Αναστάσιος Μερκούρης: Έφυγε από το Άσυλο, έζησε το όνειρο
Ο Αναστάσιος Μερκούρης, παράδειγμα ψυχής. Οφείλει πολλά σε έναν θεολόγο που του εμφύσησε την πίστη για τις δυνάμεις του
«Σπασμένο ψηφιδωτό». Tίτλος που συνοψίζει τη ζωή του -απ’ όταν γεννήθηκε, έχοντας ανύπαρκτες ελπίδες να εκπληρώσει τα όνειρά του, ως πάσχων από εκφυλιστικό νόσημα του νωτιαίου μυελού- μέχρι σήμερα που, κόντρα στους οιωνούς, κατάφερε να κατακτήσει την κορυφή του δικού του Εβερεστ.
Ο λόγος για τον Αναστάσιο Μερκούρη (γεν. 1951) ο οποίος μέσα από την αυτοβιογραφική αυτή αναφορά του (Εκδοση της Ενωσης Ελλήνων Φυσικών) δίνει μαθήματα ζωής. Αποδεικνύει πως όταν έχεις όραμα, πείσμα, πίστη και αξιοπρέπεια, το αναπηρικό αμαξίδιο μπορεί να γίνει τα φτερά που θα σε φτάσουν σε αδιανόητα, για πολλούς αρτιμελείς, ύψη.
Την εμπνευστική του ιστορία αφηγείται με γραφή συναρπαστική, μέσα σε 280 σελίδες, την οποία μάθαμε χάρη στο βιβλίο που έφτασε στα χέρια μας μέσω του πατρινού φυσικού Αντώνη Μαργαρίτη, ο οποίος τον γνώρισε όταν ο Μερκούρης ήταν τρόφιμος (’70-’81), του Ασύλου Ανιάτων της Πάτρας.
Εκεί, ο «κύριος Λύσανδρος» όπως αναφέρεται στο βιβλίο, ήτοι ο θεολόγος καθηγητής Λύσανδρος Φάσσος, μετέπειτα Αρχιμανδρίτης π. Χριστόδουλος Φάσσος, πιστεύοντας στις δυνατότητές του, τον βοήθησε να πάρει πρώτα το απολυτήριο του Δημοτικού, έπειτα να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις για Γυμνάσιο, Λύκειο και να πάρει απολυτήριο.
Κι από εκεί, ο δρόμος άνοιξε για: Εισαγωγή στο Βιολογικό Πατρών (με κανονικές εξετάσεις), απ’ όπου πήρε μεταγραφή γι’ αυτό της Αθήνας, πτυχίο Βιολογίας, διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρόσληψη στο Δημόσιο, Δ/νση του Ειδικού Σχολείου Ιλίου, όπου δίδαξε 28 χρόνια μέχρι να συνταξιοδοτηθεί, πρόσληψη (με σύμβαση) στο τμήμα Φυσικοθεραπείας του ΤΕΙ Αθήνας. «Αγκάθι», η απόρριψη αίτησης μονιμοποίησής του, σε αυτό, καθότι θεωρήθηκε πρόβλημα η μετακίνησή του από αίθουσα σε αίθουσα για να διδάξει(!).
Με αφορμή αυτή την απόρριψη, που πήρε πανελλήνιες διαστάσεις, ο κ. Μαργαρίτης μάς ανέφερε τις δύο φορές που ο Μερκούρης έγινε πρωτοσέλιδο στα «ΝΕΑ»: «Ανάπηρος; Απολύστε τον» ο πρώτος τίτλος (3 Δεκεμβρίου 1993) και «Ακόμη τα ΤΕΙ εμπαίζουν τον ανάπηρο» ο δεύτερος (9 Δεκεμβρίου 1994).
Ακόμα, όμως, κι αν η απογοήτευση έπεσε βαριά πάνω του, εκείνος δεν έχασε την πίστη του. Η ζωή, που του επιφύλαξε τόσα «δώρα», του έκανε ακόμα ένα. Τη νοσοκόμα της καρδιάς του, που έγινε σύζυγός του. Εκτοτε, η συμπόρευση με την Αλίκη του, γεμίζει τις μέρες του με λιακάδες.
Αξίζει να διαβαστεί το «Σπασμένο ψηφιδωτό», ιδίως στις μέρες μας που το έχουμε εύκολο το «δεν αντέχω, άλλο», γιατί αποτελεί ηχηρό μήνυμα της ανεξάντλητης δύναμης του ανθρώπου, όταν αρνείται να λυγίσει μπροστά στα κάθε λογής εμπόδια.
Ο Αναστάσιος Μερκούρης, άλλωστε, έχει πει σε συνέντευξή του: «Ανάπηρο δεν σε κάνει το έλλειμμα που έχεις, αλλά το πόσο θέλεις να είσαι ανάπηρος, εξ ου και οι υγιείς ανάπηροι».
Κ.Κ.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
