Ο θρίαμβος του (κινηματογραφικού) Αγίου Νεκταρίου

Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος

Βράδυ Παρασκευής στο τέλος του καλοκαιριού και σε εποχές κορωνοϊού. «Πάμε ένα σινεμαδάκι;», το ερώτημα-πρόσκληση. «Και δεν πάμε;!», η άμεση απάντηση. Στις εποχές που βρίσκεις, πλέον, ό,τι ζητήσεις στο κινητό σου τηλέφωνο, η μεγάλη οθόνη εξακολουθεί να παραμένει μια πολυτέλεια. Πόσο μάλλον όταν αυτή συνδυάζεται με τον ανοικτό ουρανό και για οροφή έχεις τα αστέρια.
Σινέ «Κάστρο» λοιπόν ο προορισμός, στον παλιό φίλο και συμπαίκτη στο μπάσκετ Παναγιώτη Κοτσαύτη (πάντα εξαιρετικός οικοδεσπότης), με το έργο να είναι από μόνο του μια μεγάλη πρόκληση. Βλέπετε, σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η κινηματογραφική ή η τηλεοπτική μυθοπλασία σε αισχρό (ναι, σε αισχρό!) βαθμό παρεμβατικότητας σε ιστορικά γεγονότα ή πρόσωπα (χαρακτηριστικά παραδείγματα «Η Εξοδος: Θεοί και Βασιλιάδες» του Ρίντλει Σκοτ ή ο «Νώε» με τον Ράσελ Κρόου), κάθε προσπάθεια να αποτυπωθεί όσο το δυνατόν πιο πιστά μια ιστορική πραγματικότητα πρέπει να τυγχάνει της στήριξης του κοινού.
Η σύνδεσή μας με τον Αγιο Νεκτάριο κρατάει από την παιδική μας ηλικία, από εκείνες τις όμορφες ιστορίες με τα θαύματα του «βασανισμένου στη Γη, αλλά δικαιωμένου στον Ουρανό» Αγίου, αλλά και από εκείνη την παλιά εικονίτσα της γιαγιάς που από το κάτω μέρος του μαξιλαριού κοσμεί σήμερα το γραφείο μας. Χρειάστηκε να ενηλικιωθούμε, βέβαια, για να επισκεφτούμε την ιερά μονή στην Αίγινα, αλλά καμιά φορά απολαμβάνεις κάποια πράγματα στο μέγιστο βαθμό, όταν χρειαστεί να περάσει αρκετός χρόνος για να τα ζήσεις…
Το ίδιο ισχύει και για την προχθεσινή μας επίσκεψη στον κινηματογράφο. Επρεπε να περάσουν 10 ολόκληροι μήνες από τον περασμένο Οκτώβριο και την τελευταία μας επίσκεψη στις σκοτεινές αίθουσες, όταν η πανδημία, μας στέρησε με βίαιο τρόπο τις αποδράσεις στον χωροχρόνο του… σελιλόιντ (άγνωστο παραμένει ακόμη το τι θα γίνει τον προσεχή χειμώνα…).
Η αρχή της ταινίας σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα. Οταν ένας καλός άνθρωπος προχωράει μπροστά και γίνεται αγαπητός από τον απλό λαό, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα μισηθεί από κάποιους λίγους που κατέχουν θέσεις και διακρίνονται για την ικανότητά τους στη δολοπλοκία, στη συνωμοσία και την ίντριγκα. Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει και στον χώρο της Εκκλησίας μας…
Μικροί άνθρωποι, ελαχιστότητες, «νάνοι» που το αγιασμένο ράσο θα έπρεπε να τους κάψει πατόκορφα όπως ο χιτώνας του Ιησού έκαιγε τον Ρίτσαρντ Μπάρτον στην ομώνυμη ταινία, κυνήγησαν ανελέητα τον Αγιο Νεκτάριο έως το τέλος της ζωής του κι αυτό αποτυπώνεται ιδανικά στο φιλμ τόσο από την σκηνοθέτιδα Γέλενα Πόποβιτς, όσο και από τον ίδιον τον πρωταγωνιστή της ταινίας, Αρη Σερβετάλη. Η στάση του Αγίου Νεκταρίου σε όλες τις επιθέσεις που δέχτηκε ήταν στάση πραγματικού Αγίου, που προσευχόταν για τους εχθρούς του, όπως έκανε ο Αγιος Διονύσιος στην Ζάκυνθο που συγχώρεσε τον φονιά του αδερφού του και τόσοι άλλοι…
Ο τρόπος που αντιμετώπισε ο Αγιος Νεκτάριος όλες αυτές τις παρανοϊκές διώξεις, μας θύμισε και εκείνο το χειρόγραφο του Γεωργίου Β΄ που είχε βρει ο διπλωμάτης και μετέπειτα πρωθυπουργός Παναγιώτης Πιπινέλης, τακτοποιώντας το γραφείο του νεκρού βασιλιά:
«Οταν η καλοσύνη σου κακολογείται, όταν αι επιθυμίαι σου πολεμούνται, η καλαισθησία σου προσβάλλεται, η συμβουλή σου περιφρονείται, αι γνώμαι σου γελοιοποιούνται, συ δε δέχεσαι όλα αυτά με σιγήν υπομονής και αγάπης. Αυτό είναι νίκη».
«Οταν ημπορείς να αντιμετωπίζης την κενή ανοησία, τον παραλογισμό, την διανοητική αναισθησία και υπομένης όλα αυτά όπως ο Ιησούς. Αυτό είναι νίκη».
Στο φινάλε της ταινίας δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να κάνεις τον σταυρό σου…
Ναι, το βράδυ της Παρασκευής μας έμεινε αξέχαστο…

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News