοι μας, κάτι που κακοφαινόταν ως υπερσπουδαιοφανές, ενώ, από την άλλη, αν μας συνιστούσαν να μην αφήσουμε φοιτήτρια για φοιτήτρια, θα μας κατακομπλάριζαν.

Ισως ο Μουζουράκης, ωραίο παιδί κατά κοινή ομολογία, που σημαίνει ότι δεν πρέπει να αντιμετώπισε δυσκολίες στα νιάτα του στον ερωτικό τομέα, να μην αντιλαμβάνεται ότι πολλές φορές ο νεόκοσμος δεν πάει στην καφετέρια με αυτοσκοπό την τσιλάγρα, αλλά για να δολώσει ή με το στόμα ανοιχτό για να τσιμπήσει το δόλωμα των άλλων. Αλλά άνθρωποι του προσκηνίου, όπως ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, αποφεύγουν τις κοινοτοπίες και προσπαθούν να ποτίσουν τον θρύλο τους με επικοινωνιακές χειροβομβίδες κρότου- λάμψης, ίσως τους έχει γίνει δεύτερη φύση τους αυτό: Είναι σαν το «21», ο παίκτης πρέπει να χτυπήσει το στούκι και να κερδίσει, και να πάρει φώτα, χειροκροτήματα και τα κορίτσια που σαγηνεύονται από τους στουκοχτυπητές, άμα κερδίσουν κιόλας, ακόμα περισσότερο, διότι αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, όποιος χάνει στα καρδιά, του μένουν μόνο τα ρητά για να παρηγορείται. Όλα τα άλλα πάνε στους νικητές.

Ποια συμβουλή, άραγε, θα έδινες σήμερα σε έναν πρωτοετή; Τα παιδιά είναι φλομωμένα από κούφια λόγια, στερεότυπα, ανούσιες ενθαρρύνσεις. Ο νέος σε μια τέτοια φάση πρωτίστως ενδιαφέρεται να μάθει τις γραμμές του λεωφορείου, τα στέκια, τα οικονομικότερα σημεία τροφοδοσίας, και ποιος διάολο θα τον κατατοπίσει καλύτερα για τις απαιτήσεις της σχολής του, τα ωράρια, τα εργαστήρια, τα μυστικά κάθε μαθήματος. Ζηλεύουμε την ηλικία του; Και ναι και όχι. Στα 17 σου έχεις εξασφαλίσει μια κάποια περίοδο νόμιμης φυγής από υποχρεώσεις και ρουτίνες και απολαμβάνεις τη φάση όπου δεν δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Ωραία, συναρπαστική παγίδα.

Αλλά έχεις ακόμα αμηχανία, είσαι οικονομικά εξαρτημένος, οι πόροι σου δεν είναι αρκετοί, είσαι έκθετος σε σαχλαμάρες και επιλογές που μπορεί να σε ναρκοθετήσουν. Ευχής έργο είναι να συνειδητοποιήσεις την άγνοιά σου και τους ιδανικότερους τρόπους για να την αναχαιτίσεις. Αυτή καθαυτή η επαφή με το αντικείμενο των σπουδών μπορεί να είναι σοκαριστική. Πλήξη, όγκος, υψηλός πήχης: Με αυτά θα περάσω τη ζωή μου; Στα 17 σου πλακώνονται για λογαριασμό σου στο ξύλο η εξιδανίκευση με την απομυθοποίηση και ο χαβαλές με το πραγματικό πρόσωπο της ζωής, ενώ η ωριμότητα κοιτάει το ρολόι της για να σου θέσει κάποια στιγμή τις απαιτήσεις της. Είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου; Λοιπόν, να η συμβουλή: Να τρυγάς ομορφιά, ουσία, εμπειρία από τα πάντα και για πάντα, και να αφήσεις τις αυταπάτες.

Η ζωή είναι πολύ μεγάλη για να είναι καλύτερα μόνο τα 4-5 χρόνια της. Θα είσαι εντελώς αποτυχημένος αν σου συμβεί κάτι τέτοιο. Η φοιτητική ζωή δεν είναι παρά μια αφετηρία σε ένα γενικότερο τσίρκο. Μερικές δεκαετίες μετά, θα αναλογίζεσαι το κατώφλι αυτής της διαδρομής σου, τον αμήχανο εαυτό σου με τους αμήχανους φίλους σου, τη σχολή σου, τα πρώτα βήματα, τα πρώτα γέλια, τα ξενύχτια, τις φωτογραφίες ενός άλλου που είσαι εσύ, και θα συγκινείσαι πάνω στην ιδέα μιας πελώριας τοιχογραφίας με πρόσωπα και καταστάσεις, σπουδαίες και ασήμαντες μαζί όσο σπουδαίος και ασήμαντος είναι καθένας μας και η ζωή του, όσο σπουδαία και ασήμαντη είναι η συγκίνησή του.