Αιγιάλεια: Η μάχη της Ακράτας και αφανισμός των Τούρκων

Τα γεγονότα του 1821 στην περιοχή της Αιγιάλειας, μέσα από το Επετειακό Ιστορικό Ημερολόγιο, που εξέδωσε το 2010 η Ιστορική Λαογραφική Εταιρεία, σε κείμενα και επιμέλεια της προέδρου της, ιστορικού-φιλολόγου Βάνας Μπεντεβή, δημοσιοποίησε χθες η Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση. Σειρά είχε η μάχη της Ακράτας στις 12 Φεβρουαρίου 1823, για την οποία αναφέρεται:

«Μετά τη συντριβή του στρατού του Δράμαλη στα Δερβενάκια (Δεκέμβρης 1822), 3500 στρατιώτες “λείψανα” της μεγάλης στρατιάς του, προέλαυναν από την Κορινθία προς την Πάτρα. Στις αρχές του Φλεβάρη του 1823, ο στρατός αυτός βρισκόταν στην Ακράτα. Τότε όμως και ο εμφύλιος μεταξύ των Ελλήνων αγωνιστών βρισκόταν σε εξέλιξη. Ετσι οι προύχοντες Σωτ. Χαραλάμπης και Ασημάκης Ζαΐμης, ήσαν έτοιμοι να “χτυπήσουν” τους Πετμεζαίους. Μόλις όμως πληροφορήθηκαν, ότι τα υπολείμματα της στρατιάς του Δράμαλη οδεύουν προς την Πάτρα, άφησαν κατά μέρος την μεταξύ τους έχθρα και ενώθηκαν, αποφασίζοντας να ανακόψουν την πορεία τους, στα στενά της Ακράτας, Χάσια.

Εκεί έφτασαν, από το Μεσολόγγι, και ο Α. Λόντος και ο Α. Ζαΐμης, αλλά και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, που πήγαινε προς το Μεσολόγγι, από τη Συνέλευση στο Αστρος! Και ήταν μια σπάνια ευτυχής συγκυρία, να βρεθούν τόσοι καπεταναίοι μαζί(!), και μονιασμένοι -εν μέσω εμφυλίου- περικύκλωσαν τους Τούρκους, και τους ανάγκασαν να παραδοθούν και να παραδώσουν όλο τον οπλισμό τους!

Και ενώ η μάχη της Ακράτας ήταν πολύ σημαντική, αμαυρώθηκε, από την απληστία των πρωταγωνιστών για τα λάφυρα και την διαχείριση των αιχμαλώτων. “Οι ολιγαρχικοί, εζήτουν να λάβωσιν, εκτός της αναλογίας των, το δέκατον από τα λάφυρα” (Σπηλιάδη, Απομνημονεύματα, τ. Β’, σελ 491).

Στο σπουδαίο αυτό γεγονός του Αγώνα του ’21 αναφέρονται όλοι οι ιστορικοί της Επανάστασης: “Κανείς δε δύναται ν’ αρνηθεί, ως πασιφανώς ομολογούμενον, ότι εις την μάχην της Ακράτας ο Ν. Πετμεζάς και ο Ν. Σολιώτης επροξένησαν πολύν αφανισμόν εις τους Τούρκους» (Α. Φραντζή, Επιτομή Ιστορίας Αναγεννηθείσης Ελλάδος, τ. Β’, σελ. 27).