Η αμφίσημη περιπτώση του Αλέξη Τσίπρα

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ Τσίπρα είναι μια δικαιολογημένη απόφαση. Κατ’ άλλους επιβεβλημένη, κατ’ άλλους λογική επιλογή, ανάλογα πώς διαβάζει κανείς τα γεγονότα και τα δεδομένα.

Ο ΠΡΩΗΝ πρωθυπουργός, και πλέον πρώην αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, συνιστά αμφίσημη περίπτωση. Του καταλογίζονται ευθύνες για τις αποτυχίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και της συρρίκνωση των ποσοστών του. Του αναγνωρίζεται, ωστόσο, ότι χωρίς Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε σημειώσει τις επιτυχίες που σημείωσε, φθάνοντας -έστω και υπό την ειδική φύση των συγκυριών- στον πολιτικό θρίαμβο του 2015, έστω και αν αυτός συνοδεύθηκε από ακαριαία διάψευση και ιλαροτραγωδία.

ΕΙΝΑΙ νωρίς να μιλήσει η ιστορία. Είναι άλλωστε νωρίς και να θεωρήσουμε πως τελειώνει το κεφάλαιο Τσίπρας για τον δημόσιο βίο, και πιθανότατα το ίδιο πιστεύει και ο ίδιος, ευελπιστώντας σε μια επάνοδο και αποκατάσταση σε εύθετο χρόνο. Αλλά όλα δείχνουν ότι η παραίτησή του και η απόφασή του να παραμερίσει υπέρ ενός διαδόχου είναι πρωτοβουλίες ειλικρινείς.

ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ εάν η αριστερά θα μπορέσει να βρει «έναν Τσίπρα», ούτε εάν το κυρίαρχο ζητούμενο είναι αυτό. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι η αριστερά θα πρέπει να διδαχθεί από τις ήττες της κάτι που κατά τη χθεσινή του δήλωση ο Α.Τσίπρας δεν φάνηκε να προσυπογράφει, ότι δηλαδή δύσκολα θα μπορέσει να παίξει έναν πιο αποφασιστικό ρόλο στις εξελίξεις όσο δεν διαμορφώνει πολιτικό λόγο που να ευθυγραμμίζεται με τις νέες συνθήκες που επικράτησαν στην εγχώρια ζωή και όσο έχει ως σημαία της παρωχημένα στερεότυπα και ισοπεδωτική ενοχοποίηση του αντιπάλου.

ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ είναι ένας ικανός, φωτοβόλος ηγέτης, αλλά μόνο με αυτόν δεν πας πουθενά. Ούτε βέβαια πας πουθενά και χωρίς έναν τέτοιον. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ικανοποίησε και τους δύο όρους της προϋπόθεσης και αυτό εξηγεί την επιτυχία του, κάτι που ουδέποτε κατανόησε ο παραιτηθείς αντίπαλός του, γιατί η αυταρέσκεια στην αυτο-απονομή πλεονεκτημάτων δεν του το επέτρεψε, όπως και σε πολλούς άλλους στο κόμμα του.