Αναστασία Βαρβαρήγου: «Μεγάλη μου ανταμοιβή: Τα προωράκια!»
Επέλεξε έναν δύσκολο και γεμάτο προκλήσεις επαγγελματικό δρόμο, καταφέρνοντας να χτίσει, με σκληρή δουλειά και αφοσίωση, μια επιτυχημένη καριέρα και να δημιουργήσει, συγχρόνως, μια αγαπημένη οικογένεια. Η καθηγήτρια Παιδιατρικής & Νεογνολογίας Πανεπιστημίου Πατρώv Αναστασία Βαρβαρήγου μοιράζεται με την «Π» «κομμάτια» που συνθέτουν το παζλ της ζωής της.
Πώς θυμάστε τον εαυτό σας ως παιδί;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ερμούπολη. Μου άρεσε να ονειρεύομαι βλέποντας τη θάλασσα και να ταξιδεύω διαβάζοντας βιβλία. Γνώριζα τον κόσμο και τον άνθρωπο μέσα από τις σελίδες των βιβλίων. Στην εφηβεία με επηρέασε ο Καζαντζάκης και ο Ντοστογιέφσκι. Με μάγευε η ποίηση και η ζωγραφική και εκφραζόμουν μέσα από αυτές. Ασχολήθηκα όμως και με την καλλιτεχνική φωτογραφία, τον χορό και την κολύμβηση.
Ηταν από νωρίς στα πλάνα σας η Ιατρική;
Μέχρι τα 17 ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας, κυρίως επειδή με το σχέδιο δημιουργούσα εικόνες. Ομως τότε, με εντυπωσίασαν και με επηρέασαν η δυναμικότητα της Ιντιρα Γκάντι, η προσήλωση της Μαντάμ Κιουρί στην επιστημονική έρευνα και η ανθρώπινη και ανιδιοτελής άσκηση της ιατρικής από τον γιατρό στο «Κάστρο» του Κρόνιν. Με βοήθησαν να καταλάβω ότι η προσφορά στον συνάνθρωπο ανταποδίδει ουσιαστική ικανοποίηση και ότι με εμπιστοσύνη στις ικανότητές μας και σκληρή δουλειά, μπορούμε να επιτύχουμε όλους τους στόχους μας και να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας. Ετσι, αποφάσισα να γίνω γιατρός.
Πότε καταλάβατε ότι σας «καλούσε» η Παιδιατρική Νεογνολογία;
Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στην Ιατρική της Αθήνας διάβαζα πολύ διότι αισθανόμουν την τεράστια ευθύνη να παίρνω αποφάσεις για την υγεία και τη ζωή των ανθρώπων. Επαιρνα δύο υποτροφίες (ΙΚΥ και Παπαδάκη) και αποφοίτησα με Αριστα και για τα 6 χρόνια σπουδών. Στο έκτο έτος είχα την πρώτη επαφή μου με τα άρρωστα παιδιά και τότε κατάλαβα ότι αυτό ήθελα να κάνω. Αμέσως μετά την αποφοίτηση, άρχισα ειδικότητα Παιδιατρικής.
Παράλληλα, έκανα τη διδακτορική διατριβή μου στο εργαστήριο Βιολογίας. Η δημοσίευση των εργασιών μου σε διεθνή περιοδικά μού έδωσε τα προσόντα και πολύ νωρίς εκλέχθηκα λέκτορας στην Παιδιατρική του Πανεπιστημίου Πατρών, και στη συνέχεια εξελίχθηκα σε όλες τις βαθμίδες.
Ως λέκτορας πήρα υποτροφία του ΝΑΤΟ για μεταδιδακτορική έρευνα στο εξωτερικό και έγινα δεκτή ως επισκέπτρια επίκουρος καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Mac Gill του Καναδά. Εκεί ολοκλήρωσα την εκπαίδευσή μου στη Νεογνολογία, Επιδημιολογία και Στατιστική. Πραγματοποίησα σημαντική κλινική έρευνα σε φάρμακο που στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία του Βοταλλείου Πόρου στα νεογνά σε όλο τον κόσμο.
Η υποστήριξη του πρόωρου νεογνού να προσαρμοστεί και να επιβιώσει απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις, ικανότητες και αντοχές και η χαρά του εξιτηρίου από τη Μονάδα ενός υψηλού κινδύνου νεογνού αποτέλεσαν την πρόκληση και πρόσκληση ώστε να εξειδικευθώ στη Νεογνολογία.
Ποιες οι προκλήσεις κατά τη σταδιοδρομία σας;
Η άσκηση Παιδιατρικής και Νεογνολογίας αποτελεί διαρκή πρόκληση. Οι απαιτήσεις για εξέλιξη στις ακαδημαϊκές βαθμίδες είναι τεράστιες για πραγματοποίηση έρευνας, συγγραφής εργασιών, προετοιμασία εκπαίδευσης φοιτητών, και διδασκαλία παράλληλα με την ενεργό υπηρεσία μου στην Εντατική Μονάδα Νεογνών. Οι 24 ώρες δεν επαρκούσαν κι έμενα τις περισσότερες νύχτες άυπνη.
Είμαι χαρούμενη διότι είμαι γιατρός των παιδιών που όλοι αγαπάμε. Με την ακαδημαϊκή μου ιδιότητα δεν εφησυχάζω, αλλά προσπαθώ καθημερινά να εκπαιδεύομαι και να εκπαιδεύω νέους συναδέλφους και αυτό με ανανεώνει. Είμαι ικανοποιημένη για όσα έχω επιτύχει έως σήμερα, αλλά προσπαθώ να εξελίσσομαι, να γίνομαι καλύτερη και να προσαρμόζομαι στη νέα πραγματικότητα.
Πότε άρχισαν να συνοδοιπορούν οικογένεια με καριέρα, και πώς κρατήσατε ισορροπίες;
Η οικογένεια και τα παιδιά ήρθαν σχεδόν αμέσως μετά την απόκτηση της ειδικότητας και πριν ακολουθήσω ακαδημαϊκή καριέρα. Ο σύζυγός μου, Κώστας Φρίμας, αναπληρωτής καθηγητής Παιδιατρικής, με ενθάρρυνε και προέτρεπε να ασχοληθώ με την επιστημονική μου εξέλιξη. Με τη βοήθειά του, η πολύωρη απουσία μου από την οικογένεια και τα παιδιά δεν έγινε αισθητή. Δυσκολεύτηκα αρκετά μετά την απώλειά του -τα παιδιά ήταν 12 και 15 χρόνων- να ισορροπήσω ως μητέρα, να αναπληρώσω το κενό του πατέρα και να συνεχίσω την άσκηση της Παιδιατρικής Νεογνολογίας και την ακαδημαϊκή εξέλιξη. Με βοήθησαν η σκληρή δουλειά, η αγάπη και αφοσίωση στα παιδιά μου, στους μικρούς ασθενείς και στους φοιτητές μου.
Το γεγονός ότι τα παιδιά μου είναι εκπαιδευόμενοι γιατροί (πνευμονολόγος ο γιος και παιδίατρος η κόρη) μου δίνει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση.
«Οπλα» σας στις δυσκολίες;
Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, η προσήλωση στις αρχές μου, η εργατικότητα και η αγάπη που αντλώ από την οικογένειά μου.
Τι απαιτήσεις έχετε από τον εαυτό σας και τι από τους άλλους;
Να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου απέναντι στους μικρούς ασθενείς και τις οικογένειες που μου εμπιστεύονται ό,τι πολυτιμότερο έχουν. Να ενημερώνομαι διαρκώς, ώστε να μεταδίδω τη γνώση αλλά και την πολύχρονη εμπειρία μου στους φοιτητές και συναδέλφους. Να πράττω το σωστό, με οποιοδήποτε κόστος.
Είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου και τα παιδιά μου, αλλά επιεικής με τους συνανθρώπους μου.
Τι ομορφαίνει την καθημερινότητά σας;
Στήριγμά μου, η σχέση με τα παιδιά μου, όμορφη, ζεστή με αγάπη και αμοιβαίο σεβασμό. Η εκτίμηση από τις οικογένειες των παιδιών που παρακολουθώ, κυρίως τα χαμόγελα και η αγάπη των παιδιών. Η πιο μεγάλη μου ανταμοιβή; Τα προωράκια, για τα οποία πέρασα ολόκληρα 24ωρα άγρυπνη πλάι τους στη θερμοκοιτίδα της Μονάδας, αλλά και σοβαρά πάσχοντα παιδιά που θεραπεύτηκαν στην Παιδιατρική Κλινική, να έρχονται σήμερα στο γραφείο μου ως φοιτητές της Ιατρικής και να μου λένε ότι με αγαπούν και με έχουν ως πρότυπο.
Συνέντευξη στην Κρίστυ Κουνινιώτη
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
