Αυτοί και οι άλλοι….

Θεόδωρος Καμπέρος

Η μαγική κοιλάδα, τα Τέμπη, η αγαπημένη των θεών της Αρχαίας Ελλάδας και η Πύλος, η πανέμορφη ιστορική κωμόπολη, το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι της Πελοποννήσου, συνδεδεμένη με την ιστορία μας, έμελλε να γίνουν ταυτόσημες με την ανθρώπινη τραγωδία και τον ανείπωτο πόνο.

Μια μετωπική σύγκρουση των δύο τρένων, ένα χρονικό προαναγγελθέντος «εγκλήματος» ή έστω «εγκληματικής αμέλειας», που κόστισε την ζωή δεκάδων ανθρώπων και το ναυάγιο ενός σαπιοκάραβου, που παρέσυρε στον βυθό της θάλασσας 600 ψυχές, κάτω από αδιευκρίνιστες -ακόμα- συνθήκες, έχουν στοιχειώσει την μνήμη μας, στη χρονιά που πέρασε.

Είναι δύο τραγωδίες, που μοιάζει να μην έχουν τίποτα κοινό. Ισως, όμως και να μην είναι ακριβώς έτσι!

Το πρώτο ήταν ότι, πάνω στο τρένο και στο πλοίο επέβαιναν άνθρωποι με «κοινά όνειρα». Στο πρώτο, τα περισσότερα θύματα ήταν νέοι, με σχέδια για καλύτερη ζωή. Μέσα από τις σπουδές τους, να φτιάξουν το μέλλον τους, τον κόσμο γύρω τους.

Και στο πλοίο, άνθρωποι που έτρεχαν φοβισμένοι να φύγουν από τη φρίκη του πολέμου, την καταστροφή, την φτώχεια, την εξαθλίωση, την πείνα, πολλοί επίσης νέοι, που ήλπιζαν να φτιάξουν την ζωή τους σε έναν καινούριο τόπο και να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία. Το πρώτο κοινό, λοιπόν, είναι ότι όλοι ταξίδευαν με ελπίδα, όνειρα, παλεύοντας για ένα καλύτερο αύριο.

Ενα άλλο κοινό είναι ότι, ακόμα δεν μάθαμε τι ακριβώς έγινε στις δύο περιπτώσεις.

Δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες και δεν έχει διαλευκανθεί τι ακριβώς ήταν αυτό, που έφταιξε και οδήγησε στις τραγωδίες. Και στα δύο συμβάντα εμπλοκή έχουν κρατικές Υπηρεσίες, με ρόλο αδιευκρίνιστο, βαθμό εμπλοκής και παρέμβασης. Αυτό το συγκεχυμένο, δημιουργεί μια συνολική απαξία για το κράτος, όπως και αμφισβήτηση για λειτουργική επάρκεια.

Για να αποκατασταθεί η κλονισμένη εμπιστοσύνη της κοινωνίας πρέπει η Δικαιοσύνη να αποδοθεί .

Ενα ακόμα κοινό είναι η διαχείριση των τραγωδιών από την κυβέρνηση. Κυριαρχεί η άποψη ότι κινήθηκε ανάμεσα στη συγκάλυψη έως απόκρυψη συνθηκών, γεγονότων και πράξεων εμπλεκομένων, επιεικώς «ενοχικό»! Από τον διορισμό ενός ακατάλληλου σταθμάρχη με κομματική παρέμβαση, έως την εναρμόνιση του Λιμενικού με την επίσημη πρακτική της για το Μεταναστευτικό.

Κι εδώ, που τελειώνουν τα «κοινά» στις τραγωδίες, δυστυχώς ξεκινά η μεγάλη διαφορά: Το αποτύπωμα, που άφησε κάθε μία στην κοινωνία. Η τραγωδία στα Τέμπη θύμωσε και κινητοποίησε άπαντες, με «τραγική απώλεια» ψήφων στις ευρωεκλογές για την κυβέρνηση, ως μεγάλη δυσφορία για τους χειρισμούς και την εμπλοκή της, κάτι που η Επιτροπή Συγγενών Θυμάτων κατάφερε με το να ευαισθητοποιήσει.

Κάτι αντίστοιχο δεν συνέβη με το ναυάγιο, αν και η απώλεια σε ζωές ήταν δεκαπλάσια! Αλλά, εμείς μοιάζει, τελικά, να «ευαισθητοποιούμαστε», διαφορετικά, επιλεκτικά. Γιατί; Προφανώς, γιατί οι πρώτοι ήταν Ελληνες, ενώ οι άλλοι ξένοι!

Γιατί εμείς, οι δικοί μας, θα μπορούσε να είμαστε στο τρένο, άρα ταυτιζόμαστε με τα θύματα, ενώ δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε σε καράβι, κυνηγημένοι μετανάστες.

Κι ενώ έχουμε αναγάγει στον πολιτικό διάλογο τη ραγδαία αύξηση της ακροδεξιάς, με ρητορική μίσους για το Μεταναστευτικό, στην πράξη ως κοινωνία μοιάζει να υιοθετούμε τη λογική της.

Συνέπεια αυτού είναι μια διάχυτη υποκρισία! Είναι μια ατομική αλλοτρίωση, μέσα από σιωπηρή αποδοχή, που διαβρώνει τη συνοχή του κοινωνικού συνόλου. Κάνει τον καθένα μας ανακόλουθο με τις όποιες αρχές επιθυμεί ή νομίζει ότι έχει.

Ομως, αυτό είναι σαν τοξικό δηλητήριο, που διαβρώνει συνειδήσεις, παύει αντιστάσεις στην χειραγώγηση, έρμαια σε ένα σύστημα που σε κατευθύνει όπως επιθυμεί και σε μεταμορφώνει όπως θέλει! Κι έτσι, γίνεσαι κάτι άλλο από αυτό, που νομίζεις ότι είσαι.

Μήπως, τελικά, η «επιλεκτική διαφοροποίηση» στις δυο τραγωδίες είναι σύμπτωμα επιδημίας, χωρίς να γνωρίζουμε ότι πιθανώς νοσούμε, μέχρι -πιθανώς- να βρεθούμε κι εμείς… πάνω στο πλοίο;

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News