Οι ευθύνες της Παπαρίζου

Κωνσταντίνος Μάγνης

Τι κοινό έχουν η κατάκτηση του Euro2004 με το δημοψήφισμα του 2015; Η παράδοξη ερώτηση μας ήρθε στο κεφάλι συνειρμικά, μια που αυτές τις μέρες μνημονεύθηκαν και οι δύο επέτειοι. Η μια με δέος και συγκίνηση και «που είδα τον τελικό και τι είπα λίγο πριν βάλει το γκολ ο Χαριστέας: κοίτα που θα βάλει γκολ τώρα ο Χαριστέας», και το έβαλε». Η άλλη με αφορισμούς, εκτός αν κάποιοι ήσαν υπέρ και δεν το πήραμε είδηση, διότι αρνούνται ακόμα και σήμερα να παραδεχθούν τις συνέπειες εκείνης της προσφυγής στην κάλπη και τις παρ’ ολίγον συνέπειες του αποτελέσματος. Ο συνειρμός μας γεννήθηκε με αφορμή την επωδό και των δύο γεγονότων: Αγκαλιές, πανηγύρια, κορναρίσματα, χορούδια στις πλατείες. Το 2004 βέβαια οι τράπεζες ήταν ανοιχτές- και έδιναν και λεφτά που δεν είχες, και που αποδείχθηκε ότι δεν τα είχαν ούτε και εκείνες- ενώ το 2015 παίρναμε ένα εξηντάρι ημερησίως σκυθρωποί, αλλά με μια περίεργη, ποιητική αίσθηση της γαλήνης που φέρνει η συντριβή, το «το πολύ πολύ να τη βγάζουμε στα παγκάκια, απαλλαγμένοι από δουλειές και τρεχάματα».

Λοιπόν, το δημοψήφισμα, για το οποίο έχει μεγάλες ευθύνες και η Παπαρίζου με τον Ρουβά, όπως και ο Γκάλης με τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά, ήταν το επιστέγασμα μιας πορεία που ξεκίνησε μέσα από αλλεπάλληλους εθνικούς θριάμβους, την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού στο μπάσκετ, τις συναρπαστικές και περήφανες εμφανίσεις στη Γιουροβίζιον, την αποστομωτική οργανωτική επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, τα μεγαλοπρεπή εγκαίνια της Γέφυρας Χαρίλαος Τρικούπης, τα χρυσά μετάλλια στον στίβο, στο πάλεμα και στο λιθάρι.

Ηταν μια μακρά, αστραφτερή αλυσίδα που δεν ήθελε πολύ για να παγιδευθεί στη διαθλαστική επίδραση του ματαιωμένου σωβινισμού, που περίμενε τα δικαιώματά του για πολλά χρόνια μαρμαρωμένος μαζί με τον Παλαιολόγο. Ετσι, ανεβήκαμε στο άρμα της συλλογικής αυταπάτης, σαν τον Φαέθωνα, και καταλήξαμε- με την κατάλληλη πολιτική και μιντιακή υπόθαλψη- να πιστεύουμε ότι τα κύπελλα, τα μετάλλια, τα δωδεκάρια της Γιουροβίζιον και η δυνατότητα του δανεισμού και της πρόσβασης στα καταναλωτικά αγαθά χωρίς το δέον υπόβαθρο, μας οφείλονται ανεξαρτήτως συνθηκών, συγκυριών, προσπάθειας, αξίας, προδιαγραφών. Όταν ξέσπασε, συνεπώς, η κρίση του 2010- στον τύπο ήδη από τα μέσα της δεκαετίας εκείνης- ευκολότερο, πειστικότερο, παρηγορητικότερο και βολικότερο ήταν να ακούσουμε κάθε κέλευσμα και κάθε ερμηνεία πλην των πραγματικών. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά, τα ζήσαμε, τα χαρήκαμε, τα λουστήκαμε και κάνουμε την κορόιδα:

Αραγε, αν σήμερα γινόταν γκαλοπ με το ερώτημα αν θα επιμένατε ξανά στο Όχι του 2015 έτσι και γυρίζατε πίσω στον χρόνο, τι αποτέλεσμα θα είχαμε; Ακόμα και τώρα πάντως πέφτουμε σε συμπολίτες που μας λένε ότι καλώς βγήκε το Όχι, για να νιώσει μια περηφάνια ο κόσμος και να προβληματιστεί η Μέρκελ και όλο το σκυλολόι των σωτήρων, όπως θα αποκαλούσαμε σήμερα τους ναυάρχους του Ναβαρίνου: Πού ήσαν τόσα χρόνια. Θα λέγαμε στη Μέρκελ Όχι, δηλαδή, και εκείνη θα απαντούσε: Δεν το λέγατε, ρε παιδιά, τόση ώρα και σας ταλαιπωρούμε άδικα; Τετράγωνη πολιτική σκέψη, αντάξια ενός Ανδρέα, ενός σωσία του Ανδρέα, δηλαδή, σωσίες εμείς, στο μεταξύ, των νικητών στα Δερβενάκια, οι οποίοι μπορούσαν να ζουν με λίγο ψωμί στην ύπαιθρο, ενώ εμείς δεν ζούμε χωρίς καπουτσίνο στην παραλία.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News